“In the right time, Ray. I will have an answer to that.” Sagot ni Kim. Hindi ko alam kung masisiyahan ako dahil baka may pag-asa pang maging kami ulit or maybe the other way around. But whatever it is, I will do everything.

Nandito ako ngayon sa starbucks… Ang totoo niyan eh sabay kami ni Rayver pumunta dito, pero na una lang akong pumasok sa loob. At naka full disguise pa ako with matching wig and bigote. Mahirap na baka makilala ako ni Kim. Masisira plano ko.

Two tables away lang ako sa kanila kaya rinig na rinig ko ang pinag-uusapan nila. Gusto ko sanang tumayo at batukan si Rayver sa tinanong niya kay Kim. Kung may pag-asa ba daw ako kung manligaw ako ulit. Sa totoo lang eh kinabahan ako doon. Ang tagtal kasing sumagot ni Kim. But when I heard her answer, though im disappointed dahil may inaasam akong sagot niya, pero ganun lang siguro. Panapanahon lang ang lahat.

Nakita kong tumayo na si Rayver, uuwi na siguro sila. Narinig ko pang ayaw magpahatid ni Kim dahil iba daw ang way niya sa way pauwi nila Rayver. Bigla akong tumayo, pero kung minamalas ka nga naman na bangga ko yung isang waiter at nakita kong nagsitinginan ang mga customers sa amin at pati sila Kim, si Rayver naman eh natatawa. Mabuti na lang at hindi nahulog ang mga dalang order ng waiter. Nag sorry ako at yumuko papalabas ng starbucks.

Dumiretso ako sa parking lot, dito ko na lang aabangan si Kim. Kinuha ko na ang pinang-disguise ko at tinago na ito. Ilang minuto pa ay nakita ko ng naglalakad si Kim papalabas ng mall. Tumayo siya sa may taxi lane. 7:30 na. Madalang na ang taxi pag ganitong oras kasi madami na ang nagsisi-uwian.

“Need a ride?” Binaba ko ang bintana ng saskyan ko at nag smile kay Kim. Nagulat pa siya ng makita niya ako.

“Uhm… hindi na. Thanks.” Sagot ni Kim. Sabay lingon-lingon kung may paparating na taxi.

“Mahihirapan ka na makahanap ng taxi sa ganitong oras.”

“Ok lang.” Maikli niyang sagot.

“Are you sure?” Nakangiti kong tanong.

“Yes.”

“Ok.” Pinaandar ko ang kotse at umalis na. Pero hindi naman ako umalis talaga. Nilibot ko lang ang mall at nag park kung saan hindi niya ako makikita. I’ll wait for 10 minutes.

Kim’s POV.

“Malas lang ba ako or what. Sa dinami-dami ng mall dito sa Pilipinas… bakit nandito din siya. Kainis.” Padabog kong sabi sa aking sarili. Habang nag-aabang ng taxi. Hindi na kasi ako sumabay sa kanila Tin2, kasi ibang way ang sa kanila, nakakahiya naman. “Need a ride?” Tanong niya sa akin. Ano akala niya, nagpipick-up siya ng babae sa daan? Excuse me. Hai, pero hindi pa rin siya nagbabago, ang liit pa rin ng patience ng lalaking yun, isang pilit na lang eh baka sumama na ako sa kanya. Pero ayon umalis. Tsk!

Palingon-lingon na ako pero wala pa rin talagang taxi nalumalapit, madami pa ang naka pila. After 10 minutes.

“For the last time…” Nagulat ako at napalingon dun sa nagsalita. Si Gerald nakatayo siya katabi ko. Bakit nandito pa siya, eh diba iniwan na niya ako dito.

“What?” mataray kong tanong sa kanya.

“Ayaw mo ba talagang sumabay sa akin? Sinasabi ko sa’yo mahihi…” Hindi ko na siya pinatapos sa kanyang sasabihin.

“Tara na. Dami pang sat-sat.” Na una akong lumakad. Pero na palingon ako, hindi ko kasi alam kung nasaan naka park ang kanyang kotse. Nakakainis. Alam kong natatawa na siya, halata kasi sa mukha niya na pinipigilan lang niya ito.

