‘Hi Monique’
     ‘Hi ‘Nique!’
     ‘Hi :>’

     ‘Hi Cat :)’ - sent

     Ever since Cat asked me if pwede niya ba daw akong tawagin using my second name, she also told me na she’d be fine if I were to call her with her second name too, bawian lang daw ganun.

     Ang galing nga eh, parehas ng second name namin starts with the letter M- ang kulit lang……

.

.

.

.

........ Okay, oo na kanina pa ako kinakabahan at yung huling pag-uusap pa naming sa isa’t isa was like 5 hours ago.

     Siya daw kasi ulit nagbabantay sa shop nila kaya hindi siya masyado gumagamit ng cellphone, apaka bait talagang bata neto.

     Ako nga kapag andun sa catering nina Mama eh nakikinig pa sa tugtog using my earphones as if ako lang mag-isa ang andun, as if no one could suddenly enter the door without me hearing.

     Ang shunga lang no?

     Runs in the blood, I guess.

     Monique, casually rhyming with unique, has had her own quirky way with latching onto my life.

     Simula nung sa museum, nung sa flower shop tapos ngayon, halos daily na kami mag-kausap kahit puro nonsense pa nga yung pinag-uusapan namin usually –

     Teka, ito ba yung stigma ng talking stage?

     TEKA ANO- ANONG TALKING STAGE!?

     Self umayos ka!

     Ayun nga, kanina ang pinag-uusapan naming was our education, not sure how and why kami napadpad dun pero taga Adamson pala to.

     Cat ang name niya pero Falcon siya, unique right?

     3rd year Bachelor of Science in Accountancy - major in kakulitan, siya nagsabi niyan di ako.

     Not to be judgmental pero based on her looks, hindi naman siya mukhang makulit?

     Siguro kapag I got to know her more na, which I can feel is coming nearer and nearer every day.

     Dapat ba akong matakot?

     I think not :D

     Dean’s lister din pala siya pero not until recently. Nahihirapan daw kasi siya with the current learning system and hindi siya fond of online classes- that’s why kasama siya sa mga hybrid learners this upcoming semester.

     Buti nga at finally ay meron nang hybrid learning na option ngayon.

     People like me kasi are still scared with fully going to school 5 days a week at kahit na lumalabas labas na ako ngayon after humupa ng pandemic, nakapag-adapt na din naman ako sa online learning kaya boto din ako with the whole hybrid learning.

     Nang makarinig ako ng kotse being locked in front of our house, napatayo ako at sumilip sa bintana.

     Ako lang kasi tao ngayon sa bahay at si Papa ay pauwi palang from work at sina Mama ay nag-mall.

     They’re buying clothes for Rylee since halos lahat ng damit niya ay maliit na kasi nga isa siyang pre-teen na nai-stuck amidst the pandemic. Grabe din nilaki nito eh, both in height and weight.

     ‘Hi Pa’ malambing kong bati ko kay Papa.

     Hindi naman siya mukhang super pagod so that’s a good sign.

     I watched him take off his shoes by the door, malayo layo din kasi ang work ni Papa from where we live kaya’t buti ay hindi siya naistuck sa traffic ngayon. 7pm is still early for someone who drives for at least half an hour and works until 6pm.

     ‘Hello 'nak, kumain ka na?’ agad niyang bati sakin, kissing my forehead as he laid his bag down near where I was sitting.

     Same ulam lang naman kasi yung meron right now for dinner, hinihintay ko if maaalala ako ng aking pamilya at uuwian ng pagkain pero since andito na si Papa, sasabayan ko nalang 'to kumain para naman may bonding time kami.

     ‘Di pa po’

     ‘Let’s eat together? Mag quick bath lang ako’ paalam ni Papa bago siya umakyat ng hagdan.

     Rule kasi sa bahay namin na if you’ve been out for more than an hour, maliligo ka agad pag-uwi.

     Ang exemptions lang is kung super pagod ka na o kaya naman ay mga trusted people naman ang kasama mo sa labas, maligo ka nalang sa alcohol bago ka humiga sa kama mo.

     ‘Sige po Pa. Kakain kayo kanin?!’ pasigaw kong tanong.

     ‘Onti lang!’

     Well, magsasaing nalang muna siguro ako para mawala uli sa isip ko yung isang babaeng kapangalan ng isang hayop diyan –

     Siya kaya kumain na? Anong oras na eh.