1. Start.

"Yuri! Are you okay?"

Sigaw nila nung nadapa ako ng dahil kay Yuri.

Ako nga pala si Hyoyeon. Kim Hyoyeon. Ang main dancer ng grupong SNSD. O mas kilala bilang Girls' Generation. Ako na nga siguro ang pinaka walang kwentang myembro ng grupong ito dahil siguro di ako marunong kumanta. Oo, marunong ako sumayaw at mag rap, pero anong magagawa nun sa grupo ko? Ang concept namin puro pabebe lang.

Sa grupong ito, wala na akong silbi. Dito, parang wala na akong kaibigan. Sa loob ng 7 taon na magkakasama kami, last 3 years ago nila pinaramdam sakin ito. I've always felt like I'm nothing. Oh well, I'm really nothing.

I sprained my ankle. For Pete's sake, si Yuri ang may kasalanan. Nagkamali sya ng dinaanan nung dance break ko na. Ako na nga tong nasaktan ako pa yung ginanito.

Tinry ko tumayo, pero di talaga kaya ng paa ko. Sobrang sakit.

"Yung totoo? Ako tong nasaktan."

"Ikaw ang nagkamali! Main dancer ka pa ng lagay na yan? Wag mo isisi sa iba yang pagkakamali mo!" Sabi ni Taeyeon.

Hindi ba't ako yung main dancer? Kasasabi mo lang ah? Don't I deserve the spotlight, I should get? Don't main dancers are the one who supposed to dance on the dance breaks that are included on their songs? Our songs? I only have 1 line. Always.

"Hindi ko sinisisi yung nangyari kay Yuri. Anong gusto nyong gawin ko? Mag sorry sakanya dahil nabangga nya ako kaya nalaglag ako at umikot buto sa paa ko? Ganun ba? Edi fine. My dearest Kwon Yuri, I deeply send my apologies to you. I'm sorry for bumping you and having my ankle a ing sprain. I'm sorry." Sinabi ko habang nakatingin kay Yuri. Mangiyak-ngiyak sya.

Papaawa nanaman sya? Ganun ba? Nung nabangga nya ko kala mo nakakita sya ng multo. Siya pa yung mangiyak-ngiyak at ano sinabi? Okay lang daw sya. Nagulat lang daw sya. Unexpected daw. Yea, it was unexpected. Diba? Unexpected yung dumaan ka sa dapat daanan ko. Really.

"Ano ba problema mo ha! Aminin mo na kasing nagkamali ka! In the first place kasi dapat kay Yuri yan. Nag papaka ka nanaman kaya binigay na lang yan sayo! Gawin mo naman ng maayos!"

"Hahahahaha. Sorry Jess. Jess pa ba? Jessica na lang ata pwede kong itawag sayo. Sorry kung di ko ginawa ng maayos to ha! Sorry. Sorry kung ako. Eto na ako. Ako naman lagi masama sainyo diba? Ako na lang laging mali. Saakin na lang kayo laging nagagalit. SNSD pa ba to? Baka naman featuring na lang ako? O kaya back-up dancer? Wala na akong pake. I quit." I smiled.

Tumayo na ako. Tinry ko maglakad kahit gaano kasakit tong paa ko. Gusto ko ng umalis dito. Gusto kong mapagisa. Gusto ko ng isend yung resignation form ko. Ayoko na. They don't need me anymore. They never needed me anyway.

Naglalakad na ako kahit paika-ika papunta sa bag ko ng hinila ako ni Taeyeon at sinampal. Should I act like Yuri? Of course, no. I'm Kim Hyoyeon. Iba ako kay Yuri. Sasabihan ko na sana siya, ng naramdaman kong sumikip dibdib ko. Eto nanaman, inaatake nanaman ako.

Hinahanap ko gamot ko sa bag ko kahit sobrang hirap na ako huminga. Nung nakita ko sya, kinuha ko agad yung tubig at ininom ko yung gamot. Wala na akong pake kahit ilan pa yun. Kailangan ko yun ngayon. Umupo ako sa gilid, habang dala-dala yung tubig at gamot ko. Masakit na nga dibdib ko, masakit pa paa ko.

"Unnie, are you okay?" Seohyun asked.

"I'm not." I faked a laugh.

Lumapit sakin si Sunny. The only person na siguro karamay ko. She stood me up. Probably, dadalhin ako nito sa manager namin o kaya somewhere na mahangin. Alam niya? Syempre hindi ko sinabi. Ayoko malaman pa nila kitang wala nga silang pake sakin in these past 3 years.

Dinala nya ako sa rooftop. Pinaupo niya ako habang hawak nya yung tubig ko at gamot ko. I saw her read something on the medicine.

"May sakit ka sa puso?" She asked. Tiningnan nya ako.

Hawak ko parin yung dibdib ko dahil hanggang ngayon masakit parin sya.

