YURI's

Bumalik na kami ni mama pagtapos ko magdasal, nadatnan kong mahimbing na ang tulog ni papa kaya naupo ako sa tabi ng kama niya. Pinagmasdan ko ang mukha niya, and I saw how much he grew older and weaker.

I carressed his hair, and laid my head on his sheets. Gusto ko man magstay for the rest of the night, my brother needs to stay at home. Kaya bago ako umalis, I held his hands as I bid goodbye.

"Pa dapat po pagbalik ko nag iimprove na ha."

"Dapat pag nagkita po ulit tayo okay ka na, pagbalik ko pwede ka na pong makauwi."

"Pagbalik ko po, magaling ka na. Hindi na ko aalis, pa, hindi na ko aalis."

Ayan na naman, naiiyak na naman ako. Magdadalawang araw na kong umiiyak ano ba. Nagulat ako sa biglang pagbukas ng pinto, nakarating na pala ulit si mama, mukhang magpupuyat na naman siya para bantayan si papa. Pinunasan ko agad yung luha ko, at pagkatayo ko lumapit ako para yakapin siya.

"Ma, aalis na po ulit kami. Mag iingat po kayo palagi ha. Dadalaw po ako agad." Sabi ko habang nakayakap pa rin sa kanya.

"Oo naman anak, kayo rin, ingat sa daan ha. Itong kapatid mo pag kapehin mo muna antok na antok jusko." Tumingin ako sa kapatid ko at nakita ko kung gaano kahimbing ang tulog niya sa sofa.

"Yes ma, sige na po. Alis na kami." Sabi ko ulit habang ginigising ang kapatid ko. "Uy uy, gumising ka na dyan uuwi na tayo."

Gumising din naman siya agad, kaya nagpaalam na rin kapatid ko sa magulang namin. As soon as we left the hospital dumaan muna kami ng 711 para bumili ng pagkain. At sakto pang umulan habang nasa loob kami, hindi pa man din namin nadala yung payong sa sasakyan.

"Ano yan sisig? Bili mo rin nga ako." Sabi ko habang nakita ko siyang inabot ang sisig.

"Ano pa ba ipapabili mo? Para isang dalahan na lang." Tumingin siya sakin at tinuro ko ang kape sa may beverage ref. Para kung makatulog man siya, ako na ang papalit magdrive.

"Ayan kunin mong kape sakin, yan na rin inumin mo para gising ka mamaya pag nagdrive. Bayaran na lang kita pagbalik mo rito." Sabi ko habang tinitignan ang mahinang ulan sa labas.

Hanggang dito nakikisabay ang panahon sa nararamdaman ko, sana pati rin sa pagtulog ko.

"Oh ate eto na. Hindi na ba tayo kakain pag kauwi?" Tanong mo, kaya nga kumain na tayo rito para hindi na magluto.

"Hindi na, wala akong gana magluto." Sagot ko, hindi naman na siya nagsalita at kumain na lang.

"Nagtanong lang naman, nga pala, nagtext si ate Jess–" tanong mo ulit, kaya muntik akong mabulunan. Huminto ako sa pagkain at tinignan agad kita.

"Anong sinabi? Please don't tell me nagreply ka." I said in a bold tone. Kung gugustuhin niya kong makita, I don't think I will ever be ready for that.

"She said she'll come today sa bahay. Sabi ko wala tayo pero yon maghihintay daw siya. Just thought you should know though." At tumuloy ka na ulit sa pagkain. Ako naman ngayon ang hindi makakilos.

Ano bang hindi niya maintindihan sa 'ayoko muna makipag usap?' I couldn't think straight knowing when I get back home, she can either be there or not, at baka hindi ko matancha ang sarili ko masaktan ko lang siya lalo. Nahimasmasan na ko sa nangyare but it doesn't mean I'm fine already.

I don't even think I would get any better.

"Sana hindi mo pinapunta. Hindi ko naman siya kailangan makita." I said. Bigla niyang binaba ang kutsara't tinidor saka tumingin sakin. I felt it as if he was waiting for me to look back.

"Really ate?? Gusto ka lang naman makausap ni ate Jess, kung ano man yung issue nyo pag usapan niyo ng maayos, akala ko naman you are better than this." Nawala na ko sa mood dahil sa kapatid ko. How can he say that? Ano bang alam niya?

"Eh ano bang alam mo? Should I just invalidate my feelings? It's not like it was my fault." Nararamdaman ko na naman yung bigat sa loob ko, na everytime maalala ko yung nangyari hindi na ata ako makakamove on.

"Ah basta, kausapin mo pa rin. I know you've been ignoring her ever since we left." Binatukan ko siya, kanina pa pala tinitignan yung laman ng phone ko habang nasakin yung kanya. Kupal talaga kahit kailan.

Pagabi na nang makarating kami ulit sa bahay, at nakita ko na ngang nag aabang si Jessica sa may pintuan namin, hindi ko alam kung anong oras siya dumating o kung ilang minuto na siya naghihintay pero isa lang ang gusto ko gawin, ayoko siyang harapin, hindi ko rin alam kung kaya ko na, ayokong makapag salita ng masasakit pa sa kanya knowing it might badly affect her condition.

Ayokong lalo siyang mastress sa lahat ng nangyayari, binati siya ng kapatid ko bago pumasok, at nang magtama ang mata namin agad siyang lumapit sa akin. Mugto ang mata niya, kaya lalo ko siya hindi magawang titigan, kahit naman galit ako mahal ko pa rin yung tao. And even if it hurts me, mas masakit siyang tignan na ganito.

Nakatitig lang siya sakin, humihikbi pa rin, I could not look back for too long, dahil kahit saang anggulo ko tignan, masakit pa rin, masyado pang masakit makita siya. Before she could even stand near me, I found myself moving backwards, hindi ko na alam magagawa ko kapag sinubukan pa niyang lumapit lalo.

"Yul, please talk to me, ka...kahit ngayon lang... hindi ko kakayanin magtagal pa ng isang araw na hindi ka nakakusap." Inaabot mo yung kamay ko pero agad kong inilayo sayo.

"Ako, hindi ko na kakayanin na araw araw kong iniisip bakit mo to ginawa sakin, hindi ko na kakayanin na sa susunod pang mga araw... hindi ka na sakin." I was able to look at her this time, her eyes were desperate however, mine was bitter.

"Kaya naman natin to eh, kakayanin natin to, yung mga taon na malayo ka, nagawan naman natin ng paraan ah? Yuri wag ka namang umalis, please, ikaw lang ang kailangan ko..." How can I even believe you? Pang ilang pagsisinungaling mo na 'to?

"Hindi ka pa ba pagod Jessica?" And there, it finally came out of my mouth.

"Pagod na rin ako pero nilalaban ko, hindi ako sumusuko. Ginagawa ko lahat para mapatawad mo ko, please Yuri... don't leave... please understand me."

"Gusto kong lumaban, kahit nakakasawa. Gusto kitang piliin kahit masakit, gusto kitang mahalin kahit nakakapagod, kaso Jessica hanggang kailan? Hanggang kailan kita iintindihin?"