Alam niyo yung dewdrops sa umaga?

Yung reminder na while we were probably sleeping, may tamang ulan lang na naganap. Hindi daluyong, hindi nakakatakot na bagyo - tamang paghalik lang ng ulan sa lupa. Tamang lambong at pagtama ng raindrops sa mga bulaklak. Tamang pag-remind sa atin ng harmony ng nature, ng mundo, ng pangkalahatang existence.

Tamang reminder na at the right time, things can - and will be - finally right.

Ito yung naramdaman ni Jennie nung makita niya ulit si Seulgi, one year after.

Ito rin yung naramdaman niya pagkatapos niya magsalita sa harap ng napakaraming tao about the book she wrote - The Wish of Proustian the Baby Bear - and why she wrote it. 

May reverie na nakabalot sa gratitude at sense of purpose habang kinakausap siya ng publisher na gusto i-translate ang book niya in Italian and other languages. May ibang klaseng saya nung sinasabihan siya ng mga Pinoy domestic workers at caregivers na - "alam ninyo po, ito ang binabasa ko sa mga inaalagaan ko. At dahil dito, mas gusto nila akong kilalanin bilang buong tao, at hindi lang isang nagsisilbi o mauutusan nila na iba sa kanila ang kulay ng balat, ang itsura, ang accent. Ang tingin po nila sa akin ay kapantay nila, katulad nilang tao, walang labis, walang kulang."

Jennie feels that Seulgi knows she's in the right place too, at the right juncture in her life. Seulgi is in her element, this much Jennie can tell, habang pinagmamasdan niyo ito na nakikipag-us