"Err? Ambulance" 

"Nope"

"Wait, nag jeep ba kayo?"

"Sira! kotse ni ate"

"Ate mo?"

"Yep. Sabi nila, nag panic na daw sila kaya sa fam agad nag inform. Si ate kasi, malapit -"

Akala ko y lang talaga sya or nag uundergo sa diet. Baka naman kako stressed lang sa studies o busy din. 

 "-lang sa univ office nya kaya nung nasabi kila mama, sya ang naunang pinapunta. Late ka na natext ni Wendy"

Nakatingin lang ako sa mukha nya... Namamayat na nga sya, di ko lang talaga pansin nuon.

"Seul?"

O baka hindi ko lang talaga pinansin?

"K-krys..."

"Hmm?"

Naglalaro ba ko? Ano ba to? 

"Sorry"

Sorry kasi, alam kong hindi kita prioritize these days... Or maybe... All these time... Masaya lang ako, pero never kitang inuna, sorry. Sorry kung ganito after all... I lost track kung ano bang mga balak ko. 

"Wala kang mali Seul"

Sayo... Sa puso ko... Sa atin... Bakit ba ko tumatakbo? 

"Sorry talaga"

Kung ano tayo. O ano dapat tayo.

"Hindi mo naman kasalanan" nan... nan... nan...

Oo nga naman, hindi ko kasalanan na di sya kumakain ng lunch or dinner madalas kasi, busy ako at minsan nakakalimutan kong di talaga sya kakain ng di ako kasabay. Hindi ko kasalanan na hindi sya mareplyan na hindi ako makakasabay o makakakain kasama nya dahil sa mga personal reasons ko. Mas afford at mabilis kumain mag isa isip-isip ko nuon. Kaya habang unconscious pa sya, hindi ko matingnan ang family nya. Dapat mas inagalaan ko pa sya. Kasalanan ko kung bakit hindi mapakali ang mama nya at paminsan-minsan ay tulala nyang papa.

Nagagalit ako sa sarili ko. 

She held my hand and lift my head. Hindi nya inalis ang daliri nya sa chin ko habang nakatitig sa mga mata ko. 

"Magiging okay din ako ano ka ba"

Am I taking her...

"Mamaya pa yung mga results mo diba?"

"Yes, and it'll be fine dont worry"

...For granted? 

"..."

Light slap and again our eyes meet. Hers, full of hope and assurance. Mine, nothing but guilt and fear.

"Para kang tanga seul"

Siya itong nasa hospital bed pero ako ang nininerbyos.

Nahinto sya sa pag tawa... I felt her soft lips sa right cheeks ko. Almost at the corner of my lips.

"I love you Seul"

Tangina 

sana ako nalang yung nasa hospital bed. 

Mas lalo syang natawa sa kaitsurahan ko.

"Alam mo kung ako sayo aalis na ko sa ospital na yan eh" 

"Thank you sa pagdala ah" 

"Kunin mo nalang muna dito pag naisipan mo ng umuwi"

Sana... 

Sana wala ka dyan pag kinuha ko yung gamit ko.

"Taena ka talaga!, inis sayo si Sir nung bigla kang lumabas, ang bastos mo daw"

Inilayo ko yung phone kasi sumigaw na si lokaret.

"Sht ano daw gagawin sakin?"

"Napakiusapan naman namin, urgent kako kasi yung kaibigan mo sinugod sa ospital"

Kaibigan...

"Buti naman, salamat talaga"

"Teka nga, wag mo sabihin sakin na magdamag mong sasamah