I woke up a little later than usual. Sunday kasi ngayon, sakto ring day off ko dahil wala akong duty sa trauma room. Ngayon din ako bibisita sa bahay dahil nag-aamok na ang mga kapatid ko.

 

I got out of bed at tumingin sa wall clock sa taas ng pintuan ko.

 

It’s 6:47 a.m.

 

It may still be early for some, but it is later than usual for me na gumigising ng 4:00 a.m. araw-araw. 5:30 a.m. kasi start ng morning rounds namin.

 

Rinig kong nag ring ang cellphone ko kaya dali-dali ko itong kinuha mula sa side table.

 

Si Ate Jennie pala. 

 

Agad kong pinindot ang answer button na kulay green at nilapit sa tenga ang telepono.

 

Parang nasa tapat ng electric fan ang mic ni Ate Jennie sa sobrang ingay ng background sa end niya, medyo nilayo ko tuloy mula sa tenga ko ang cellphone at ini-speaker na lang ang tawag.

 

“What’s that noise, Ate?” I managed to ask bago ulit nilapit sa tenga ko ang telepono. “And why are you calling at this hour? It’s so damn early.” I added, stretching my arms.

 

I heard a series of gasps from the other end of the phone line.

 

Don’t tell me…

 

“Minjeong, you’re on speaker!” Ate Jennie exclaimed. 

 

“Minjeong, narinig nila Mama!” si Kuya Doyoung.

 

“Minjeong, mag impake ka na raw!” si Kuya Mingyu.

 

Nasa bahay pa sila Papa?!

 

Sila, so narinig din ni Mama?

 

Ano ba ‘yan, para akong teenager na takot mahuli ng parents na nag mumura. 

 

I’m an adult, I can swear a little!

 

Nasa linya pa rin si Ate Jennie but she’s not saying anything. I also heard noises from her end ulit. Bakit ba ang ingay sa bahay ngayon? nag sasaya ba sila kasi wala na ako?

 

“So, how are you adjusting?” she finally asked. I was about to answer, but she continued. “Is your roommate too loud or messy? Sabi sa ‘yo kunin mo—“

 

“My roommate and I get along just fine. And please, Ate. For the love of God, stop bringing up your mansion every time we talk.”

 

“It’s not a mansion, it’s a house!”

 

“It’s way too big for one person!”

 

No response.

 

Ha!

 

Winter Kim - 1

Jennie Kim - 0

 

“So, does your roommate have a name? When are we going to meet her?” sunod sunod na tanong pa niya.

 

“Why are you so interested in my roommate, Ate?” 

 

Hindi agad siya nag salita.

 

I sat back in my bed habang hinihintay siyang sumagot.

 

“Bakit ang defensive mo sa roommate mo? Sino ba ‘yan?” she asked, again. 

 

Paano ba ‘to?

 

I was startled when I heard a knock on my door. Tumayo na rin ako para buksan ito.

 

“Ate, I’ll call you back later.” I said, voice low. Rinig ko pang tinawag ako ng ilang beses ni Ate Jennie bago ko ibaba ang tawag.

 

I opened my door just enough to see who was outside kahit kilala ko naman na. Dalawa lang naman kami dito.

 

“Attorney, hey. Good morning.” bati ko kay Karina habang kinukusot ang mata ko, mamaya pala may muta pa ako sa gilid ng mata ko at makita pa ni Karina. 

 

“You’re still here? Wala kang pasok?” she asked, may hawak pa siyang wooden spatula sa isang kamay. “Good morning din, Doc.” 

 

I blinked bago sumagot. “Day off.” maikling sagot ko. 

 

I could smell the breakfast she was preparing. Papasok na ba siya?

 

Wala sa sariling tinitigan ko siya from head to toe. She was already dressed in her black suit, which was ed, revealing her white blouse underneath. She is also dressed in a pantsuit at suot niya yung specs niya.

 

Napalunok ako nang mag tama ang tingin namin. 

 

Staring is rude, Minjeong!

 

“Breakfast?” yakag niya na agad kong tinanguan. She even laughed a bit at nag tungo na sa lamesa.

 

This was the first time we met in the morning. Unang beses namin mag abot na may araw pa. Mas maaga kasi akong gumigising sa kanya. Na conscious naman ako sa itsura ko, hindi pa nga ako nakakapag hilamos at halata pa sigurong bagong gising. Sana man lang maayos ang buhok ko.

