I met her last summer

Her wide-eyed gaze

Her deep sweet voice

And pretty little face.

Hindi ko naman alam na isa pala siyang snatcher.

At that corner where I am strangely familiar with 

Kung saan araw-araw, walang palya akong tahimik na tumatawid.

I can still recall every single thing from that very special scene.

Yung kili-kili kong namamawis sa suot kong long sleeves at ripped jeans.

Yung ingay ng mga rumaragasang sasakyan

At mga nagchichismisang gusto na rin tumawid sa daan.

Nasa na ako ng story na kakaupdate lang kaya hindi ko matigilan.

"Miss, pwedeng makahiram?" and she added "Saglit lang naman"

She's this short haired girl na may maamong mukha, may makinis na balat at suot na kinulang ata ng tela sa baba.

She was referring to my phone na hawak ko pa

"anak, 'wag kang mag magcecellphone sa daan" paalala lagi ni mama.

I stared at her face and her figure...

Leather jacket, white shirt, leather boots at ultra mini skirt.

Isip ko nun, hindi ata tugma yung porma niya sa inosente niyang mukha so I shyly said "Sure"

Nag red na ang lights at huminto na ang mga alagad ni kamatayan.

Other people started to go habang inaabot ko sa kanya ang phone ko nang di ko namamalayan. 

May tatawagan lang daw

Kanina pa daw kasi naliligaw

Ako naman, go lang... "Take your time."

Okay lang. Load lang naman yan.

Then she beamed "alright!" before smiling again at me and I knew, for sure...

Yung cheeks ko kakulay na ng stop light.

She placed my phone at her ear pag tapos mag dial.

I became conscious about myself and decided to fix my hair.

Napapaligiran na kami ulit ng mga tao na nagsisiksikan para sa go.

Green light flicked at parang bula...

Agad silang naglaho.

Iniipon ko yung buhok ko, narinig ko siyang nag sabi ng "nasan ka na ba?"

Napaisip tuloy ako kung saan papunta ang gaya niya.

Hindi naman siguro siya um-outfit ng ganyan para sa bible study at prayer meetings diba?

O baka naman di lang ako informed na may so called church hopping na pala.

"mula rito?" hinanap ko yung ipit sa bag ko.

"sa kanan hihinto..." okay lang naman mag kalkal ng gamit dito.

"tatawid then liliko" alam ko nandito lang yun talaga...

Go light "sige... sige eto na..." ah! Finally nahanap ko na!

Bakit ngayon ko lang naisipan magtali? Naiinitan na ako kanina pa.

Ayoko naman kasing mapahiya...

Paglingon ko nga lang, wala na siya.

Nakatawid na siya ng matiwasay at yung pulang ilaw na parang nagsasabi ng go lang... Try mo. Uuwi kang malamig ng bangkay.

Sana pala nasabihan ko siya ng ingat ka

Sana sinabi kong oh wag papagabi ha?

Yung cellphone ko yung tinutukoy ko, hindi siya.

So I watched her walk the rest of her way.

Too stunned to move on that unforgettable summer day.

Our second meeting came shortly that same night. 

Lousy music, drunken strangers, blinding lights.

Nakailang dial din ako sa telephone booth bago niya sagutin.

Nakailang beses pinag-isipan kung saang lupalop ko siya hahanapin.

Hindi ko nga alam kung ano ba talagang dapat kong gawin.

Loud voice, slurred words, she was laughing

"sorry hindi ko napansin" she sounded cute when she said "akala ko kasi akin" 

at malumanay na "Naku, pasensya ka na talaga" then bursted cackling again "sorry, natanga"

Hindi ako pumasok sa loob kasi yung muscle na tinubuan ng tao, ayaw akong papasukin.

Total sabi niya naman saglit lang, dito ko nalang siguro siya hihintayin. 

I waited sa labas ng club kasi sabi niya "wait mo lang ako"

So pinanindigan ko yung 'wait with respect' na motto.

Hindi ko naman alam na yung wait niya, katumbas pala ng dalawang oras ko.

