Nagpakawala ako ng malalim na hininga, hinihintay na tumunog ang alarm ko bago ako bumangon.

 

Ewan ko rin! Ika nga ng mga kapatid ko, bagay talaga sa ‘kin ang career na napili ko kasi hindi ako natutulog. Agree naman ako sa kanila kasi kahit sobrang pagod ko, nahihirapan pa rin akong matulog sa kadahilanang hindi ko alam.

 

Lahat na yata ng sleeping pills ay nalaklak ko na noong nasa Med School pa ako, noong college ay hindi naman ako ganito.

 

Mabilis akong nakakatulog noon, iba talaga kapag may ka-cuddle, ‘no? Joke!

 

Ilang minuto pa ang lumipas bago ko marinig ang alarm clock ko, hinayaan ko itong tumunog ng ilang segundo pa bago ito patayin dahil naiirita na ako sa tunog. 

 

I threw my legs over the edge of my bed. Sinilip ko ang phone kong naka charge sa side table, nag check din muna ako ng notifications.

 

(Today 4:33 AM) RJ: Win! buong condo ba kailangan mo? Found a room around España. Kakilala ko yung owner.

 

(Today 4:40 AM) Win: Okay na rin, let’s check it later?

 

(Today 4:41 AM) RJ: Sige lang! Libre mo ako dinner :p

 

(Today 4:41 AM) Win: Sure thing. Thank you, Ryu!

 

Kapal ng mukha ni Ryujin i-last chat ako eh nag pa-libre na nga sa ‘kin si shunga. Feeling ko kaya ako nito tinutulungan para sa libre, grabe na talaga.

 

Binalik ko rin sa pag kakacharge ang cellphone ko bago tuluyang bumangon. 

 

Nag-inat ako bago kinuha ang towel na naka sampay sa upuan ko, I checked myself in the mirror, inayos ko na rin ang bed hair ko. Hindi naman ito gaanong magulo, considering na hindi naman ako masyadong naka tulog.

 

Grabe, ang ganda ko lang!

 

Wow, parang kanina ay nag iinarte pa ako. Tapos ngayon, nag mamaganda na naman. Okay, ganoon naman dapat! Kakayanin ang hamon ng buhay.

 

Pero, palakasan ng mood swings, ako na ang dadayo.

 

I went to my bathroom and took a shower, letting the warm water clear my mind— wash my worries away.

 

Sa totoo lang, nag dadalawang isip pa talaga ako kung aalis ako ng bahay.

 

I’ve never lived alone.

 

It’s either kasama ko family or I’m with… her.

 

Sinong her?

 

Huwag na po nating pag-usapan.

 

As previously stated, I never like changes.

 

But it could be a good idea, right? Changes happens all the time kahit na ayaw natin or hindi pabor sa atin. Pero eventually, kailangan ko namang mag move forward. Kasi una sa lahat, ginusto ko naman ‘to, kaya dapat panindigan ko. For me, para rin naman ‘to sa ikabubuti ko, ipag-dadamot ko pa ‘yon sa sarili?

 

Change is scary, but what’s scarier than being stuck somewhere you know you don't belong? Tagal ko na rin kasing iniisip mag move out. Sobrang raw ng nararamdaman ko sa lahat, lalo na sa bahay na ‘to 

 

I feel like I’m not even a person yet.

 

I could never change the world, but I can change my world.

 

Changes can be frightening, but some are for the better.

 

Inaamin ko, takot ako. Takot ako to live alone. Takot akong mahiwalay sa mga kapatid ko.Takot ako sa maraming bagay na p’wedeng mangyari. What if hindi pala ako independent enough para tumira mag-isa? Ano na lang mangyayari sa ‘kin nun?

 

Pero wala namang mangyayari kung hindi ko haharapin lahat ng takot ko, walang mangyayari kung pipiliin kong mag papigil sa mga ‘yon. 

 

So I’ve decided to take a step forward.

 

 

 

 

After ng drama session ko sa bathroom, bumaba na ako ng dining room at naabutan ang mga kapatid kong kumakain. Wala ulit ang mga magulang namin, never na yata kami nag abot ng mga ‘yon simula grumaduate ako‘t nag pahinga para mag-aral sa boards.

