Nakapako ang tingin ni Jennie sa flight schedule. Malapit na ang departure niya. She only has a few minutes left with Seulgi.

Paalis na siya, uuwi na ng 'Pinas. Naging masalimuot karanasan niya dito, pero she made sure na sa huling linggo niya sa Italy, she'll make the most out of every second  of it - pumunta sila ni Seul sa lahat ng parts ng Rome na puwede nila puntahan.

Pero paalis na siya at lahat pero hindi pa rin niya masabi dito ang kanyang nararamdaman. 

"Ay naku Ate Jen, nagkataon na ang sharp lahat sa 'yo no, those eyes, that mind of yours, kilay always on fleek, pero bakit ba  napakahina mo pagdating sa ate ko? Oso lang yan, pareho kayo. Go tell her how you feel," susog ni Yeri sa kanya on her last day here. 

She looked at the board announcing the flight schedule. 

She has only but a little over than a minute left. 

Niyakap siya ni Seulgi. 

"Jen, mag-iingat ka ha. Call me once you've arrived, kahit anong oras pa 'yan. Sobrang salamat ulit sa lahat." 

Seulgi cupped her face. Tapos tiningnan siya nito sa mga mata.

"Mamimiss kita. Sobrang mamimiss kita."

Tumango si Jen. Then she pushed her cart loaded with her luggage and belongings. 

She walked away. 

When she was already at the check-in counter, she turned around. Her eyes searched for Seulgi.

As she saw her retreating form, Jennie shouted — 

"Kang Seulgi!" 

Seulgi stopped and her toes