4. Staying at 2ne1's

I stayed at the swing for about 30 more minutes. Gaya nga ng sabi ko, gusto ko muna mapagisa. Di na ako umiiyak, pero namamaga parin mata ko. Yung dibdib ko, di na sumasakit. Mukhang kailangan na ng puso ko ng pahinga. Araw-araw na lang ata inaatake ako. I looked at the slide. Kinakalawang na. Pero mukhang pwede pa naman gamitin. I can still remember kung pano ko tinutulak si Miyoung diyan. Memories kill me.

Lumapit ako sa slide at iniwan muna yung gamot at cell phone ko sa swing, it's much better kung walang hawak. I am a 26 years old, grown-up woman who wanted to make myself a choding once again and enjoy myself. Umakyat na ako ng slide and prepared myself for the launch. 1. 2. 3. Go. Andito na ako sa baba.

I am smiling. How great it feels to be a kid once again. Simula ng naging trainee ako ng S.M. di na ako nakakapunta ng pkayground dahil palagi na lang mula school didiretso ng company tapos diretso bahay. For 14 years, ganun pala naging buhay ko. I laughed at the thought. Aakyat sana ulit ako ng may tumawa sa bandang likod ko. Akala ko ba ako lang ang nandito?

"Kim Hyoyeon? Hahaha, you're cute." Tiningnan ko kung saan nanggaling yun boses. A girl.

"Minzy? Anong ginagawa mo dito?"

"Nakita ko kotse mo sa may likod eh, saktong napadaan van ng 2ne1 kaya nakita kitang nag eenjoy dito sa slide." Tiningnan ko lang siya. Umiling ako. Nakita niya kaya ako nung umiiyak? Tago 'tong sakit ko sa puso.

"And I know about that. I saw your medicine on the ground. Bakit di mo sinabi samin ni Chaerin?"

"Sorry. Ayoko lang sabihin sa iba to. Promise me na 2ne1 lang makakaalam ah. Please." I looked at her with my pleading eyes.

"Of course, saamin lang to. Di to kakalat, as the leader of this group I promise you that." Inakbayan ako. Alam ko maliit ako pero.

"Chaerin, remove your arms. Naiinggit ako sa height niyo. Asan yung dalawa?" Tinawanan niya lang ako. Anong nakakatawa dun? Tss.

"Andun sa van palabas pa lang ata, hinanap pa ni Park Bom yung sandals niya. Naka paa kasi kanina. Tinulungan ni Sandara."

"Mind telling me kung bakit ka umiiyak Kim Hyoyeon?" Chaerin asked. What? Akala ko ba kadadating lang nila.

"Maga mata mo at may konting basa pa yang pisngi mo oh. Malamang sa malamang di ka naman aatakihin kung di mabigat nararamdaman mo." Naka akbay parin siya pero tiningnan niya ako. Tiningnan ko rin siya.

"Pwedeng-" Someone cut me off.

"Hyonie~" Someone hugged me at my back.

"Bommie~ Tumataba ka, what happened?" Tas tiningnan ko kamay niya. Bread and corn?

"Natagalan kami kakahanap niya ng tinapay niya, yung sandals niya nasa ilalim lang ng upuan, pero yung tinapay aba malay ko kung saan niya nahagilap." Inexplain ni Dara pero umiiling. Tinawanan ko na lang.

Mag eexplain sana si Bom ng may tumawag sa cell phone ko. Taeyeon?

Sasagutin ko ba o hindi? Malay natin, nalaman niyang wala ako dun. O kaya baka nagaalala ang leader namin? Nangangarap nanaman ba ako? Paano kung marinig ko nanaman sakaniya kung gaano ako ka walang kwenta? Sasagutin ko ba?

I looked at the four. They looked at me curiously. I mouthed 'Taeyeon'.

"Ikaw bahala." Dara told me.

Iniisip ko parin kung sasagutin ko. Yes, they mean a lot to me. Especially this leader. Pero baka kung ano nanaman masabi ko sakaniya at sabihan niya nanaman akong . Pagod na akong matawag na ng members ko.

Tiningnan ko lang phone ko hanggang sa matapos yung tawag niya. Gumaan loob ko nung natapos yung tawag niya. Pero tumawag ulit siya. Di ko nanaman sinagot. Di ko na kasi alam kung anong gagawin ko. Hanggang sa makatanggap ako ng text.

'We need to talk. Tomorrow. At our dorm.' Our dorm? Kasama pa pala ako? Akala ko ba invisible na ako?

Tiningnan ko ulit yung apat na nakatingin saakin. Yung mga mata na matagal ko ng hinahanap sa members ko. Yung mga mata na may pake pa sila.

"Mag uusap daw kami bukas sa dorm. Mukhang di ata sila uuwi ngayon." 

"Stay with us? Dun ka na muna sa dorm namin. Hapon pa naman schedule namin bukas." The leader offered.

"Pwede? Kahit ngayon lang." Ngumiti ako.

