I don't know kung mas prefer ko ba na tulog ka or gising. You don't have any idea how much I like those eyes. Sharp monolids that always turn to crescents whenever you're happy. Madali ka lang namang pasayahin. I've always seen them in slits... I can't help but to expect na masaya ka with me. 

"Iha?"

Napatayo ako mula sa pagkakasquat ko beside your bed.

"Asan si Seul?"

"T-tulog pa po"

"Ah, gisingin mo na, halina kayo kakain na"

"S-sige po"

Back to business... Tinusok tusok ko ulit yung cheeks mo as I watch you sleep. Ang cute lang ng little snores mo, makes me think kung anong pinapanaginipan mo and you keep on smiling kanina. 

Are you dreaming of me? Of us Seul?

I wonder what happened kagabi bago matulog, bigla ka nalang kasing naging cold and di na namamansin. Galit ka ba na nasa kama mo ako tapos sa lapag ka natulog? Ikaw naman ang basta-basta humiga dyan e. Mas gusto ko nga na katabi ka. 

"Ano yan?" Sabay huli nya sa wrist ko. 

"Ginigising ka"

"Really? Sa pag tusok tusok ng pisngi ko?"

"Yeah, Good Morning too"

"Psh, sana sinipa sipa mo nalang ako"

I had to admit... Your eyes were much beautiful kapag gising. Mas enchanting... Mas charming... 

"I can't do that, I mean- Why would I do that?"

"Ewan ko? Pero it would hurt less than you know...maiwan"

Since nagkita tayo after years passed... I hate looking at your eyes... They speak for pain and loneliness. I hate that I can still see you hurting like this. 

Coward

"Seulgi?" 

Lumabas ka na na para bang walang naririnig. Bakit ang init ng ulo mo? 

"Oh, anak... Kumain na muna kayo para maihatid mo na sya pauwi at baka hinahanap na sya sa kanila"

"Good morning po"

"Good moring din"

Atleast may nag respond din sa greetings ko. 

"Nakatawag ka ba sa inyo iha?"

"Uhm, I lived on my own naman po, pero ipinaalam ko na po kila tito na nasaakin parin ang sasakyan"

"Oh? Asan ang magulang mo?" I heard you caugh at the mention of my parents. Unforgivable... Aren't they?

"N-nasa Manila po."

"Oh di ka ba natawag sa kanila na hindi ka makakauwi sa tinutuluyan mo?"

"N-nag la-yas p-po ako"

Everything went silent after that... Pero atleast maya't maya mo na ko tinitingnan unlike kanina. 

"Maligo ka na, tapos pwede ka ng umuwi"

Banggit mo habang inaabot ko sayo ang mga hugasin"

"Sabi ni tita Chelle pwede akong mag stay for lunch o kahit hanggang dinner"

"Syempre bisita ka, sasabihin nya talaga yun"

"Pinapaalis mo na ba ko?"

"..."

"Bakit ba ang init init ng ulo mo?"

"Bakit...?"

Nagpagpag sya ng kamay saka ako hinarap. 

"...Pag sinabi ko bang umalis ka na sa bahay namin gagawin mo? Susundin mo ganun?"

"Try me Seul"

"Sino bang niloko mo"

Sarcastic nyang sabi saka muling humarap sa lababo. Well, I can't take this anymore. Kaya hinarap ko sya ulit sakin... 

"Ano bang problema mo Seulgi?"

Those eyes again... They never lie

"Alam mo, sana di ka nalang bumalik"

Are those words true?

"..."

"Kasi the last time I remember, I asked you not to leave... Yet you did"

"Oh, uhm... a-ate Irene tinatanong ni mama kung anong gusto mong ulam mamaya"

"Hindi sya dito kakain kamo"

Naduduwag akong tumingin... Pano kung you mean it. Paulit-ulit akong nilalamon ng guilt sa mga nag daang taon pero I never knew na mas malala pa ngayon... Na kaharap na kita.

"That's...... Different"

"See"

Tuluyan ka nang nagpatuloy sa paghuhugas. Galit at padabog. Maingay at malakas ang mga tunog... Pero nabibingi ako sa puso kong susisigaw. Crying for help. Ang kapal ko naman if I ask you to save me. After all... 

Ako ang nanakit...

Ako ang masama...

I was born to be like this... Makadiyos, matalino at responsable. Nung una akala ko deserve ko ang praises and honors. Akala ko araw-araw kailangan kong mas maging magaling bukas kaysa kahapon. 

Expectations

Lalo pa kapag nakikita mo silang ipinagmamalaki ka. Lalo pa kung nakikita mong masaya yung mga magulang mong kailanman hindi ipinaramdam sayo na mahal ka nila kasi anak ka nila. More likely... Mahal ka nila kasi ganito ka. 

Napakabihira.

Nakakahiya nga naman kung pariwara ang tanging anak ng isang pastor at guro. Lumaki akong duwag. 

I grew tired of it eventually... Na maging better araw-araw, na higitan ang sarili ko, na gawin ang gusto nila. 

Pero wala akong lakas ng loob to do so. 

Not until dumating ka. 

Bae Joohyun 3rd year class A habang ikaw naman... Kang Seulgi freshman class E

Nalate kang mag pa enroll kaya nasa last section ka... Ilang ulit kitang tinanong kung masaya ka ba... Na least of the least ang classmates mo though kaya mo namang maging A or B. Kahit manlang maging isa tayo ng building at hindi ako mag aalala kung na-guidance nanaman yung section nyo o hindi. 

Then you said wag na akong mag tatanong ulit kasi naiinsulto ka. Kasi pamilya mo sila, na mahal mo sila... And they do have hearts kaysa sa mga grade conscious na 1st sections. 

Puro utak.

Sabi mo pa. Kaya lang naman kayo napag iinitan ay dahil kayong mga nasa laylayan ang pinagbibintangan... Kayo ang naituturo pag wala ng masisi ang iba. Kayo ang kumuha ng answer sheets, kayo ang bully... 

Kahit na alam kong kami yun. 

Behind our pride, napapagod ding kaming maging 'mas'. Nakakapagod abutin ang mga expectations nila para sa kakarampot na pagmamahal na makikita mo lang kapag may naiuuwi kang medalya. 

Pamilya. Ano bang alam ko tungkol sa pag-ibig ng pamilya. Puso... 

I grew fond of you ever since... Yung junior-senior na naging little sis-big sis... I don't know anymore... Siguro mas lumalim pa. Hanggang sa naging bawal na. 

Nalipat ka naman sa class A nung naging sophomore ka. Mas madalas na kitang nakikita, sabay na na schedules at breaks... Sadly after my current year sa mga university na ko maglalagi habang kayo maiiwan