I woke up to the faint sound of distant sirens ringing. Sensitibo kasi ang mga tenga ko, i-sama niyo pang araw-araw ko naririnig ang siren na ‘yon sa kada ambulance na dinadaan sa ER.

 

Nauna pa akong magising bago tumunong ang alarm ko. I quickly moved to the side and stretched out my arm to grab my phone.

 

9:30 a.m.

 

Prior to having to get ready, I have 30 minutes to spare. Mukha namang hindi na ako makakatulog dahil mulat na mulat na ang mga mata ko, siguro dahil mataas na rin ang sikat ng araw ngayon.

 

Sa katunayan, late na nga sa usual na gising ko ‘tong gising ko ngayong umaga. I helped last night during a lengthy 10-hour surgery in the cardio wing. Pagkauwi na pagkauwi ko, I fell asleep almost immediately.

 

Ngayon ang birthday celebration para sa October celebrants naming sina Ningning at Giselle. Second week of November na, and yes, I know sobrang late na ng celebration but still, we wanted to celebrate.

 

Grabe pala talaga ang adulthood, ano?

 

Parang dati lang, nag t-tantrum ako kapag hindi umaabot sina Mama at Papa sa sariling birthday party ng anak nila.

 

Iba pala yung feeling kapag ikaw na yung hindi naka attend.

 

Sa sobrang busy kasi sa Hospital lately, hindi na kami nakapag dinner man lang ni Ning sa mismong birthday niya. Sobrang apologetic ko that time, kasi siyempre, kahit New Year ang birthday ko, never na-missed ni Ning na pumunta. Deserve niya naman na makuha yung same thing na binibigay niya sa ‘kin. Pero I’m glad she handled the situation maturely, sakto lang din na may exam siya sa isang core subject that time kaya sinabi niyang mag celebrate na lang kami some other time.

 

Pero ang alam ko, pumunta pa rin si Ryujin sa kanila.

 

Babawian sana namin siya nung October 25 dahil off namin ‘yon pero may big emergency naman sa ER kaya na-page lahat ng available Doctors around the area.

 

Doon na nag tampo si Ning.

 

Same scenario rin ang nangyari nang niyaya ako ni Giselle para sa birthday niya.

 

Kaya ngayon kami babawi.

 

Nag paalam naman kami sa resident namin, ang sabi niya, mag double shift na lang daw kami bukas.

 

Okay naman sa amin. 

 

After drifting off for several minutes, tumayo na ako mula sa kama at nag simula nang mag ligpit ng pinag-higaan. It didn’t take me very long dahil hindi naman ganoong nagulo ang kama ko.

 

I did a little stretching before finally stepping out of my room. 

 

I was immediately greeted by a smiley Karina who so well-dressed that I almost felt self-conscious about my bare face.

 

“Good morning, would you like to join me for breakfast? It’s almost ready.” with a warm smile, she said. I nodded unconsciously, dumako naman ang mata ko sa table, dalawang plato na ang naka lagay, h-hindi pa ba ako?

 

“Right, I’ll go to the bathroom muna then we’ll start eating.” I politely replied. Tatalikuran ko na sana siya para bumalik sa kwarto ko at kunin ang towel ko. 

 

Pero for some reason, naka titig lang ako sa kanya for one good minute. I don’t have the foggiest idea how I saw what I recently saw, yet Karina’s shoulders drooped, it’s extremely unpretentious but I know what I saw. What’s up with the sudden shift in demeanor?

 

May mali ba akong sinabi? Sabi ko naman sabay kaming kakain?

 

“Rina, what’s our problem?” I asked, hawak pa rin ang doorknob sa isang palad. “I’m all ears.” I added out of concern nang hindi niya sinagot ang tanong ko.

 

Umiling lang ito at nag patuloy na sa kanyang ginagawa sa kusina.

 

“Rina, where have your excellent communication skills gone?” I joked, or at least tried too. I made my way toward her direction in the kitchen because I am really bothered by her silence. Okay naman usapan namin kanina. Karina never gave me the silent treatment, even when she was upset about something noon, susubukan pa rin niyang i-voice out.

 

“Karina, what’s wrong?” I asked, again. My voice softer this time. “Is it a remark or action on my part?” dagdag na tanong ko pa.

 

Medyo umangat na hanggang ulo ang kaba ko nang hindi pa rin niya ako sagutin.

 

Siri, paano ba manuyo ng ex?

 

I got an idea in my head. Be that as it may, I’m actually settling on whether I express it without holding back since Divine Heaven and Hell Damnation knows it’s gonna be embarrassing.

 

“How about a hug in return for whatever I did that upset you?” 

 

Karina stopped stirring the pan, and I started to worry a little bit about her omelette. She then gave a head shake after a minute bago binalik na ang atensyon niya sa niluluto niya.

