Sabi niyo ‘My, nung bata pa ako, ‘pag sa wakas nakarating na ko Italy, gagawin natin ang isa sa mga pinakaborito nilang gawain dito, ang passeggiata, kung saan maglalakad-lakad lang tayo sa gabi, o kaya naman ay makikinig tayo sa mga street opera singers na kumanta ng isa sa mga pinakamagandang piyesa na narinig mo - ang Nessun Dorma.

Pero sa halip na paglalakad ng walang kabang nadarama, paghangos ang ginawa namin ni daddy ng sa wakas nakarating na kami dito, at sa halip na pagkanta, pagtangis ang una kong narinig. 

Pagtangis namin ni daddy at ang paulit-ulit niyang paghingi ng tawad sa ‘yo while you lay there, wounds bandaged, unable to wake up even after two weeks. The doctor said he doesn’t know when you’ll wake up and regain consciousness.

Daddy knelt at your bedside, as if asking for reprieve. 

“Patawarin mo ako, wala ako sa tabi mo,” he said while weeping, his head bowed. 

Gusto kong sabihin na ‘dy, wala kang kasalanan. We could have been here, yes, pero hangga’t iba kulay ng balat natin, hangga’t iba tayo sa kanila, gagawin ng iba na justification ito para saktan kapwa nila. 

Funny how even if the world has advanced in so many things, it remains stuck in many ways too. 

When my dad looked up, his eyes searched for Yeri, whom I came to know as someone whose my mother took under her ward after her real mom - a domestic worker too, died.’

“Yeri, nahuli na ba yung mga gumawa nito? 

“Na-charge na po