2. Birthday, is it? 

Nagising ako ng dahil sa panaginip ko... I died? Really? Okay lang. Soon enough. I walked to the bathroom, stared at my reflection. Okay pa naman balat ko, pumapayat yata ako? I stared at my face. A lot of things changed. Nagbago na nga buhok ko. My brown hair became blonde. My oh so fluffy nose, became more stable. My v lips, is still the same. Kahit meron syang mga cracks. Am I still the same Kim Hyoyeon in those past 7 years?

Hindi na. Hindi na ako ang dancing queen. As far as I can remember, SMTOWN supposed to be my family. My family? Ang pamilya ko na lang ata is my real mother. My real brother. And my grandmother. Yung grupo ko na dapat mga kapatid ko, ba't parang hindi na? Parang? Hindi na nga ata talaga eh.

They don't appreciate me, most of the time. Parang wala na lang ako sakanila. If I were to be reborn again, sana hindi na lang ako pumasok ng S.M. Entertainment. Sana di na lang ako nag audition para maging idol. Ayoko na, hindi ko alam na ganito pala kahirap.

Masyado ko silang minahal, masyado ko silang pinahalagaan. By the mere fact na wala na lang pala ako. When I walk towards them, they'll act na parang wala lang ako. I'll try to talk with the maknae but then the giant would interfere. I can't start any conversation with them because they're busy. Always.

I checked my phone if there's any messages. One from Jinki and Kibum.

'Hyoyeonie~ Maayos ba gising mo? Puso mo? Okay pa? Call me if there's anything you need. I heard from Kibum that you were slapped by your manager? Kain ka na muna, I'll see you later at the building. And noona, Happy Birthday! Love, Lee Jinki the cutest dongsaeng of yours ever.'

As I read the message, I'm smiling. He never failed to make me smile. He perfects my day. Silang dalawa ni Kibum. Pinapasaya nila ako. Happy Birthday? Anong araw na ba ngayon? Sept. 22? Oh. It's my birthday. Really? I'm kind of excited. Malay mo may surprise ang members saakin. Wala namang masama mangarap, diba?

I opened Kibum's message.

'Kim Hyoyeon, noona, my lovely noona, you're so pretty even when you had your bed hair. Just kidding. Of course, you're pretty. You're my noona. Anyway, I told hyung about what happened. Kailangan niya malaman. Okay ka lang ba? Inatake ka? Sunduin kita mamaya, for the check-up. You need that. Sumunod ka na sa pinakagwapo mong dongsaeng ah. By the way, Happy Birthday my lovely noona! Be happy! Yung regalo ko kiss na lang. :* i love you!'

Anong klaseng message to. Of course, isa si Kibum sa mga favorite dongsaengs ko. He's cute, especially when he does his aegyo. Mas sweet siya kung icocompare siya kay Jinki. I love both of them. Nung time na hindi ko na kaya pang maging member ng GG, pinalakas nila loob ko. Both of them are very very special to me.

I checked the time, 8:52 am. It's still early. Wala naman akong schedule ngayon. Probably yung mga members wala na, may kanya-kanya silang schedule. At hindi ako kasama dun. Laos na 'ko. What do they expect?

I stood up and walked to the closet to grab some clothes to wear. I'll take a nice shower. Pero parang may naramdaman akong masakit sa kaliwang paa ko. Yea, I remembered. I got that sprain because of Sooyoung. When I tried to congratulate her para sa new tv show niya, tinulak niya ako.

I just shrugged out the thought and headed straight to the bathroom. I still have an hour and half to prepare.

Nagsuot na ako ng maayos at nag prepare para sa check-up ko. Lumabas ako ng kwarto at naabutan ko si Sunny. Tiningnan niya lang ako at binalik niya tingin niya sa phone niya. Pumunta siya sa kwarto niya. Pinabayaan ko na lang, lahat naman sila ganito saakin. Pag nakikita nila ako lalayo agad sila. Sanay na rin naman na ako. Pumunta ako kusina, kukuha lang ako ng inumin.

Right after I step on the kitchen floor may nagsalita sa likod ko.

"Hyoyeonie, Happy Birthday!" Nagulat ako.

Ngumiti si Sunny saakin at binigay niya yung box na maliit. I can't help but cry. This would probably my last time to spend my birthday with my bestfriend. I took her gift and opened it. I saw a silver bracelet. Simple lang siya at sa taas may nakalagay na Sunkyu at Hyoyeon in hangul.

"Thank you. Salamat sobra. Akala ko nakalimutan mo. Thank you sobra. You made my day." Niyakap ko siya.

"Your welcome. Ito nalang rin mabibigay ko sayo... Ito nalang. Aalis ka ba? Aalis na rin ako? Hinintay lang kita magising, I still have 30 more minutes bago ako malate sa shooting ko. Sabay na tayo?" Naguguluhan ako sa sinabi niya pero pinabayaan ko na lang.

"Sige okay lang, you can go. May gagawin pa ako. Maya-maya pa alis ko. Bye." Hinatid ko siya sa pintuan.

