Enveloped in a kaleidoscope of damning silence.

Ito yung nangingibabaw kina Jennie at Seulgi habang nakaupo at nakaharap sa may Trevi fountain.

Ang daming gustong sabihin ni Jennie, pero hindi niya alam saan magsisimula. 

Napatingin na lang siya sa langit, kung saan parang may uyayi ang mga buwan at tala.

Naalala niya tuloy yung isang Filipino na tula na she dedicated to Seulgi, simula pa nung high school sila hanggang sa pumasok na sila sa adulting stage:

"Kung ikaw lang sana ay isang bituin
Saka ako’y buwang lagi mong kapiling
Suyuin man kita kung gabing malalim
Walang mapangutyang lilibak sa atin
Sa likod ng ulap, ikaw ay akin din."

Jennie dared to steal a glance at Seulgi's face. Kinuyom niya ang kanyang mga palad. 

Then she took a deep breath. It really is the hardest thing to do - to tell the person you love them, you're sorry, you're stupid, you're stupidly in love with them, you want to be with them. Let me in, let me in.

Hindi alam ni Jennie anong unang sasambitin, paano ilalahad ang hiling ng kanyang damdamin. 

Then Seulgi broke the silence. 

"Alam mo 'yung impostor syndrome, Jen?"

Nagulat siya. Pero agad siyang tumango.

"'Yung corollary ng fake it 'til you make it?" 

"Yeah, but slightly different - fake it until you become whole...

...until your smiles become real, if ever they become real."

Tumingin sa kanya si Seulgi, kinuha a