“Tulala yarn?” boses ng isang binatilyo ang sumira sa autopilot mode ni Winter habang sila'y magkasama ngayon ng kapatid niya sa sala.

     Kakatapos lang nila kumain at ang pinsan na nila ang nagkusang maghugas ng pinggan.

     Bukas na raw ito ng tanghali uuwi at sa huwebes pa naman dadating si Charm sa kanilang dorm so hindi niya kailangan magmadali para lang pagbuksan ito ng pinto.

     Okay to be honest, kanina pa parang wala sa sarili niya si Winter-

     Nung biyahe pauwi sa jeep, nakatingin lang siya sa labas.

     Nung bumibili sila ng donut para ipasalubong kay Rylee, si Iya ang pinapili niya kahit na alam mismo ng pinsan niya kung gaano kapili ito when it comes to donuts.

     At nung dumating sila dito sa street nila, muntik pa mabangga si Winter ng isang nagbibike kaya't buti nalang ay nahila siya ng kapatid niya na naglalakad na pala sa likuran nila.

     Well, alam naman siguro nating lahat kung bakit siya nagkakaganto no?

     She's not sure if she's embarrassed, ashamed, or disappointed in herself for not checking if the person she held hands with was her cousin-

     Hindi naman kasi siya umimik okay?      

     Pero rather than those negative thoughts, she's more frustrated with herself kasi hindi niya malimutan yung ginawa niya, at yung itsura nung babaeng hinawakan pa niya ang kamay.

     Being stuck in a constant state of panic because of a situation that already happened is one thing, and the beauty of that person that keeps on causing this state of panic is another for Winter.

     Buong hapunan, iniisip niya lang kung paano siya tinignan nung babae at kung paano pa to sumangayon sakanya.

     “Ang ganda no? Ito palang worth it na yung pagpunta natin dito eh.”

     Pagmamalakas na bigkas ni Winter, oo wala siyang alam sa kahit ano tungkol sa sining pero she does know how to admire them, yung entrance fee palang eh-

     As stated earlier, mas gusto ni Winter ang mga abstract pieces and other things like cubism and morphism artworks over than those na masyadong expressive or detailed.

     Oo magaganda din sila syempre kasi never naman niyang matatapatan yun.

     With abstract art kasi, there's no limits with what you can perceive with it and at the same time, usually conceptual siya per a person's brain and view on it- ayun nga kanya kanya kayo ng intindi kaya there's no right answer or wrong opinion.

     At one more thing, it shows na even with the simplest movement of any medium- no matter how big or bright or bold it is, you can call it art.

     May it be 2 to 5 of paint, splashes of contrasting colors or even shapes thrown into one canvas.

     Lahat sila ay considered na art, as long as you freely and truly express yourself with what you're doing, then it's considered as a true form of art.

     Any kind of art is going to receive admiration from Winter, no matter how big it is, how “unpopular” it is, or no matter how it looks like.

     “Syempre yung Spoliarium din maganda pero ito din maganda.”

     She said before she tightened the hold on the hand she's grasping on, slightly feeling the warmth coming from it, though Iya's hands were never the type to be cold.

     Parang sobra sobra na ang daloy ng dugo niya dito kaya siguro masakit siya manghampas ng braso kapag natatawa siya.

     Oo, kilalang kilala na ang natatangi niyang pinsan na ito pagdating sa panghahampas niya kapag siya'y natatawa, kaya tuloy kapag may mga family reunion o certain occasions na kasama sila ng mga kamag-anak nila, kapag nagtatawanan na ay lahat sila ay aware kung nasasaan siya-

     Ganun siya ka-infamous pagdating sa mga palo niya.

     She was openly staring at the said piece of artwork by Jose T. Joya, one of her feet continuously going up and down as she's starting to wonder bakit wala man lang naidadada pabalik ang pinsan niya.

     “Anyare ba dito?”

     She was about to ask her if everything went fine with her trip to the bathroom when she heard the person beside her talk- at hindi boses ni Iya ang unang narinig ng kanyang tainga, kabahan ka na Winter.

     “I think I have to agree with you.”

     Bigkas nito gamit ang malambing na tono- napakahinahon ng pagkakasabi niya pero unlike how she talked, malalim ang boses niya, hindi halata sa itsura.

     At in contrary sa pagiging relaxed ni ate girl na napaka on-point ng kilay (at maganda ang mga mata), kabang kaba si Winter kasi sino ba tong nahila nalang niya basta basta.

     Pero ha, she has to say, ang galaw ng sarili niyang katawan ay magaling at napaka-ganda naman ata nitong babaeng basta basta nalang niya nahila.

     Parehas kasi silang naka-violet ni Iya pero ngayon na natignan na niya siya mula ulo hanggang paa, parang mas dark pala ang suot niya top at jeans compared kay pinsan.

     Looking at her face as her head was still processing what she's looking at (and what is happening) nababaliw na si Winter at parang hindi naman nashock si Ate sa mga nagawa nila.

     Ni hindi siya mukhang nag-aalala, nagpapanic o kahit namimihasa sakanya.

     She looked too calm and serene for this situation and Winter's not having it.

     “Hala! Sorry po, akala ko ikaw yung kasama ko.”

     Mabilis pa sa alas kwatro ng binitawan ang kamay ni Ate.

     Moving back a little as she eyed her with concern to try and sense if manghihingi pa ba to ng iba pang uri ng tawad at hinawakan lang naman ng isang tulad ni Winter ang kanyang nananahimik na kamay at hinatak pa papunta sa ibang lugar.

     “Nag-eemote kaya siya nung hinatak ko siya?”

     Tanong niya sa sarili ng maalala niya na mag-isa lang ito at parang wala namang hinihintay.

     Napaka-perfect na target for someone like her na sabog palagi at go with the flow lang gumalaw.

     Sa sandali na lumihis ang kamay niya sa palad at mga daliri ni ate, napansin ni