Kinuha niya yung bracelet na binigay niya saakin at sinuot niya sa right wrist ko. Tinaas niya yung right wrist niya ng nakita ko na parehas kami ng bracelet. Couple?

"Cute. Parehas tayo? SunHyo?" Nginitian ko siya.

"No. Loyal ako sa HyoKey. Bye!" Pinalabas ko na siya.

Bumalik ako sa kusina ng nakangiti. Atleast kahit isa man lang sakanila, naalala yung birthday ko. Kahit si Sunny lang, masaya na ako. Atleast kahit papaano siguro, myembro parin ako nitong grupo na 'to. Tiningnan ko yung bracelet. 순규 효연 was written on it. Siguro, may pagasa pa?

"Miss Kim, meron na po kaming nahanap na heart donor niyo. Lahat ng kinakailangan para maging match yung puso sa katawan niyo ay wala ng problema. Hindi ko lang maisisigurado kung kaya ba ng katawan niyo yung puso na ito."

"Ayoko mag pa surgery sa puso. Ayoko palitan to. Okay na ako dito. Sabi niyo kaya pa naman to sa gamot diba. Kaya ko to."

"Hyo, please. Kailangan mo na to. Kesa mag gamot ka ng mag gamot, you need to have this surgery. Wag mong hintayin na lumala yang butas mo sa puso. Makinig ka naman." Kibum looked at me with serious eyes.

Ayoko ng ganito. I love my heart. Ito ang rason kung bakit hanggang ngayon buhay pa ako. Ayokong palitan to dahil lang sa nararamdaman ko. Ang dami pang nangangailan ng puso na yan, ba't di na lang nila ibigay dun? Malay niyo, mas kailangan nila diba. I can survive this. Malakas pa naman ata ako. I looked at him and shooked my head.

"Hyo, I want you to live. Please. We still need you. Gusto mo bang mag tampo sayo si Taemin? He likes you so much. Please Hyo. Just this one, trust me." Tinitingnan ko parin siya, I want to live. I want to continue my life.

Pero deserve ko ba tong puso na 'to? Ang daming nangangailangan nito. I'm not deserving. But Kibum wants me to live. 'We still need you'? Sino? Sino pa bang nangangailangan sakin? My mom probably wants me to live. My brother. Pero.

"Hyo, Jinki hyung needs you. Even I need you, especially that Taemin. Kailangan ka ng pamilya mo. Si Sunny noona, kailangan ka rin niya. Please." Yes or no? What to do?

"Fine. I-check niyo na lang po kung kakayanin ng katawan ko. I still want to live. Kung hindi po kaya, please find me another one. I'll buy that heart, kung hindi pwede saakin, I'll donate it. Thank you."

Tumayo si Kibum na parang gulat na gulat. Niyakap niya ako at tumalon-talon. Oo, gusto ko pang mabuhay.

"Miss Kim, we'll take the surgery around 5-6 weeks. We still need to check the stats to see if it can fit your body system. And that heart is located at America. Kailangan natin ipadala dito ng safe yun." That long?

"5-6 weeks po? Yung butas po ng puso ko? Lalaki ba?"

"Inom ka lang ng gamot. Hindi na yan lalaki, attend ka ng check-up regularly. At alagaan mo sarili mo. Sigurado naman ako na hindi ka pababayaan niyan ng boyfriend mo." Tumawa siya.

"Eto? Boyfriend ko? HAHAHAHA. No." Sabay turo ko kay Kibum.

"Yah, ang sama mo Hyo. Ang gwapo ko kayang boyfriend, diba?"

"Ew."

"Pwede ba, tawagin mo naman akong noona. Tinatawag mo lang akong noona pag may kailangan ka eh..."

"Noona, noona..." Nakakairita yung boses. Ano to?

"Wag na nga. Hyo na lang, much better."

"But, pag nilagay namin yan sa katawan mo at hindi siya nag work. O kaya hindi kinaya ng katawan mo, we need to preserve your heart. Ibabalik namin yung totoo mong puso and babalik ka sa paginom ng gamot o kaya ay maghahanap tayo ng bagong donor. I believe na kaya yan ng katawan mo, stay strong and pray." Sinabi niya ng nakatingin sa mga mata ko.

She's my doctor simula nung nalaman kong may sakit ako sa puso. Matagal na raw akong may sakit sa puso kaso tinago ng mga magulang ko sakin yun kaya wala akong kaalam-alam akala ko talaga asthma lang yung atake na nararamdaman ko.

Nginitian ko na lang siya.

"I'm willing to wait. Basta kung makahanap ulit kayo pero di kaya ng katawan ko, I'll still buy it. And yung puso ko, kung sakaling kinaya ng katawan ko yung bago pwede ko po ba mahingi? I'll take care of it."

"Of course."

Niyakap niya lang ako. Nagpasalamat na kami sa doktora ko.

"Thank you. Sawakas napapayag na kita. 2 months na kitang kinukumbinsi."

"Gusto mo ko mabuhay eh, I still have reason(s) to live."

"Thank you."

Welcome. As long as there's still someone who wants me to live, I'll continue.