 

I didn’t realize I was staring at Karina. Nag tama lang ulit ang mga mata namin kaya agad akong nag lihis ng tingin. 

 

Again, staring is rude!

 

I turned my back on her and slapped my right cheek softly. Kinuha ko na rin muna yung towel ko sa likod ng pintuan para maka ligo man lang bago ako humarap ulit kay Karina.

 

It was the quickest shower I’d ever taken in my life. Ni hindi man lang ako nakapag muni-muni dahil ayaw ko namang pag hintayin si Karina. Mabilis lang akong naligo pero nag kuskos pa rin ako!

 

Agad na nag tungo ako pabalik sa kwarto galing sa CR, hindi ko na tinignan si Karina at baka mawirdohan na sa ‘kin ‘yon. 

 

I settled on a white polo shirt and black shorts. Pinatungan ko na rin ng black jacket ang suot ko dahil medyo maginaw ngayong umaga. Mamaya na siguro ako mag sasapatos.

 

I walked out of my room barefooted. Hawak-hawak ang cellphone sa isang kamay. Kanina pa nga vibrate nang vibrate, paniguradong galing ‘to sa group chat naming mag kakapatid.

 

Naka talikod si Karina sa ‘kin, hindi pa rin siya tapos mag luto. I took a seat in one of the chairs and waited for her. Kailangan ba niya ng tulong?

 

Wala sa sariling tumayo ako sa kinauupuan ko at dumaan sa likod niya, nag hain na lang ako dahil hindi naman ako marunong mag luto.

 

Kape na lang kaya? marunong ako gumamit ng electric kettle! 

 

Not to brag, but I can make good coffee. Nag part time job kasi ako sa coffee shop noong first year ako. Hindi kasi ako binibigyan ng allowance ni Mama dahil sa pinili kong course.

 

Tahimik na kinuha ko ang electric kettle sa gilid ng stove. Nilagyan ko ‘to ng tubig mula sa water dispenser. Hindi kasi namin binubuksan ang water dispenser ni Karina, mataas daw kasi ‘to sa kuryente. May malamig na tubig at yelo naman sa refrigerator, may electric kettle din naman kung gusto namin ng mainit na tubig.

 

“How do you like your coffee?” tanong ko kay Karina habang sinasaksak yung electric kettle.

 

Actually, alam ko na ‘yan. She likes her coffee black, no cream or sugar.

 

“Black, no sugar.” tugon ni Karina. I cracked a small smile at nag simula nang mag prepare ng kape namin.

 

I finished right away. Saktong tapos na rin mag luto si Karina kaya sabay kaming umupo. 

 

She’s sitting in front of me. Sinundundan ko lang ng tingin si Karina habang nilalagyan niya ng kanin ang plato ko.

 

Naka-bun na pala ang buhok ni Karina, ang ganda niya sa messy bun niya ngayon. 

 

Who am I kidding? I find her pretty all the time.

 

Ang ganda niya palagi.

 

“Done staring? Kain na tayo.” nanlaki yung mata ko sa sinabi niya. Binaba ko ang tingin ko sa plato ko at tahimik na tumango.

 

Karina led our prayer bago kami nag simulang kumain. 

 

Ang sarap ng french omelette ni Karina! 

 

I’ll make sure to thank her for the food afterward, praise her cooking as well. Pero mamaya na. Karina and I are not the type of people who talk a lot while eating kasi.

 

Ako na ang nag hugas dahil siya na ang nag luto. Karina had no objections naman. Ay, ang taray! objections, lakas maka Lawyer.

 

I think something is wrong with me, but I enjoy doing the dishes. Hindi ko rin alam, noong bata ako, ayaw na ayaw kong nag huhugas ng plato. Lalo na kapag hindi naman ako kumain.

 

But here’s the thing, may mga bagay talagang kinatutuwa natin ngayon kahit ayaw natin doon dati. Ako kasi, I have little to no time to do housework. Pero nakakatanggal stress kapag nag huhugas ako. Or nag wawalis. Basta, I enjoy doing chores tuwing wala akong ginagawa.

 

Kasi isipin mo ‘yon, may mga bagay pa pala akong magagawa bukod sa mag trabaho.

 

Nakakatuwa lang.

 

Nakakatuwa na hindi na lang surgeries winoworry ko, pati chores na rin. I think nag level up ang pagig