 

No? Okay. 

 

I watch as she flips the pan, then neatly arranges the omelette on top of the fried rice and slices it in the middle. Pinatay niya rin ang stove soon after at tinignan ako.

 

“A hug sounds nice.” she beamed.

 

Iniwan ako ni Karina sa harap ng stove for a couple of seconds, confounded and lost in my reveries hanggang sa tawagin niya ulit ang pangalan ko.

 

“Are you just gonna stand there? Paano na hug ko?” naka ngiti nitong sabi. Still confused kung maganda ba talaga mood ni Karina o hindi, lumapit na ako sa kinatatayuan niya.

 

And with a smile as bright as the sun, I wrapped my arms around her petite waist and she held me by the shoulders. Although it was only a brief moment of bliss, it undoubtedly awakened every nerve in my body.

 

Hindi ko alam ang mga sumunod na nangyari, basta dinala na ako ng mga paa ko sa CR at sa saglitang iglap, naka bihis na ako galing sa kwarto ko. Handa nang sabayan si Karina sa umagahan niya.

 

“Good morning ulit, Doc.” bati niya ulit sa ‘kin. 

 

Then it finally hit me like a direct blow to the core.

 

Nag tampo pala si Karina kasi hindi ko sita nabati pabalik ng good morning! Pasensya naman at sabog pa ako kanina!

 

I gave the kindest smile I could muster bago lumakad papunta sa table. “Good morning din sa ‘yo, Attorney.” bati ko pabalik ngayon at umupo na sa upuang harahan ng kanya.

 

Malawak na ngiti ang nakuha ko mula kay Karina. Mukhang tama nga ang conclusion ko.

 

Karina led the prayer before we ate as usual. Tahimik lang kami habang kumakain.

 

Halfway through eating, nakatanggap ng phone call si Karina. Out of respect, she excused herself at sa kusina na sinagot ang tawag. Base sa kaunting narinig ko (I’m not trying to eavesdrop) si Giselle yata ang kausap niya. 

 

Nang maka balik si Karina, agad kong siyang tinanong.

 

“New case?” 

 

She shook her head at marahang bumalik sa kinauupuan niya kanina, “No, I actually have a court trial mamaya, may dinagdag na details lang si Giselle presentation of evidences.” sabi ni Karina bago nag patuloy na kumain.

 

“No way, why did you not inform me? I could have gotten you a gift.” sagot ko naman sa kanya.

 

“It’s nothing big, really. And gifts are reserved solely for congratulatory purposes. Hindi mo naman siguradong mananalo ako.” she chuckled with a shrug. “Diyan ka naman nag kakamali, sigurado kaya ako sa ‘yo.” I stammered.

 

“I-I mean, sigurado akong mananalo ka.” I corrected myself at nilihis na ang tingin kay Karina. Bago bumalik ang mga mata ko sa aking plato, I saw her smiled menacingly na inilingan ko na lang.

 

“If you’re that sure of me, might as well buy me something.” Karina cheekily said. “May mamaya pa naman, and as you are aware, I accept everything basta galing sa ‘yo.” dagdag pa niya.

 

Tango na lang ang kaya kong ibigay kay Karina. Sobrang lakas kasi ng loob niya ngayon, hindi ko kayang tapatan! 

 

Winawagayway na po ang white flag, suko na.

 

Hindi ko alam kung paano ko nakayanan maka tapos ng umagahan kasama si Karina ngayong umaga, pero ayon, nakayanan naman. Barely, pero at least I survived.

 

Nag insist pa nga akong i-hahatid ko siya sa parking lot ng tower namin pero inasar niya lang din ako regarding sa offer ko.

 

“Oh, is that how you intend to spend more time with me?”

 

Sinaraduhan ko nga siya ng pintuan. As in padabog na sara, ayaw manahimik eh!

 

I did hear her giggle on the other side of the door, so did her fading footsteps echoing throughout the hallway.

 

Naiiling na nag tungo ako sa aking kwarto nang naka alis na si Karina, doon ko naabutang nag notify ang messages ni Ning at RJ sa messenger.

 

 

Market Survey (STEM - 12)

 

 

Ning Yizhuo: 

Mga bakla, nasaan na kayo?

 

Ryujin Shin: 

Papuntang UP Town.

 

Ning Yizhuo:

Mga nag tanong:

 

Ryujin Shin:

Mga may paki kay Ning Yizhuo:

 

Ning Yizhuo:

Siyempre, una ka sa listahan. Crush na crush mo ba naman ako.

 

Ryujin Shin:

Tanginang ‘to!

 

Ning Yizhuo:

Ulol, RJ. Fan behavior.

 

Minjeong Kim:

Tangina, bakit sa GC na ‘to tayo nag-uusap?