Pag labas niya napasalampak agad siya sa malapit na paso.

Nagsusuka tapos tatawa tapos sasabihin niyang "naka tatlong shot lang ako" 

For all I know, yung shot glass for her sing laki ng tabo.

Her other friend glared at me.

"Ikaw ba yung bago niya?" she asked impatiently pero naisakay na siya nung sundo niya. 

"Alam mo na ba?" pahabol niya pero kung ano man ang ibig niyang sabihin, wala na akong pakialam pa.

Kami nalang ulit ang magkasama.

That summer night...

She's so peaceful, so wasted, so giggly.

She mumbled things incoherently

She handed me my phone with "Thanks cutie" 

saka siya tumawa ulit na parang tanga.

Gusto ko na umuwi 

Gusto ko na matulog agad at palipasin ang gabi. 

Gusto ko na agad umalis.

May susundo naman siguro sa kanya...

Kung iiwan ko siya sa tabi ng mga paso mag-isa.

Wala naman sigurong masamang magyayari sa kanya.

So I shrugged and said "kaya mo na yan, malaki ka na"

I can't even ask her kung saan siya nakatira

We don't know each other... So hindi naman siguro required na tulungan siya.

After so many tries, may huminto na ring taxi sa harapan ko.

Eto na yun! Sa wakas makakauwi na.

Kaya nung nag tanong si kuya ng "ilan kayo, iha?"

And without any hesitation sumagot ako ng "dalawa"

Sigurado akong may certificate na ako sa pagpapakashunga.

Akay-akay ko pa siya papasok at paakyat. 

Sobrang bigat niya, gusto ko na isipin na may bakal bote siyang sinuksok sa mga bulsa niya. 

Tinawag niya pang yaya si mama.

Tinawag ako sa pangalan ng isa nilang kusinera.

Sa dami niyang atraso sa akin... Nakuha niya pa akong utusan na magluto ng sopas... Walang gulay at magatas.

Lasing na lasing nga talaga siya, kasi akala niya ako yung kama. 

And when I settled her nicely sa kama ko,  tumagilid pa muna siya bago sa gilid nagsuka.

Wow.

Thank you ha? 

Atleast hindi siya kama nagkalat. Maraming salamat talaga. 

Ewan ko din kung bakit dito ko 'to dito dinala.

Ayan, san damakmak na kurot at hampas tuloy ang inabot ko.

Siguro kanina,  hindi lang talaga cellphone ko ang ninakaw ng babaeng 'to.

Nahihiya siyang ngumiti habang tuloy-tuloy na sumasandok ulit sa sopas.

Nahihiya siyang nagthank you habang hinahatid ko siya sa labas.

Nag bye pa siya, suot ang mga damit kong ibabalik nalang daw niya. 

Kung nakaramdam man ako ng pagkadismaya,  kunyari nalang hindi ko yun ininda. 

Ni hindi ko nga makuha yung pangalan niya.

Ni hindi ko mahingi yung number niya.

At ilang oras ko na siyang kasama,  pero wala akong ideya kung sino man siya.

Nanghihinayang ako, oo. 

Sa damit ko kasi yun... Wala ng iba pa. 

Dapat.

Kaya nung nanghiram siya sa akin ng 100 pang pamasahe sana... 

I can't refrain my self not to be mad.

Pinipigilan kong hindi mainis pero, parang sumusobra na.

As in... Sobra na talaga!

"100 lang? Eto 500... Mag grab ka na" sabi ko pa tapos tumawa siya.

Kasi sabi niya sobra na daw ang naitulong ko. 

Sobrang swerte niya daw dahil nakilala niya ako. 

And "Thanks, balik ko nalang" she added, waiting for the car to pick her up. 

Yan din ang sabi niya sa cellphone kong nakalimutan niya ibalik. 

And if I prayed na sana talaga bayaran niya yung ipinahiram ko,

Ang yung damit kong dinampot niya lang sa sulok ng closet ko,

Hindi yun dahil sa short ako sa pera... 

O sa pakangtago-tago kong damit pang porma...

Ku