“Ang kulit mo naman Jujoy eh!” pagsermon ni Aling Marites sa batang Jujoy, “isa pa’t sasakit na talaga ulo ko sayo!”

“Bat ba bawal Jujoy punta dun??” hiyaw ni Jujoy ng malakas, nangingiyak ngiyak.

“Jujoy!” pagtaas pa rin ng boses ng kanyang ina sabay pamewang niya, “masamang umiyak sa harap ng pagkaen, aalat lalo yang lucky me tsiken mo!” sabay turo nito sa mangkok ng lucky me na kakahain niya lang.

“Pssst.” pag unsyame ni Mang Berting sa ma-armilite na bunganga ng misis niya, “labidabs, Jujoy, ano na naman yang pinagaawayan ninyo?”

Sa sobrang inis, bumalik si Aling Marites sa pagsandok ng lucky me para naman sa asawa niya, at para na din di naman siya ang kulit kulitin ng Jujoy. Mas okay kasi na si Mang Berting ang magpaliwanag sa anak kung bakit ‘hindi pwede’ ang ‘hindi pwede’

“Kay inam naman ng ngusong iyan at bakit naiyak ang aming chikiting?” sabay lapit ni Mang Berting sa kinauupuan nitong nagiiiyak na Jujoy na agad naman siyang niyakap, isinusumbong ang kanyang ina.

“Si Nanay ayaw payagan Jujoy punta kay Wanwan!!” sabay hikbi at pahid ng luha sa tshirt ng ama habang nakayakap siya rito ng mahigpit.

“Naku….nanay bat ayaw mo payagan ang Jujoy?” kalmadong tanong ni Mang Berting habang hinahaplos ang batang nagmamaktol.

Nilingon ni Aling Marites ang asawa’t pinagtaasan ng kilay at pinaglakihan ng mata. Aba’y kinampihan pa nga an