I guess I can say na walang special na nangyayari pa ngayong araw. Pumasok ako sa class at um-attend ng klase. May lectures at activities pero hindi naman ganun kabigat ang work. Nakipag-chikahan lang din ako kayna Sungchan at Ningning during our free period--ay yes, oo nga pala…

It’s still special dahil walang naka-white scrubs na umaaligid sa’kin. I didn’t see her sa parking area or kahit sa Fountain park kaninang umaga. Wala rin siya nung naglakad ako papunta sa classroom namin which is surprising.

Like what I said medyo nasasanay na ako sa presence niya so hindi ako sure kung matutuwa ba ako o mag-aalala na wala siya today para iritahin ako.

“Ayos ka pa ba?” Tanong ni Ningning sa’kin habang gumagawa kami ng groupwork.

Ewan ko lang ha, pero kanina pa ako medyo nag-aalala kasi walang free lunch na dumating sa’kin at walang kahit anong sign ni ate na naka-white scrubs sa paligid--literal na wala.

“Oo naman.”

“Hindi mo lang nakita si ate Rina, natutulala ka na.” Sumimangot ako sa sinabi ni Ningning. Hindi porket nasasanay na ako, papayag na ako sa pang-aasar nila ‘no?! I mean, I consider her a friend of mine na so sa tingin ko ay tolerable na tolerable na talaga sa’kin ang existence niya within 10 feet.

“Magtitigl kayo, naninibago lang ako na hindi siya nangungulit today.” Sabi ko at nakakuha naman ako ng nakakalokong tingin mula sa kanilang dalawa.

“Ano?”

“Worried ka?” Ano nga ba? Worried ba talaga ako? But the question is, aaminin ko bang nag-aalala ako? Knowing these two, aasarin lang nila ako.

“Hindi.” Sagot ko at ipinagpatuloy ang pagsusulat. Hindi naman ako entitled sa updates sa nangyayari sa buhay niya. Plus, baka nagsawa na ‘yun sa pangungulit sa’kin so I guess hindi naman ako mahihirapan mag-adjust.

Back to my routine lang naman ako like how I usually do it nung mga nakaraang taon na walang nangungulit sa’kin na naka-white scrubs.

“Lost ka na naman, sure ka bang ayos ka pa?” Tumango ako sa tanong ni Sungchan. I-chat ko ba mamaya? Tanungin ko bakit wala siya?

Pero parang masyado naman yatang obvious na nag-worry ako sa kaniya. Hay naku, ate na naka-white scrubs…

“Anong gagawin niyo pagkalabas natin?” Tanong ko sa kanilang dalawa. Iisang way ang dinadaanan nila pauwi so madalas talaga na magkasabay sila at minsan nagiging thirdwheel pa si Sungchan kapag may kasama silang ‘just a friend’ ni Ningning.

“Uuwi siyempre, ikaw ba?”

“Hindi ko pa alam kung makakasabay ko si Ryujin, baka magkasama sila ni Lia mamaya.” So that means mag-isa ako mamaya. Ano ba ‘yan?

Buong hapon yata akong wala sa sarili and I’m not even sure why. Parang ang boring lang ng araw na ‘to, walang annoying nurse--Why do I keep on turning to that thought again?

Naiirita ako sa sarili ko. Bakit parang sobrang affected ko naman? Like hello, I just recently accepted the fact na friends na kami ni ate na naka-white scrubs. I’m not liking my reaction ha, hindi naman ako ganito ka-clingy kapag sina Sungchan ‘yung M.I.A.

Nakasalubong ko si Ryujin at Lia sa hagdan nung papunta ako sa room nila, dadaanan daw talaga nila ako para isama kasi kakain sila sa la