Future.

There's a certain appeal in that word.

It either scares you or excites you. Actually, pwede both. 

Pwede rin wala ka pang pake diyan because it's simply not yet the time to think about it and that's fine, dadating ka din dun.

If someone came up to me 3 years ago and said, 'Minjeong, in the future, life will be different kasi babalik ka ng Pilipinas' that would have been a good laugh, no kidding.

Kaya siguro walang nagsabi sakin, kasi di ako maniniwala.

That was the time when, let's just say, ganap na ganap ko ang pamumuhay sa ibang bansa. And hindi naman sa kinalimutan ko na saan ako nanggaling pero parang ganun na nga.

Bagong buhay na eh. Ano pa ba kasing hahanapin ko nung time na yun?

I have a sister who has always been by my side.

A couple of friends I've accepted na sila na lang talaga makakasundo ko. Joke lang, mahal ko naman talaga sila.

A fun girlfriend that time.

And a career that I love.

Kumpleto na, diba?

I mean, who would ask for more?

Answer: me, Minjeong "Winter" Kim.

I asked for more because I wanted more.

Life pushed me to search for more.

Human nature na natin di makuntento at some point of our lives. It's the ugly truth that we try to dodge or suppress kasi it drains the hell out of you, ang lungkot sa pakiramdam.

Yung kahit anong gawin mo, may kulang.

But little by little, consciously or subconsciously, we look for answers. We search for something to satisfy that thirst to be more.

Why?

Kasi we all want to be happy.

That's the end goal of life, right?

We stop the search when we finally reach that certain point.

Happy.

Fast forward to today.

Who would've thought I'd be back here?

Not the new people around me.

Not the career I dread doing.

Not Karina.

Oh, and not my other sister, Ning.

Yung pinsan kong inu-underestimate ako.

Akala niya yata dahil kami na ni Karina, wala akong napapansin sa kanyang bago. Not really bago, pero may something.

Dahil kaya sa jowa ko kaya nae-expand na yung limited multitasking skills ko.

Seryoso.

Dati nahihirapan ako mag-type ng message at makinig ng sabay. Ngayon, well ganun pa rin pero hinahasa ko na.

Kailangan.

Pano ba naman kasi nung isang araw, ka-text ko si Karina tapos dumating si Chaeryeong sa bahay, ranting about Somi's new album. Siya kasi naghandle ng project tapos yung marketing team niya. Ayun, no effort sila.

Syempre I don't want to be rude sa kaibigan ko kaya nakinig ako sa kanya.. habang nagta-type.

Ayun.

Wrong move.

'Somi.'

Somi nga lang na-send ko eh! As in name lang niya.

Yung reply ni Karina?

'Wrong send ka.'

Diyos ko pong mahabagin.

That is not the 3 words I hoped to read.

Sana pala may kasunod yung pangalan, baka mas madaling i-explain.

Di naman nagalit si Karina.

Nagpapasalamat ako kasi nakilala ko ang isang katulad niya. Yung mabait, mahaba ang pasensya, thoughtful, and well..

'Nag-uusap pa kayo ni Somi?'

'No, nagkamali lang ako kan -'

'So, wrong sent nga?'

'Hindi nga, limited kasi yung multitasking skil -'

'Mahirap talaga pagsabayin ang dalawa, Winter.'

Good Lord.

Ako?

Maghahanap ng iba?

Pagpapalit ko ang isang katulad ni Karina?

Sabi ko nga diba, we stop searching when we finally reach that certain point -- happy.

Pero jusko po.

Wala akong ginagawa pero yung pinawis ko nung nag-usap kami, good for one day jog session na.

But we're good, we're okay.

Pinag-explain naman niya ako and pinagtripan lang pala niya ako. Naawa na raw siya nung nanginginig na yung mga labi ko kasi naiiyak na ako.

Told you, napakabait.

Kakagigil.

So, yes.

Pina-practice kong madagdagan pa ng isang slot yung multitasking skills ko para tatlo na max ko.

Kay Ning ko gagamitin yung isa.

Lately kasi lagi siyang nag-aaya ng gagawin.

Possible naman na bored lang talaga siya.

Buong araw ba naman na nasa bahay lang kami? Nakakaubos talaga ng gagawin. Sparkling clean na nga yung wooden floors namin kakalinis ko eh.