"I do."

"How?"

"Remember that one time I told you that I can't dance anymore?" I looked at her.

"That I'll give my resignation letter to the boss? You didn't let me. You even told the members about my plans. Tapos anong sabi ni Tiffany? 'Wag kang umalis.'" I said honestly.

"Tuwang-tuwa ako nung sinabi niya yun. Pero sinundan niya ng 'Masisira image namin. Malamang sa malamang magkakalat ka ng di magagandang bagay tungkol samin.'" I sighed. I heard someone opened the door.

"Ganon na ba talaga tingin niyo sakin?" I showed her my eye-smile.

"That night, I suffered through a heart attack. Wala nun si Jinki o kaya si Kibum para tulungan ako. Kayo lang ang nandun that time. Hindi ako lumabas ng kwarto ko." I paused for a minute? I don't know really.

"Kasi ayokong makita niyo kong ganun. I don't live for your pity. Ayokong makita niyo kong mahina. By the fact na sobrang hina ko na. Wala akong ibang ginawa kundi mag oxygen tank at uminom ng gamot. I have no choice." Members siguro yung pumasok.

"Yung time na sinasabi ko sainyong di ko na kaya sumayaw? Tinawag akong ni Yuri. My favorite dongsaeng called me a , how funny my life is." I laughed.

"Ang ko raw kasi inagaw ko na nga mga dance breaks niya, magiinarte pa ako. Of course hindi niyo alam yun. You guys are busy with Seohyun who just had her birthday. That night, I also suffered through a heart attack. That night, nalaman ko narin na may butas puso ko." I held my chest.

"I went to my doctor. That Chaerin helped me. Sinundo niya ako nun sa labas ng dorm natin. Di ako umuwi kinabukasan nun. I spend my days and nights at 2ne1's. Hinayaan nila ako, which I am thankful for." I smiled at the thought.

"The next two days bumalik ako. Akala ko namiss niyo ko. Nung nakita ako ni Seohyun, she smiled. Lalapit siya. I thought ako yun, yun pala si Yuri yun. Nasa likod ko."

"That time, gustong-gusto ko na talagang umalis. Thanks to Yoon. She welcomed me, she hugged me and stayed with me. Even if for a while. I'm happy with just that. She became the reason why I wanted to stay."

"2 months later that time. Lumala na kondisyon ng puso ko. By the fact na I only have 2-3 months to live. Kailangan ko na ng heart donor. Which I, never wanted. To have my heart changed. Up to this day, I only have one day or two to live? I think so. That's why I wanted to quit. Ayoko na magkaroon kayo ng alagain. Di ko na kayang sumayaw. I'm weak. I'm useless."

"Kaya niyong mabuhay ng wala ako, pero ako? Wala na kayo sakin, it's been 3 years simula nung nawala na kayo saakin. Di ko na nararamdaman na pamilya pa ang GG. O saakin lang kayo ganito?"

"Kinaya ko naman, nagkabutas nga lang puso ko. Gusto ko kasi na kahit magkaayos lang tayong 9. Just that one. Bago man ako mamatay. Pero mukhang wala ng pagasa. Bawat heart attack ko, it shortened my life by a day. Ganun na kahina tong puso ko. Last night I had a heart attack. By the slap I received from the manager. She didn't know about this heart that I have. I have no reason to tell her anyway."

"Bakit di mo na lang samin sinabi?"

"Di ko alam kung kailangan ko pa ba sabihin sainyo. Kasi pakiramdam ko, wala naman na kayong pake eh? Meron ba? Ayoko ng maging pabigat."

Sunny cried. She hugged me and kept on saying sorry at the same time.

"Hey, don't cry. Ayoko ng umiiyak kayo. Mas okay ng ako masaktan wag lang kayo. Malapit na ako mawala. Kaya there is no sense pa para di pa ako masaktan. Don't cry. I want to quit. Please let me. Please tell Yuri, I love her. So much." I can feel my heart starting to loose number(s) of beat.

"I need to rest Sunny. Lee Sunkyu, I Kim Hyoyeon officially ended my contract as a member of Girls' Generation. This way, you guys won't feel burdened. Annyeong, Sunny-ah... I seriously need to rest. Ot9 forever. Saranghaja, So Nyeo Shi Dae.." Finally, I feel my heart ache. 

Sobrang sakit na ng dibdib ko. Eto na ata? Is it my time already?

"Sunkyu, I love you. Please tell our kid leader, that Tiffany, Jess, that giant, our precious maknae, Yoona and Yul that I love them. I love all of you. I really do."

My heart suddenly skipped some of it's beats. I heard Sunny saying I love you too. Then I heard a voice.

The voice that I know belongs to Yuri.

"Unnie. Mianhe. I'm sorry for everything. Thank you. I love you. Have a good sleep, unnie."

I smiled before I lose my senses.

Ot9 forever and ever...