Tinignan lang ni Irene si Seulgi ng masama. Pagkatapos ng mahigit isang minuto, tumalikod na si Irene at naglakad paalis.

“Irene, Irene, wait lang.” Humabol si Seulgi sa kanya. “Mag usap muna tayo, please?”

“Ano pang paguusapan, Seulgi?” Iritang sabi ni Irene. “Tapos na tayo. Wala na akong pakialam sa sasabihin mo.”

“Mage-explain lang ako.” Pagmamakaawa ni Seulgi. “Please. Kahit 5 minutes lang ng oras mo.”

“Ako ba, binigyan mo ng 5 minutes ng oras mo nung bigla ka na lang nawala?” Sabi ni Irene.

Lumuhod si Seulgi sa harap niya. “Please. Please, Irene.”

First time na tinignan ni Irene yung mukha ni Seulgi. Wala na yung mga mabilog na pisngi nito. Parang di rin siya natutulog nang ayos. At may malaking sugat sa labi niya. Yun siguro yung sinasabi nila Rosé nung sinuntok siya ni Yeri.

Nanaig na naman yung side ni Irene na pilit niya nang binabaon. Yung side na mahal pa rin si Seulgi.

“5 minutes.” Napahinga naman si Irene ng malalim nung maalala niya yung mga 5 minutes nila dati.

Nakaupo sila sa living room. Magkatapat si Irene at Seulgi.

“Sige, magsalita ka na.” Tumitig lang si Irene kay Seulgi.

“Una sa lahat, I’m so sorry.” Simula ni Seulgi. “Irene, sorry. Hindi ko—”

“Wala na akong pakialam sa sorry mo.” Pagsabat ni Irene. “Sabihin mo na lang ang rason kung bakit bigla kang nawala.”

Tumango si Seulgi.

“Nung.. nung nagkita kami ni Tzuyu—“ Napabuntong hininga si Irene. Of course. Of course si Tzuyu ang puno’t dulo ng lahat ng ito. “May.. may mga nalaman ako.”

Nakatingin lang si Seulgi sa mga kamay niya. Kinwento niya lahat ng sinabi ni Tzuyu sa kanya sa byahe pabalik ng Pilipinas.

“Pag uwi ko.. sobrang—sobrang naguluhan ako.” Paiyak na si Seulgi at nagulat si Irene dahil never niyang nakita si Seulgi na umiyak. “Kasi. Ang tagal ko naman kasi siyang minahal.. inintay.. tapos nalaman ko na ganun pala. Na yung pagiwan niya sa akin, para sa wala lang. Na nung masaya na ako sa—sayo, ready na pala siya na—na bumalik.”

“So—” Napapikit si Irene. “So.. nakipagbalikan ka sa kanya?”

“Hindi.” Umiling si Seulgi. “Hindi. Hindi na kami nag usap ni Tzuyu pagkatapos nun.”

“Eh bakit..” Napadantay na lang si Irene sa table. Hawak niya ang ulo niya at nakatingin lang sa table. “Bakit..”

“Kasi, hindi ko naintindihan yung nararamdaman ko.” Sabi ni Seulgi. Umiiyak na siya. “Parang bumalik yung—yung mga feelings ko before. Na-overwhelm ako Irene. Alam ko naman na—na mahal kita eh. Sure naman ako dun. Pero hindi ko rin alam. Nawindang din ako sa mga nalaman ko kay Tzuyu. Kaya—kaya ako nawala. Kasi sinort out ko muna yung mga nararamdaman ko. Ang unfair kasi, Irene. Ang unfair sayo kung—kung itutuloy ko yung atin habang.. habang naguguluhan ako. Kailangan ko munang malaman kung panandalian lang yung confusion ko—or.. or..”

Umiling si Irene. Sunod sunod ang pagpatak ng luha niya sa table. “Seulgi.. nung nagd-date tayo, ikaw ang paulit ulit na nagsabi na seryoso ka sakin. Na sure ka na. Ako pa nga yung tinatanong nila kung sure daw ba ako sayo. Tapos ngayon..“

“Irene—“

“Tang ina lang. Tang inang yan, Seulgi. Tang ina mo.” Panay pa rin ang iling ni Irene. “Di ako makapaniwalang gagawin mo ‘to sa akin.”

“Irene, kailangan ko lang naman ng time eh. Hindi ko kasi maintindihan. Kailangan ko ng space para mag isip. Para i-sort out yung feelings ko.” Sabi ni Seulgi.

“ your feelings.” Galit na sabi ni Irene. “Iniwan mo ako bigla sa ere, Seulgi. Tangina naman! Buti pa si Naeun, hindi mo ghinost!”

“Irene.. I’m sorry.” Sabi ni Seulgi. “Kaya ayaw kong makipagusap kay Tzuyu eh.. Kasi nab-bring up yung past.”

“SO KASALANAN KO PA ANG LAHAT?” Sumigaw si Irene. “Dahil pinilit kitang makipagusap sa kanya, ako pa pala yung may dahilan kung bakit mo ako sinaktan?!”

“Hindi sa ganun, Irene.” Mabilis na sabi ni Seulgi. “Naayos ko naman na yung sarili ko ngayon. Okay na ako. Sigurado na ako sayo. Naguluhan lang ako. Pero nung naresolve ko na yung mga feelings ko, sa dulo.. Ikaw lang. Ikaw