"Okay lang. Tsaka kahit ilang araw ka pa dun. You're welcome with us. Tsaka may ikukwento ka pa." Tinawanan ko na lang sila.

Inakbayan nanaman ako ni Chaerin, pinabayaan ko na lang. Tas niyakap ako ni Bom habang nag lalakad. Pinapaligiran ako ng mga matatangkad.

Dinala nila ako sa kotse ko.

"Kotse mo gagamitin namin, pinapunta ko na yung driver namin sa dorm. Sabi namin sasabayan ka namin. Hehe." Sabay peace sign ni Sandara.

Huminga na lang ako ng malalim, pumasok na ako sa driver's seat. Ako mag dadrive. Hinanap ko susi ko. Ay nako. Naiwan ko yung bag ko. Pupuntahan ko na sana ng binigay sakin ni Minzy yung bag ko.

Ginulo ko buhok niya at nginitian siya. Kasya naman kami sa kotse ko. Tatlo sa likod. Isa sa harap tas ako bilang driver. Alam ko naman kung saan dorm nila kasi pabalik-balik narin ako dun.

"Hyo, wala ka bang gustong lalaki ngayon? How 'bout Key of Shinee? I heard sobrang close niyo ah?" Dara asked.

"Ha? Kibum? He's my friend. A super close friend. Siya ang unang nakaalam ng sakit ko." I smiled.

"Onew? I also heard na lagi kayo mag kasama these days. I even saw an article about that around a week ago?" 

"Jinki is also my friend. Same with Key, isa siya sa unang nakaalam ng sakit ko."

"Yah! Wag niyo na siya tanungin about that. Loyal yan sakin, diba babe?" This crazy leader.

"What. Okay. Loyal ako sayo, my one and only baddest female." Sabay send ng flying kiss sakanya. Tumawa na lang siya.

Katabi ko lang naman siya. Kasi dahilan niya leader daw siya kaya kailangan katabi ko siya. Kahit na ang gusto ko katabi ay si Minzy. Pinabayaan ko na lang.

Minzy opened the door for me. Dala-dala niya parin yung bag ko, sabi niya bisita raw ako. Kaya kailangan siya raw mag dala. Adorable maknae.

Pinapaligo na ako ni Chaerin. Ang baho ko na raw. Pero kanina pa ako yakap. Anong gustong palabasin netong leader na 'to.

She gave me a pair of black pajamas. Cute siya para saakin kasi gusto ko ang kulay na black. It represents my world. Dark and Lonely.

Pag labas ko ng cr lahat na sila nakaupo sa sofa. Kasya naman kaming lima sa sofa kaya ayos lang. May mga dala silang tubig at popcorn. Movie? 

"Anong meron?" Tanong ko habang pinupunsan ko buhok ko ng towel.

"Tell us. Bakit ka umiyak." Chaerin ordered me.

Umupo na ako sa tabi ni Minzy at Bom. Di ko alam kung ikukwento ko pa ba. Ayoko naman maging pabigat. Tsaka ngayon lang kami nag karoon ng ganitong pag uusap.

Should I tell them kung ano ba talagang nararamdaman ko. It won't hurt me, right? Kasi sa ngayon, sakanila ko nararamdaman ang SNSD noon. It gives me the warm feeling of having a family. Maybe... 2ne1 can be my family?

I laughed at the thought. They can be my family. Pero umaasa parin ako na mabuo pa ang pamilya ko noon. The family that consists of 9 ladies. Kung saan, wala kaming samaan ng loob. Everyone is open. Maski mga crush namin alam ng isa't isa.

Kahit ngayon lang, can I make 2ne1 my family? Kahit ngayon lang. I would like to share a part of me, something inside me that I only share with the SoShi to 2ne1. Nakapag desisyon na ako.

"Ganito kasi yan. It's my birthday today. Pag gising ko kaninang umaga, Sunny gave me a bracelet." I raise my right wrist.

"She greeted me a Happy Birthday. Syempre umasa ako, kahit na si Sunny lang bumati okay lang. Ang akala ko, may maaayos pa sa nasirang Soshi."

"I'm happy, with just Sunny. Pumunta ako sa doctor ko, to have my heart a check-up. Sinabi narin nila na may nahanap na silang puso." 

"Edi okay, that means you can have a normal life. Again." Chaerin said. I can't have a normal life again, kahit na may bago akong puso kung yung 8 members ay ganito parin turing saakin. It's not normal.

Nginitian ko na lang si Chaerin at tinuloy ko kwento ko.

"Pag uwi ko, sinabihan nila akong mag bihis. Formal daw, kailangan daw maayos. Edi ang suot ko yung kanina kong suot. We went to a hotel nearby. Malaki yung hotel, at magara tingnan." I paused for a while.

