I’ve always expected her to ask, or even notice it. Binigyan ko siya ng karapatan the moment na pinapasok niya ako sa buhay niya; karapatang sirain ako in a way that only she can do.

Actually, I wasn’t expecting it at all. These things… she’s young, and I was afraid.

What if maisipan niya na laro lang pala lahat? What if isipin niya na I was just toying her all along?

Matagal na akong seryoso sa nangyayaring ‘to. Kaya sa bawat araw na lumilipas, sa bawat kalye na aming nadadaanan, nadadagdagan ang takot ko.

Hindi ko alam kung tama bang mag-lead ako sa pagkakataong ‘to. Kung tama bang ako ang mauna, ang manguna.

Ayokong masaktan, wala naman yatang tao na gusto ‘yun.

Pero alam mo ‘yung feeling na, kahit ano pang resulta… kahit alam mong ‘yung sugal na nilalaro niyo, sobrang delikado in a way na puso niyo pareho ‘yung nakataya.

Walang mananalo, pareho kayong talo kapag may isang nagkamali.

Para lang akong nasa loob ng isang operating room, isang maling dinig ko sa sinabi ng doktor… may chance na mamatay ‘yung nakahiga sa operating table.

Ganun… 

Hindi ako na-pressure, hindi ako nag-cram… pero ‘yung worry?

Gustuhin ko man magsinungaling pero alam kong walang patutunguhan.

She’s like this flame, and I’m a moth… I was fascinated to the point that it scared me.

I’m astounded that I didn’t mind the consequence despite my fear, I kept going.

Kung kotse lang siguro ako, isa siyang unending route while I’m a racecar. Hindi ako tumitigil, at sa pabilis lang ang takbo… sa pabilis lang ang paghulog ko.

Tipong no matter how much I try to stop or pause, I just can’t because I am drawn--

Moreover, I’m down bad. Sobra-sobra…

Hindi ko gustong obligahin siya, so I let her go on with her pace. Hinayaan ko lang siyang magmaneho, sitting by the passenger seat and just waiting for her to give me the steering wheel.

Ang alam ko lang, sa tuwing magkakatabi kami… I’d find myself, holding my breath and thinking of how nice it would be if she’d be mine.

Wala akong intensyong iba… gusto ko siya.

Gustong-gusto.

Dalangin - Sugarcane

Akala ko talaga, sapat na ‘yung magkaibigan kami… akala ko sapat na ‘yung alam ko na importante ako at nag-aalala siya para sa’kin.

That moment, sa sasakyan ko during the Halloween celebration.

It was like a do or die situation for me.

The time that I was expecting to hold a funeral for my hopes.

“Alam mo naman ‘di ba?”

The smile she gave me. Ayokong magmura pero, tangina, pakiramdam ko ako na ang pinakamayamang tao sa mundo.

I may not be rich in material things.

Hindi man ako kasing-yaman ni Jeff Bezos, wala na akong pakialam.

Mas gugustuhin kong maging sagana sa ngiti niya, kesa sa pera.

Ang cliché, ang corny, at ang lame… pero