 

“Good morning.” bati ko bago umupo sa tabi ni Kuya Mingyu. “Good morning, Doc! Gusto mo hotdog?” tanong ni Kuya Mingyu na inilingan ko agad. Parang wala ako sa mood para kumain ng hotdog ngayong umaga.

 

“Eh pechay— aray! Joke lang!” giit niya noong binato siya ng pandesal ni Kuya Doyoung. “Doyoung, don’t throw away your food.” agad na suway ni Ate Jennie. “Sorry, Ate. Aga aga kasi, ang dugyot agad ni Mingyu.” kunot noong banggit ni Kuya Doyoung at patuloy na kumain.

 

“Hala! Ano namang dugyot sa pechay? Gulay ‘yon, Kuya!” pag dedepensa pa ni Kuya Mingyu sa sarili niya. Oo nga naman, ano nga namang dugyot sa pechay? Masarap kaya.

 

“Mabuti sana kung ang sinabi ko—“

 

“Mingyu!” suway ni Ate Jennie na kinatawa ni Kuya Mingyu.

 

Naiirap na lumingon si Kuya Doyoung kay Ate Jennie, naka turo ang tinidor kay Kuya Mingyu. “See? Dugyot!” 

 

“Anong dugyot sa ? Basic human anatomy lang ‘yan! Diba, Win?!” saad ni Kuya Mingyu at binaling ang tingin sa ‘kin.

 

At bakit ako nadamay dito?!

 

Nag iba na tuloy ang tingin ko sa pechay! I don’t know think I’ll be eating pechay anytime soon dahil sa sinasabi niya! Paano naging ‘yon? Weird talaga, malas maging pinoy!

 

“Why are we talking about so early?” saad ko, my three siblings tried to keep a straight face but burst out laughing anyway, may tumalsik pa ngang kanin sa mukha ko. Kanino ‘to galing! Ang dugyot!

 

May mga tao talagang naiwan na sa phrase na natatawa pa rin kapag binabanggit ang mga basic human anatomy. Para namang hindi nila pinag-aralan ‘yan simula grade 3 noong elementary.

 

Nag patuloy na rin kaming kumain, laking pasasalamat kong hindi na naulit yung may tumalsik na kanin sa mukha ko dahil baka ano ang magawa ko sa mga ‘to.

 

“How’s your search for available spaces going so far, Minjeong? May nahanap ka na ba?” sunod sunod na tanong ni Ate Jennie. 

 

I took my time chewing my food bago ako sumagot sa kanya “My friend found a room po, we’ll go check it out later.”

 

Kita ko pang kumunot ang noo niya sa narinig. Ito na nga ang sakuna. “Room lang? Why don’t you just take the house I’m offering you?” ito na naman po tayo.

 

“Ate, hindi ko naman magagamit ‘yang bahay mo. I just need a bed to sleep in.” simple kong sagot. Totoo naman kasi! aano-hin ko ang bahay niya kung 15-hour ang duty ko per day? yung 9 hours na natitira sa 24 hours ko, itutulog ko lang eh.

 

“Will you be living with someone? Since room lang kukuhanin mo, roommate, ganoon?” isa pa ‘to si Kuya Doyoung na maraming tanong. Tapos ang pangit pa ng timing niya kasi halfway na yung kutsara papunta sa bibig ko.

 

“Don’t know, don’t care.” I shrugged. Wala naman talaga akong paki kung may roommate ako sa unit, basta ba’t hindi siya mang hihimasok sa kwarto ko, sana na rin hindi siya maingay.

 

“I haven’t checked the unit yet, pero update ko na lang po kayo kung maayos naman at kukunin ko.” I awkwardly stated, ang hirap din maging bunso minsan eh.

 

Buong breakfast namin, puro reminders ang mga kapatid ko.

 

I should only get the unit if my roommate is a girl. (Kung mayroon man.)

 

I should visit them or have them visit me at least once a month. (Okay, wala akong problema dito.)

 

Marami pa ‘yan, I appreciate their concerns, so I keep each of their reminders in my head. Alam ko namang pinag iingat lang nila ako. Para na rin hindi sila masyadong mag-alala. I think I‘m old enough to handle myself naman na, pero thankf