Chapter 30

I washed my face bago kami lumabas ni Tzuyu ng CR. I cried a little too much para hindi mapansin ang namumugto kong mga mata at namumula kong ilong. Nevertheless, wala narin akong balak magpakita muna ulit sa parking ngayon ng ganto ang hitsura ko.

“Sa opposite exit nalang tayo dumaan mamaya palabas. Okay lang?” Tanong ko kay Tzuyu. “Sanay na sanay ka dumaan dun no?” Tanong niya sakin. “Joke lang, sige, dun nalang tayo daan.” Sabi niya naman. “Huy, okay lang ba talaga? Kakabalik ko lang pero mag diditch ka ng class kasama ko.” Tanong ko sakanya.

“Kesa naman mag isa ka. Ano gagawin mo? Emo ka ulit? Tara na mag bowling nalang tayo.”  Sabi niya naman sakin. “Pareho naman tayo hindi marunong.” Sabi ko naman. “Pano ka pumasa ng PEDU1 kung hindi ka marunong mag bowling?” Tanong niya sakin. “Excempted ako, member ng org.” Sagot ko naman. “Edi wow yabang.” Natatawa niyang sabi. “Ikaw pano ka pumasa PEDU1 kung di ka marunong?” Pinasa ako ni Sir Kirby kahit puro gutter hehe isang kindat lang.” Proud niyang sinabi and it made me smile. “Gago ka talaga.” Sabi ko naman

“Sige na nga. Paprint lang talaga ko, then tara na.” Dag dag ko. “Okay.” Sagot niya at finally, nagpunta na ako sa admissions window sa 4th at nagpaprint ng sched. It didn’t really take long dahil wala naman ngang ibang students dito. After ko makuha yung sched ko, bumaba narin kami ni Tzuyu and as discussed, sa opposite exit kami lumabas.

Naglakad kami pabalik ng dorm since dun dun naman naka park ang sasakyan ko. After that, dumiretso nadin kami pa-moa para mag bowling. Usually talaga, marami kaming schoolmates na nag lalagi dito lalo na kapag mahaba ang vacant. Hindi rin obvious na mga students dahil business attire ang dress code sa school. If anything, mukha kaming professionals but deep down, wala naman talagang alam sa adulting.

Ng makarating kami ni Tzuyu sa alley, saktong sakto, walang tao. Kami ata ang first customer nila ngayong araw. Halos kakabukas lang din kasi ng mall and since weekday, mga taong walang ganap lang sa buhay ang napapadpad sa ganitong lugar. Katulad ko.

Nag laro kami ni Tzuyu, mukha kaming tangang dalawa because we both sa game. Isang beses lang ata akong naka strike ng pin after nun, sunod sunod ng napunta sa gutter lahat ng attempts ko. Pero I didn’t care. I was laughing at myself. Siguro nga I needed this. Yung buong three months ba naman kasing dinedicate ko sa internship, wala akong ginawa kundi mag trabaho, mag overtime at matulog kapag wala sa studio. Rinse and repeat. I felt lifeless most of the time, parang buhay na parang hinde. Nothing really  to look forward to aside from the allowances and occasional painom ng mga superiors naming kapag wala masyadong shoot on a specific day.

I spent 3 months being alone. Sa isip ko kasi, I need that time to be on my own. Kahit ngayon naman eh. Pakiramdam ko padin kaylangan sarili ko lang muna pero narealize ko din na hindi rin pala healthy yung talagang mag isa ka lang. Oo, Joohyun checks on me from time to time, pero ang hirap kasi iexplain. Yung tipong kahit meron naman mga taong andiyan willing to support you, to listen eh pakiramdam mo mag is aka parin kasi hindi naman sila yung talagang kaylangan mo.

Hindi naman sila yung talangang hinahanap mo. Hindi naman sila yung kumukumpleto sayo. Isang tao lang. yung tao din na yon, siya din yung gusto mong kalimutan. Kailangan mo, pero sinaktan ka. Hinahanap mo pero hindi na dapat. Namimiss mo pero pareho niyong kailangan niyong matuto mag isa. Mahal mo siya, mahal ka niya pero hindi kayo sinang-ayunan ng panahon. Love at a wrong time ika-nga pero wrong timing nga ba talaga?

If Jennie and I didn’t happen, would we rea