Everything was set, paalis na dapat kami nila Jongin but an unknown number kept calling me, kanina ko pa nirereject yung call, pero paulit ulit yung tawag, as in kanina pa. I tried to answer it, pero nagulat ako kasi kapatid ni Yuri yung sumagot. It took me a while bago ko marealize na alalang-ala yung boses nya, bigla ako nakaramdam ng kaba kahit puro hinga lang yung naririnig ko sa kanya.

“Ate Sica, N...Nakausap mo ba si ate Yuri? H...Hindi ko kasi siya macontact kanina pa...” Hindi ako mapakali, pati yung mga kasama ko halos hindi na rin makagalaw sa kinatatayuan nila ngayon.

“Bakit? Ano meron? Hindi sumasagot ate Yuri mo?” Sabi ko, kung ano man ang nangyayari ay kinakabahan ako ngayon pa lang, nanginginig yung boses mo kaya pati ako natatakot sa sasabihin mo.

“S...Si papa kasi... Biglang s...sinugod sa ospital, hindi namin alam ni m...mama kung ano gagawin tapos hindi pa namin ma...macontact si ate...” I feel very upset na pati sa mga ganitong sitwasyon hindi nakaksagot si Yuri, putangina pamilya nya na yung nangangailangan sa kanya.

“Sige susubukan ko tawagan, pupunta na rin ako dyan okay, hintayin nyo ko.” Hindi na ko nagpaalam sa kapatid ko at umalis na ko ng bahay mag isa, kinakabahan ako para sa pamilya ni Yuri...

Habang nag aabang ako ng sasakyan paulit ulit ko dinial yung number nya, at kahit anong oras man don, nagtatrabaho man sya o hindi, wala akong pakialam. Her father just got rushed from hospital, and I can’t bear it kung sasabihin nyang busy pa rin sya hanggang ngayon. It just keep on ringing, naiinis ako, hindi ko alam kung anong mararamdaman ko dahil, wala. Hindi sya sumasagot, hindi pa rin nya iniisip sagutin.

‘Tangina Yuri naman sumagot ka!’ hindi ko sya tinigilan hangga’t hindi sya sumasagot, at habang tumatawag ako nakasakay na ako agad ng bus papunta sa ospital kung saan dinala yung papa ni Yuri. Buong byahe tinadtad ko sya ng tawag, and guess what, she didn’t pick up not even a call from me or from her brother. I texted her multiple times para naman alam nya kung gaano ka urgent yung sitwasyon namin ngayon.

“Sunny, If Yoona can’t make it today tell her na magsabay na lang kami next schedule, sobrang urgent lang nito kaya I ditched the plans today, I’m sorry.” Nagsend lang ako ng text sa kanya para hindi na sila magtaka sa biglaang alis ko.

Everything was sudden, hindi pa rin nagsisink in sakin. Gusto ko lang muna makarating sa ospital para makita ko yung lagay ni tito. Tumawag ulit ako sa kapatid ni Yuri and this time mas kalmado na to unlike before, pero kahit kalmado ang kabilang linya hindi pa rin ako mapanatag lalo na’t hindi pa rin sumasagot yung isa.

“Ate sorry kung naabala pa kita, hindi ko kase maasahan si ate Yuri ngayon, ilang araw na ring hindi matawagan at sa text lang namin nakakausap.” Sabi mo, at lalo akong nainis.

“Okay lang okay lang, ano na lagay ni tito? Malapit na ko sa ospital, just wait for me okay? Si tita? Ano?” Tanong ko, at buti naman maayos ang lagay nyo.

“Hindi pa rin okay si mama, pero salamat ate...” Pinipigil mo yung iyak mo habang kausap mo ko, gusto ko sana palakasin loob mo pero hindi ko alam anong gagawin ko.

Nakarating naman ako agad sa ospital, I rushed to the emergency room, and there I found Yuri’s brother walking towards my direction, while her mother was just sitting, simply waiting for tito’s results.

Naupo lang ako habang paulit ulit ko hinintay yung tawag ni Yul, and as the time pass by, lalo lang ako nafufrustrate dahil mag thirty minutes na ko, wala pa ring balita sayo. Nagintay ako ng halos isang oras and finally naisip mo na ring magtext back, kaso nagalit lang naman ako sa kung ano ang rineply mo.

“What is it, wala akong signal, naghiking kase kami nila Hyo, talk to you later.” Punyeta, ngayon naman wala kang signal, hindi ko na talaga alam, minsan ayoko nang maniwala sa mga sinasabi mo.

Wala akong choice kundi sabihin kela tita, na naghihiking ka, anong idadahilan ko? Eh sa yun ang sinabi mo, wala naman rin akong magagawa kung wala kang signal ngayon sa bundok. Bakit kase sa mga ganitong importanteng pangyayari palagi kang MIA. Pinuntahan ko si tita na kanina pa nakayuko at nakaupo, alam kong mas mabigat yung nararamdaman nya kaya gusto ko sya bigyan ng mahigpit na yakap.

“Tita, everything will be alright, wag ka po masyado magalala ayaw ni tito nyan, let’s be strong for him okay po?” I said, I saw that you tried to smile and I appreciate the effort you did.

“Si Y...Yuri sumagot na b...ba sa inyo?” You replied, as much as I want to lie about what she said, I can’t do it. Hindi ko kayang sabihing naghihiking sya pero hindi ko rin kayang magbigay ng ibang dahilan sa inyo.

“She might be working po, but I will get back to you kapag sumagot na sya sakin, I’m sory... I can’t do anything...” And yeah, I lied. Wala eh, I don’t want to see her family brokedown tapos sya pa hiking hiking lang.

Hindi ako nagtext ulit kay Yuri, instead I dialed her number once more. Last na to, and if she still doesn’t have time to answer, hindi ako magdadalawang isip na iblock yung number nya sa phone ko.

It rang. Hinayaan ko lang hanggang sa sagutin nya. I was about to ditch the call when I suddenly heard her voice. Halatang nag enjoy ka pa maghike habang yung pamilya mo rito hindi na alam gagawin sa papa mo. Hindi ko na mapigil yung galit ko dahil kanina ka pa kailangan, wala kaming ibang narinig sayo. Lumayo ako sa pwesto nila tita dahil ayoko marinig nila kung ano man yung sasabihin ko sayo.

“Hey, what’s up, bakit ang dami mong tawag? Pati kapatid ko tadtad yung tawag—” Hindi na kita hinintay matapos dahil sa totoo lang naiiyak ako sa inis dahil sayo.

“Putangina Yuri, kung sana sinasagot mo agad yung tawag namin edi hindi mo ko kailangan tanungin! Tangina kasi sasabihin mo sakin wala kang signal para hindi ka maistorbo?!” I tried my best to hold my tears, I don’t even want you to hear me crack my voice.

“What? Hindi naman ako nagdadahilan ah? I said what I said, tinanong lang naman kita kung bakit ang dami mong tawag tapos ngayon kasalanan ko pa?!” Galit ka na rin, I can tell the amount of tension you are trying to put on your voice so I would think you said it in a calmer tone.

“Yung tatay mo sinugod sa ospital, nakailang tawag pa kami sayo bago mo naisipang sumagot, tangina lang Yuri mas mahalaga pa ba yan kesa sa pamilya mo?” And you were taken aback, hindi ka nagsalita at halos parang wala na akong kausap, I was still holding my phone waiting for you to answer.

Yet, a cold dead silence was your response, ngayon hindi ka makapag salita? Ngayon hindi mo alam gagawin mo? Gusto kong magalit sa ginawa mo pero p