“Hey, magpahinga ka na kaya? You said you didn’t get to sleep sa plane kanina,” sambit ni Rina habang kinukuha sa kaniya ang bote ng alak.

Halos alas dos na ng madaling araw.

Naglilinis sila ni Rina ng apartment dahil tapos na ang party. Nang magpakita siya, sinalubomg siya ng yakap ng mga kaibigan. Wala naman masyadong nangyari, puro kainan at kaunting inuman lang. Hindi naman siya uminom dahil sobrang pagod na siya at ganun rin naman si Rina.

Panay rin ang tukso sa kanila ng mga ito buong gabi habang sila ni Rina ay tahimik lang na nangingiti sa mga sinasabi ng mga kaibigan. Hindi pa rin alam ng mga ito na mananatili na siya sa Pilipinas. Ang alam lang nila, maaga siyang umuwi para kay Rina. Hindi niya rin sigurado kung alam ba ni Rina na buo na ang kaniya desisyon dahil hindi pa naman ulit sila nakakapag-usap tungkol dito.

“Okay na, tulungan na kita,” sambit niya. Kakaunti lang naman ang kalat. Puro pinggan, baso at bote lang naman ang nililigpit nila.

Matatapos na rin sila dahil tumulong naman sina Giselle, Lia at RJ bago sila tumungo sa kuwarto ni Irene. Doon kasi matutulog ang tatlo dahil wala si Irene ngayon.

Sina Ning naman, hinatid na nina Chenle. May mga pasok pa silang lahat bukas except sa kanila ni Rina. Mas pinili daw ni Rina na bukas ang leave kasya sa mismong araw ng birthday niya. Alam daw nito kasi na mapapagod lang siya sa plinano na party.

“We’ll leave the dishes. Bukas na lang para makapag-rest na tayo,” sabi ni Rina nang matapos sila maglinis sa living room. Tumango lang siya at umupo sa couch.

Nakakapagod nga.

Kumportable na isinandal niya ang ulo sa back rest ng couch. Nakikita niya lang ngayon ay ang kisame at puting ilaw.

Hindi pa rin siya makapaniwala. Nandito na siya sa Pilipinas at hindi na siya aalis.

Tapos...tapos hinalikan rin siya ni Rina.

“Hey,” sambit ni Rina nang tumabi ito sa kaniya. Ginaya lang nito ang puwesto niya at parehas na silang nakatingin lang sa kisame.

“Rina,” mahinang tawag niya sa katabi.

“Hm?”

“Hindi na ako aalis,” sabi niya.

Nabalot sila ng katahimikan ng ilang segundo pero maya-maya lang ay naramdaman na niya ang paghawak ni Rina sa kaniyang kamay.

“I know. You said it kanina. Sabi mo, dito ka lang.”

Tumango siya. Alam niya na ramdam ni Rina ang paggalaw ng ulo niya.

“Do you wanna say something?” Tanong ni Rina nang hindi siya nagsalita.

“I’m sorry...”

Naramdaman na niya ang pagbaling ng ulo ni Rina sa kaniya. Ginaya niya ito at ngayon nga ay nakatingin na sila sa mata ng isa’t isa habang nakasandal pa rin ang ulo sa backrest ng couch.

“For what?” Tanong ni Rina.

Umayos siya ng pagkakaupo para iharap ang katawan kay Rina.

Bumaba ang tingin niya sa magkahawak nilang kamay. Nilaro