Sa buhay ko, wala na siguro pang mas lalalim na sakit sa sakit na naramdaman ko nung naghiwalay mga magulang ko.

It's been years since that happened. Pero that last glance which my father gave my mother as she stepped out of our home - it remains singed in my memory.

Ang masakit dun, hindi naman sila naghiwalay dahil hindi na nila mahal ang isa't isa.

Naghiwalay sila dahil they have diverged on a fundamental belief.

"Hindi naman natatapos ang pagiging Pilpino ko - natin - dahil lang sa pinili natin magkaroon na ng buhay sa ibang bansa," ito ang sinabi ni mommy kay daddy, ito yung crux ng argument niya, naalala ko, nung she was persuading daddy and I to move with her sa Italy.

"Alam ko. Marami ngang Pilipino na nandito na sa bansa mismo pero hindi maka-Pilipino," my dad replied.

"Pero mahirap talaga sa akin ang lumisan on a permanent basis. Alam ko hindi pagtalikod ang gagawin natin sa bayan kung aalis man tayo, pero pakiramdam ko, dito na nakaugat pagkatao ko, at ayokong maputol ang ugat na 'yun."

"You can still have your roots even if you choose to have wings."

Ito na ang huling nasabi ng mommy ko kay daddy. Tapos case closed na. 

Hindi talaga magawang sumang-ayon ni daddy. He bade goodbye to my mom. She bade goodbye to him.

Dito ko napagtanto na hindi talaga sapat ang pag-ibig.

Pero ano ba kasi ang pag-ibig na yan, in the first place?

"Ano 'tol, love is like a rosary, full of