Finally, nakaupo rin kami ni Monique. Kanina pa kasi kami naghahanap ng bakanteng pwesto at marami din palang tao dito kahit mag-gagabi na. May mga bata pa ngang tumatakbo tas andami ding dogs na nakakatempt i-pet kaso nakakahiya naman magtanong bigla dun sa may-ari.

     Bat ba kasi hindi uso sa Pilipinas yung pag-pet ng ibang tao sa aso ng iba, dalawang corgi na kaya nakikita ko!

     Very tempting.

     Nakawin ko yan eh, edi wala kayong corgi ngayon.

     Kausap lang ni Nique si Gi, tumawag kasi siya habang naglalakad kami kanina pero hindi sinagot nitong isa, baka magkagalit nga sila? Pero magkausap pa rin naman sila thru text habang nagpapatuloy kami sa paghahanap ng mauupuan tapos eto na nga, nung makaupo na kami, si Nique na ang tumawag kay Gi, about school ata pinag-uusapan nila.

     Percentage ng something for something in income taxation lang yung naintindihan ko.

     Kaya ayun, as of the moment, nakaupo lang ako sa tabi ni Monique, nag-iisip kung bakit may dala siyang stuffed toy na crocodile saka kung bakit ba kami nandito eh wala pala siyang dalang pera.

     There goes my libre dream.

     Nag crop-top pa man din ako at lahat lahat, minsan lang din kaya ako mapadpad dito sa Makati.

     Pinapanood ko yung asong nagffetch ng laruan niya ng paulit-ulit ng marinig ko yung babye ni Monique kay Gi. Buti naman at tapos na sila, ang lungkot lang isipin na pati outside ng school time eh napaka busy ng mga estudyanteng tulad namin.

     Like muntik na ‘kong maging ganun, yung student na walang life outside of school grounds.

     Kaya malaki ang pasalamat ko ng ma-meet ko yung mga mokong kong friends na iniwan ko sa Rizal. Mai-chat nga sila pag-uwi baka pwede kami magkita kita soon.

     Naramdaman kong binulsa ni Nique yung cellphone niya kaya tumingin na ako sa direksyon niya.

     Maybe you want to enlighten me why we’re here no? Mabait ka namang tao diba, Nique?

     Nang hindi tumitingin saakin, bigla namang tumayo to. Nagpagpad siya ng pwet niya bago niya ako tignan…. Nababaliw na ba to.

     ‘Bakit?’

     ‘Let’s walk’

     ha? Lakad nanaman?

     Hirap na hirap na nga tayo kanina para lang makahanap ng mauupuan tapos maglalakad nanaman….sige,

     Convince me.

     ‘Kakaupo lang natin’ ungot ko. I don’t want my feet to start hurting lang naman, yun lang po ang hiling ko Madam Cat pagbigyan niyo na po. ‘That wasn’t even far!’ sabi niya in a whiny voice.

     Napakahirap magpigil ng ngiti, iba nga pala kapag nag-iinarte to. Jusme.

     Lord give me strength. Give me power, give me Monique-

     ‘For you hindi, for me oo’

     ‘Akala ko ba hindi ka weak?’ ay personalan.

     Oo na ako na mabilis mapagod kaya nga ayaw ko na muna maglakad diba.

     Tinignan ko siya, my eyes on hers, sige mag staring contest tayo dito. I saw her flushed complexion, siguro dahil naka-sweater siya tas hindi rin ganun kanipis ito. Pwede naman niyang tanggalin if naiinitan siya.

     ‘Hindi nga. Nababase ba yun kasi ayaw ko maglakad?’ I defended myself.

     Nginisian niya lang ako.

     LORD, TEKA LANG PO ANUBAYAN.

     mahina po ang kalaban.

     'Maglalakad ka o bubuhatin kita' nanlaki mata ko. Ay, good offer, ano kaya ang feeling na mabuhat ng isang Catherine Monique.

     May nakita kasi kami bata kanina na patakbo sa direksyon naming tapos nung nahabol siya nung Papa niya eh binuhat siya na parang isang sako ng bigas.

     Tawang tawa lang naman kami sa aming na-witness.

     Ang cute lang ng bonding nila.

     I stood up. Looking a little bit up so I could still have my gaze on hers, namula siya lalo, hindi naman pala sa init yung pamumula niya.

     Then I went closer to her, my eyes squinting as I got closer and my forehead creating creases because of my slightly scrunched-up eyebrows.

     Napakagat naman tong isa sa sarili niyang labi bago ito maging isang diretsong linya, none of us broke our look at each other.

     Sabi na eh, competitive din to, bagay nga kami.

     'Alam kong maliit ako Monique,’ paninimula ko, nakinig lang naman siya. Our distance between each other is probably left at a few inches. Bahala na yung lalaking nakatingin sa aming dalawa na nakaupo sa likod ni Monique, maweirdan na siya kung weird kami tignan, I don’t care. ‘Pero hindi mo ako kaya.' I continued.

     I chuckled before I took a step back, planning to sit back down ng ibaba ni Monique yung hawak niyang paper bag, her arms going down, her body bending in the process as I felt her hands on my calves.

     Hala, bubuhatin nga ako.

     Nararamdaman ko na yung pag-angat ng paa ko kasabay ng pag-surge ng panic sa katawan ko.

     Hinampas ko siya sa likod.

     'Maglalakad na!'

     Binitawan niya din naman ako agad. Nakakaasar ha, bubuhatin niya ako dito edi nagmukha kaming mag-ate na ewan.

     Isa malakas, isa nagpapabuhat.

     Tinatawanan pa nga ako.

     Kainis

Cat

     After letting Winter calm down from my attempt on carrying her, actually hindi ko sure kung kaya ko siya, bugso lang talaga ng damdamin yun – I let her sit down some more at ayoko naman umamin sa isang masungit na Winter.

     Baka bigla pa akong ireject, edi ako pa ang nakarma bigla.

     I felt her shuffle towards me, probably accepting the fact na I really want to walk with her, soothing her inner rage that just wants to sit down and enjoy the time sitting beside me.

     Gusto ko pa rin kasi