Gerald’s POV.

“Tara na.” Sabi niya sa akin. At nauna na siyang lumakad, habang ako ay nakatayo pa rin. Eh ano magagawa ko nagulat ako sa sagot niya sa akin. Nakita ko siyang napalingon siya sa akin, at yung mukha niya parang inis na inis. Gusto kong tumawa pero pinigilan ko, baka kasi mas lalaong mainis at magbago pa ang isip niya. She has changed a lot... i guess sa akin.

Nasa loob na kami ng kotse. Pinaandar ko na at pinatakbo ito. Tahimik lang si Kim na nakatingin sa bintana.

“So, what’s keeping you busy?” Tanong ko sa kanya. Nakaharap lang ako sa daan. Siya naman eh nakatingin lang sa bintana. Napalingon siya sa akin.

“Uhm, wala naman. Pasyal-pasyal lang.”

“Ahh, ok. Any dates?”

“What do you mean?”

“Date – date. As in you and a guy. Dinner. Watching movies.”

Tumingin siya sa akin. “It’s not in my itirenary.” Natawa siya. “Sabihin na lang natin na hindi yun ang priority ko sa ngayon.”

I don’t know pero parang nasaktan ako sa sagot ni Kim. Yung feeling na parang na indirectly na basted ka na, eh nagsisimula ka pa nga lang. Bakit kasi tinanong ko pa yun eh.

“So… uhm… are you really leaving Kim?” Tumingin ako sa kanya.

Nagulat siya sa tanong ko kaya napatingin din siya sa akin, pero mabilis siyang umiwas at binaling ang tingin niya sa daan.

“Yes.” Maikli niyang sagot.

“Kim, bakit ba hindi mo ma amin sa akin na you will be staying here for good?” Sabi ko sa aking isipan. “Ayaw mo na ba talaga sa akin?” Hindi na ako nag salita pa pagkatapos ng sagot niya. Malapit na rin naman kasi sa kanilang bahay. Nakatingin lang siya sa daan at pinagpatuloy ko naman ang pagmamaneho. Ilang minuto pa ay dumating na kami sa kanilang bahay, huminto ako sa harap ng gate nila. Hindi na niya ako hinintay para pagbuksan siya ng pinto dahil siya na mismo ang nag bukas nito. Lumabas ako at hinabol siya.

“Kim.” Sabay hawak ko sa kanyang braso. Nahila ko siya kaya mas naging malapit ang aming mukha. Ang I don’t know what happen next… all I know is that I am kissing her… and she’s… kissing me too. Our kiss got deeper. I cupped her face to bring her closer. She’s holding my head. It feels like I’m in heaven. Really, i miss this. Pero naramdaman ko na lang ng bigla na lang niya ako tinutulak papalayo, ayaw ko man but I have to. We broke our kiss and kapwa kami naghahabol ng aming hininga. Nakita ko ang mukha niya na parang na disappoint sa nangyari, na parang pinagsisihan niya yun.

“I’m sorry Kim.”

“It’s ok. Kalimutan na lang natin ang nangyari. And maybe let’s just forget kung ano man ang meron sa atin dati.”

“But Kim, hindi ganun kadali kalimutan ang lahat. Naghintay ako ng tatlong taon sa pagbabalik mo. Tatlong taon Kim, na walang kasiguradohan na magkikita pa tayo. Pero ngayon nandito ka na, Hindi na ulit ako papayag na mawala ka.”

“Hindi ko sinabi sa’yo na hintayin mo ako. Please Gerald, please leave me alone. Masaya na ako sa buhay ko ngayon, ok na eh. Wag mo ng guluhin,” Pagkatapos niyang sabihin yun ay aakmang lalakad na siya papasok sa gate ng kanilang bahay, pero pinigilan ko siya.

“Kim, please give me another chance. Just one last chance. Just one. I’m begging you.” Hawak ko ang kanyang dalawang kamay at tinitignan siya sa mata, pero iniiwasan niya ito.