Kabado lang akong nakapila katabi ang parents ko. Hindi ko rin sigurado kung bakit kabadong-kabado ako, hindi naman ako magbibigay ng speech or kung ano man. Tatanggapin ko lang naman ang diploma ko at ilang awards. Lumingon ako sa kanan at nakita ko pang buhat ni Benjamino si Autumn. Katabi niya sina ate Irene–buong pamilya nila actually.

Magkakaroon daw kami ng dinner after ng graduation ceremony na ‘to. After two years, gagraduate na rin ako sa Senior High. Magsisimula na sa college after two months.

Hindi ko alam kung ano pa bang iaanticipate ko, mas kinakabahan lang ako. Hindi ko gets kung bakit may nakita pa akong nag-iiyakan kanina sa labas ng hall. Memorable ang two years, specially ‘tong huling taon ng Senior High for me. Parang mas madami pa akong naipon na memories this year kumpara nung nakaraang taon.

“Winter Hyacinth Kim…” Wala na akong narinig na iba pagkatapos ng pangalan ko. Umakyat kami sa stage at tinanggap ang diploma ko, pati ang awards. Ngumiti rin para sa picture at bumalik na ulit sa upuan.

Pakiramdam ko hindi ako prepared sa moment na ‘to, or baka dahil lang ‘yun sa masyado kong na-enjoy ang school year na ‘to to the point na hindi ko pa handang tapusin.

In a span of ten months, ang daming nangyari. Si Autumn, si Benjamino, sina ate Irene… ang daming bagong tao na pumasok sa buhay ko this school year. Ang daming event na hindi ko inexpect na mangyayari within those months. Ganito ba kapag on the way to adulthood na? Hindi naman siya overwhelming pero parang ayun nga… naeenjoy ko pa ang pangyayari tapos matatapos na pala ‘yung school year.

Hindi naman sa hinihiling kong humaba pa siya pero siguro magiging enough naman ‘yung two months vacation ko para i-prepare ulit ang sarili ko sa panibagong year na darating. Maraming magbabago, sure ako dun.

Nakapagdecide ako na ituloy ang pagtetake ng medicine. Sabi nga ni ate Irene, mas mabuti na raw ‘yung mahihirapan ako pero ginusto ko naman kesa pumili ako ng course just for the sake of convenience in the near future tapos hindi ko naman gusto. Napakalaking tulong niya sa pagdedecide ko tungkol sa course ko sa college. Pati si ate Celeste… kahit mas madalas pa yata akong ma-trauma sa usapan namin kesa matulungan.

Sabi niya, I should live my life right now, without thinking much of the future. Kasi what if this moment becomes a memory then I’ll be living with all of my what ifs from the past. I should choose what makes me happy, what I love.

Mas frequent kaming magkasama nitong nakaraan, while nagpapractice kami for this graduation because of some matters. Naintindihan naman ‘yun ni Benjamino so she let us be. If ate Celeste found a friend in me daw, then go lang… it’s more important daw above anything, we have the rest of the time to be together naman.

Kinilig ako dun pero hindi ko ipinahalata.

Si Benjamino.

Ayoko maging cringey at malandi pero parang biglaa