Chapter 20

Sabi nila, kapag daw mahal mo, willing kang mag adjust, willing kang mag give way, para lang mag work kayo. Pero sabi din nila give and take lang din daw wag puro bigay. Kaylangan daw, mag tira ka din ng para sa sarili mo. Kung walang ibinabalik sayo, that means it's time to stop giving.

It's been two months mula nung makita ko si Mino sa bahay nila Jennie. It's also been a month mula nung nag simulang manligaw ulit si Mino kay Jennie. In fairness naman sa lalaking to, kahit anong gawing pag taboy at pag iwas sakanya ni Jennie, persistent si gago at hindi tumitigil.

Mangilang beses naring ipinamukha sakin ni Mino na hindi ko kayang pasayahin si Jennie the way na mapapasaya niya ito. Na never magiging normal ang relasyon namin sa harap ng maraming tao at never din itong matatanggap ng parents ni Jennie. Lahat ng yon, tinanggap ko kahit masakit sa kagustuhan kong mag-stay kay Jennie.

Pero sa araw-araw na ginawa ng diyos, araw-araw ko ring naaalala na baka never akong maging enough for her. In the long run kaya, magiging masaya parin siya sakin? Yung pangaram naming dalawa, yung pangarap ko, will we ever get that far kung ngayon palang puro na problema tong relationship natin?

Nag isip-isip ako. Kung sasabihin ko na ba kela mommy ang tungkol sakin, weather to come out or not. Kung right time na ba o hindi pa? Ewan ko. Pakiramdam ko kasi the more na magtago pa ko, the more na nararamdaman kong parang sasabog na ko sa sobrang daming issues ko sa sarili ko, kay Jennie, kay Mino, at sa sasabihin ng ibang tao.

Iniisip ko rin, kung masyado ba akong nagiging selfish dahil puro sarili ko lang yata ang inaalala ko. Pano nga naman si Jennie? Hindi rin madali ang sitwasyon niya. Strict ang parents niya. She's an only child like me. Mataas ang expectations sakanya ng family niya and they expect her to have a nice happy family balang araw.

Paano niya nga naman maaachieve lahat ng yon if she's with me? I can't give her that. Yung someone na pwede niyang i-flaunt sa harap ng maraming tao, yung tipong tao na may possibility na makasama niya habang buhay. When in reality, medyo impossible yon sa sitwasyon namin especially dito sa bansang to.

Unless we decide to move overseas where it's more open sa mga ganitong klaseng relasyon. Habang tumatagal, unti-unti rin akong kinakain ng insecurities ko. Unti-unting nag iisip kung anong kulang sakin. I never loved anyone the way I love Jennie and that’s what scares me. Feeling ko habang binibigay ko lahat ng meron ako sakanya, hindi ko kayang magtira para sa sarili ko dahil pakiramdam ko, laging kulang. It’s not enough. I don’t feel enough.

 Next trimester, Pareho na kaming graduating ni Jennie. That means pareho na kaming magiging busy. HIndi ko pa sure kung saan ako mag iintern. Gusto ko sanang mag apply sa Machinima kaso kulang ang skills ko sa web devt at animation. Hindi ko matutupad ang game developer dream ko hehe kaya ang ending nito, sa GMA ako mag iintern dahil sila ang tumatanggap ng mga vid prod majors lately.

Si Jennie naman, sa CCP bilang isang Studio Arts Major. Sana dun nalang din ako nag apply sa totoo lang. Balita ko kasi sobrang lax ng mga intern don tapos nakakanuod pa sila palagi ng shows doon lalo na kapag may international performers. Sa susunod na term, buong time akong wala sa school. 3 months din yon. Wala na rin naman kasi akong natitirang pre requisites in short, handing handa na talaga grumaduate. After ko mag intern, isang subject nalang which is Polgovt at after non, malaya na ako.

Ang bilis no? Parang kelan lang rin. Anyways, balik muna tayo sa present. Mula nung maging kami ni Jennie, sobrang dami ng nagbago. Kung before, hindi ako ganon ka affectionate sakanya nung friends lang kami, ngayon naman, I don’t think I could last a day ng hindi siya nayayakap or na ki-kiss. Madalang na talaga siya pumunta sa dorm ko kahit hindi pa kami. Ngayon naman, halos tumira na siya samin.

Buti nalang once a month lang nagpupunta yung landlady sa dorm para mag check. Routine na kasi yon. Sabi ni Jennie, mas gusto niyang nandito siya kesa sa sarili niyang dorm. Medyo mahigpit din kasi sakanila. Bawal ang bisita at bawal ang late night  na pag uwi kaya madalas, sakin talaga siya natutulog.

Not that I’m complaining, sa totoo lang gusting gusto ko. We were becoming inseperable habang tumatagal. Sabi nga nila Seulgi, baka daw magkapalit na kami ng mukha dahil we’re always together whenever possible. Sa araw-araw na paglapit ni Mino kay Jennie, kumakapal naman ang balat ko sa mga nangyayari. I wasn’t that sensitive anymore kapag may lumalapit sakanya. Kahit pa si