"Pag pasok ko sa isang kwarto, ang dilim. Ang sabi ni Sunny magiging masaya raw yun. Lumingon-lingon ako sa paligid ng may makita akong banner. 'Happy Birthday!' was written on it. Napaisip ako. Today is my birthday. Kaya akala ko akin yung party na yun. Akala ko, ako ang bida."

"It turns out na hindi pala para saakin yun. Nag expect ako na may maaayos pa sa SNSD, o kaya naalala man lang nila yung special na araw na yun. Hindi pala." Pinat ni Bom yung likod ko habang kumakain siya ng popcorn. Corn.

Sandalian kaming nanahimik, pero yung tingin ni Minzy saakin parang may alam siya.

"Di lang dahil dun, diba? Marami-rami pang nangyari. Di ka rin naman masasaktan ng ganyan. Pwede mo naman silang biruin tungkol sa birthday mo. At paano nila nakalimutan. You are with them during these past 7 years." This maknae never called me unnie.

"I am not their member anymore. Di na nila ako kilala. I mean, di ko na sila kilala. Di na sila ang mga members na nakilala ko noon. I am just a para sakanila. For the past 3 years, wala na silang kilala na Hyoyeon. At hindi ko alam kung bakit nga ba sila nag kaganito saakin. Siguro, isa akong kaya." I tried to hold my inner self.

Inexplain ko lahat sakanila, simula ng The Boys era namin. Simula ng time na yon, dun nila ipinaramdam saakin na wala na akong lugar sa GG.

Kasi nga siguro, di na ako katulad nila. They are the stars. Samantalang ako, ako yung tumitingin sa stars. Ako yung nangangarap. I am glad na may natira pang Hyohunnie sa SONE. Sila ang nagiging dahilan kung bakit kahit gaano na kasakit nararamdaman ko, kahit gaano akong nasasaktan sa mga sinasabi ng members ko, ng choreographers at ng ibang tao, andito parin ako. Kahit na inaatake ako sa backstage, nagagawa ko paring ngumiti sa harap ng maraming tao.

Hyohunnies became my path. They lead me to the right way, and I believe na kahit anong mangyari sila parin ang magiging daan ko. They became one of the sources of my happiness.

I will never let any of the Hyohunnies down. Di ko hahayaang ma disappoint sila saakin. Sila na lang ang natitira saakin.

"Hey. I am asking, bakit ka ba tinawag na ?" Sandara Park, bakit mo pa tinanong.

"I took Yuri's dance breaks. Kaya tinawag nila akong . Akala ko kasi para saakin." Naaalala ko nanaman kung paano ako tinatawag na ng favorite dongsaeng ko.

"You are the main dancer, diba?"

"Yes. Okay lang, di narin naman na kaya ng katawan ko. Pagod na 'to." Sabay turo ko sa puso ko. Pumukit na ako, inaantok ako at kasalukuyang naiiyak na rin ako.

"Matulog na tayo. Hyo, dun ka sa tabi ko. Tutal mahal mo ko, the Dancing Queen and the Baddest Female should sleep together. We can make great babies. A Dancing Gangster." Binuksan ko mata ko at tumingin sakanya.

Nagulat parin ako sa sinabi niya, babies? What? Kinindatan niya lang ako. Tumayo na silang lahat at ako sinundan ko lang si Chaerin papunta sa kwarto niya. Hinila niya saglit si Minzy. Binulungan niya. Umoo naman si Minzy. Nakita ko si Minzy na papunta sa living room, aayusin niya siguro yung mga kalat.

Hinila naman ako ni Chaerin sa kwarto niya at binatuhan ako ng unan. Anong trip nito? Humiga lang siya at ako himiga narin.

"You don't need to tell everything to us. I am a leader kaya alam ko kung anong nararamdaman mo. I know na hindi mo pa kaya sabihin, tell us kung kelan kaya mo na." Isinaulo ko muna mga sinabi niya.

Ngumiti na lang ako. "Yes ma'am." Sabi ko sakaniya. At pinikit mga mata ko. I am glad na naging SNSD member ako, pero ano kaya mangyayari kung sa YG ako nag audition? Am I qualified para sa 2ne1? Paano kung sa 2ne1 ako napunta? Will I hear those words from my leader?

I pictured the nine of us bowing to the audiences on my mind. Lahat kami nakangiti. Siguro, masaya sa 2ne1 pero mas masaya sa SNSD. Kahit na saglit lang nila ipinaramdam saakin kung gaano kasaya mag karoon ng 8 na kapatid, masasabi kong wala ng makakapantay dun.

Wala ng makakapantay sa leader namin. Na nagagalit pag umiinom kami, pero siya mismo ang unang malalasing. Siguro, hanggang ngayon. I dedicate myself to GG.

Kasi siguro, hanggang ngayon, sila parin yung itinuturing kong buhay ko. Sila parin yung mga 20 years old mahigit na pero kung ituring ko kala mo mga bata. Kasi namimiss ko na maging nanay sakanila.

No one can ever compare the bond we have before. They became my life.

Maybe, they always will?