Pero kasi..

Hindi ganun si Ning.

Hindi siya naghahanap ng gagawin.

I'm not saying she's lazy. Pero masaya na yan kapag buong araw siyang nasa kama lang or kapag may mga lakad kami.

Pati ako natutuyo na utak kakaisip ng pwede namin gawin together kasi ang dami niyang ayaw gawin.

Ang galeng.

Picky pa nga.

Inaya ko siya na umattend kami ng kahit anong classes, ayaw daw niya nun. Nung inaya ko magkaraoke sa timezone, aba game agad. Siguro bumili na lang ako ng magic sing para sa bahay. Ang hirap nito, lima limang piso per song.

Yung social media niya? Puno ng motivational quotes na nakatapal sa stock images ng langit, lupa, or sunrise. Halatang may pinagdadaanan 'tong pinsan ko.

About taking risks and new beginnings madalas yung subject.

Favorite ko yung --

'Morning will come, it has no choice.'

Very motivating.

Pati sila Ryujin at Yuna, yun ang laman ng profiles.

'Ships in harbour are safe, but that's not what ships are built for.'

'Every end is a new beginning.'

Ganun ba talaga kapag tumatanda na? Parang hindi naman. 

Bakit si Lia? Puro memes pa rin. Si Chaeryeong, puro links ng nadi-discover niyang kanta. Si Giselle, puro video clips ng vlogs, travel vlogs. Si Heejin? Funny kasi pictures ng mga kaibigan nila mula sa baul. Si Yeji nga halo halo eh.

Gusto ko na tanungin si Ning anong meron kaya inaya ko siya sa salon ulit.

Jusko, napakachismosa ng datingan ko sa salon.

Pero di natuloy ang heart-to-heart namin kasi sumama din si Karina at Giselle. Sumunod na rin yung iba samin. In short, lahat kami nagpahair makeover.

Gagaleng.

Ako nagpagupit lang, sila nagpagupit at nagpakulay pa. Siyempre ako unang natapos. Nwebe yung inintay ko sa salon. Nabulok ako sa upuan.

Nasa bagong yugto na ba kami ng mga buhay namin? Lalo na si Ning.

Gupit kung gupit talaga! Yun na ata yung pinakasulit na 250 pesos na gupit. From lagpas bra to shoulder length eh.

Trip lang daw niya new look.

Pero grabe rin si Karina.

Grabe.

Nagpatrim at nagpakulay ng buhok, red wine.

My god.

Good for one lifetime yung swerte na ginamit ko to have someone like Karina, beauty and brains.

Speaking of Karina..

I have been summoned! Sa cafe! To her office! Right now!

Wala akong kasalanan, okay? Baka kailangan lang niya ng recharge courtesy of ehem.. ehem.. me. Hehe.

Grabe 'tong jowa ko, wala pang two hours simula nung umalis siya ng bahay gusto na ko makita agad. May ipapasuyo daw siya sakin pero alam ko na yung galawan ni Karina.

May papasuyo pero pupulupot sakin. Ganyan yan.

Pero sino ba naman ako para humindi, diba?

"Hello!" Masayang bati ko sa lahat ng tao sa pagpasok ko sa kitchen mula sa likuran.

Maluwang ang ngiti ko sa kanila pero yung kay Karina, may bonus of course.

Kumaway ako.

Di ko kayang kumindat in front of many people. Para sa kanya lang yun, privately.

"Winter, you go ahead sa office. Susunod ako." Paalam niya bago siya pumunta sa main floor.

Hehe.

Kung may balcony time, I guess may office time na rin kaming dalawa. I don't mind more lambing time.

Pa-cool akong tumungo na rin sa opisina niya, kunware hindi nae-excite. Pagbukas ko ng pinto nagtawanan yung kitchen boys nila na nasa likuran ko, mukhang alam nila from the start anong meron.

So.. anong meron?

Kasi this is not what I was expecting?

Sinarado ko na rin ang pinto at nahihiyang tumabi sa kanya sa couch.

Pinagmasdan ko na lang yung opisina ng cafe habang inaantay namin si Karina.

First time ko makapasok dito.

Bumungad sakin ang wooden table na malapit sa bintana. May couch at coffee table sa kal