 

 

Natawa naman ako sa GC na napili nila para makapag-usap kaming tatlo.

 

Sobrang tagal na nitong GC, first year college pa ako nung ginawa ‘to. May pinasagutan kasing Market Survey si Ningning that time, hindi ko nga alam bakit kailangan pang gumawa ng Group Chat. Ang sabi niya lang, nakakatamad daw na separate pa ang DM niya sa amin ni Ryujin.

 

 

Market Survey (STEM - 12)

 

 

Ning Yizhuo:

Saan ka na, abunjing bunjing ko :(

 

Ryujin Shin:

Tite.

 

Minjeong Kim:

Paalis pa lang. UP Town na ba meet up place?

 

Ning Yizhuo:

Oo, bilisan niyo na. Kanina pa ako nag papaka-aesthetic girl sa Starbucks pero wala pa akong inoorder.

 

Ryujin Shin:

Ba’t nandiyan ka kasi?

 

Ning Yizhuo:

Instagrammable eh!

 

 

Naiiling na lang ako sa bangayan ng dalawang kaibigan ko at inayos na ang mga gamit ko. I’m not going to bring much with me. Wallet at cellphone lang then I’m good to go. I’ll make it through the day.

 

I checked myself in the mirror one last time tsaka binulsa na sa pocket ng leather jacket ko ang mga dadalhin ko. My feet made their way through my room’s door after I double-checked that everything was in order.

 

And then, just as I was about to leave, I quickly catch sight of my pager na naka patong lang sa study table ko.

 

Dinala ko na rin, just to be sure.

 

 

 

 

“Winter. W-I-N-T-E-R.” I spelled my name to the barista. Tahimik na natango lang siya sa bawat letrang sinusulat niya.

 

“Okay! We’ll just call you when your drink is ready.” she kindly said. Tumango lang naman ako, out of gratitude, I smiled bago nag tungo na sa table kung saan nag hihintay si Ning.

 

“Good day! Can I take your order now?” rinig ko pang tanong ng barista na nag accommodate sa ‘kin kay Ryujin.

 

“Ah, hello. I’ll take a venti-sized iced shaken espresso, thank you.” 

 

Hindi naman kalayuan ang counter sa upuan naming tatlo kaya naririnig lang namin sila.

 

“Got it! Your name, please?” tanong ulit ng barista. I was about to mind my own business and was about to sip sa drink ni Ning pero agad niya akong kinurot nang mahawakan ko ang straw niya.

 

“Ryujin.” my friend said with a small smile. Nag nanakaw pa ng tingin sa table naming tatlo, halatang upong upo na.

 

“And how do you spell that?” pahabol na tanong pa ng barista

 

“Surprise me.”

 

She then paid for her drink and walked over to our table after that. Tumabi agad ito kay Ning kahit na 4-seater ‘tong table namin.

 

“Ryujin “Rizz God” Shin.” asar ko nang maka-settle na siya. “Shut up, Kim.” tanging sagot nito sa ‘kin.

 

“Mouth has been stitched up completely.” sabi ko pa tsaka pabirong tinaas ang dalawang kamay ko, as if surrendering.

 

Sabay sabay kaming natawa sa sinabi ko. I’m really enjoying the Doctor humor, and I'm all for it!

 

We spent 5 minutes catching up. What’s going on in the hospital, any interesting surgeries we’ve scrubbed in, how’s med school and everything else we could think of, actually.

 

“Kamusta pakikipag live in with Atty. Yu?” including that. Siniko ni Ryujin si Ning dahil sa tanong niya, pero hindi naman nag patinag si Ningning at siniko rin nang mas malakas si Ryujin.

 

“Okay naman.” maikling sagot ko na lang, I mean, what else can I say? That’s pretty much everything— okay. Okay kami, okay naman kami so far.

 

I can see Ning’s shoulders dropping as she takes a sip from her drink. Itong chismosa na ‘to. “Okay lang? Winter, we’re gonna need more than that.”

 

“Who’s ‘we’? Ikaw lang gossip queen dito!” Ryujin exclaimed.  

 

“You were supposed to be on my side!” si Ning.

 

“Mama mo side!” si RJ.

 

“Wow, ang mature.” I chuckled. Nag bangayan pa nga sa harap ko. Luckily, na-drop din ang Karina agenda ni Ning, sobrang ikli talaga ng attention span nito, hindi na rin nakakagulat.

 

“Iced Caffé Americano for Winter!” 

 

I stand up when I hear my name called by the same barista as earlier. She gave me extra tissues that I thanked her for, sakto ring tinawag na si RJ para i-claim ang order niya kaya sinabay ko na rin.

 

I snorted when I saw her name on her cup.

 

“Enjoy your iced shaken espresso, Eugene.” I laughed nang ilapag ko na sa side ng table ni Ryujin ang drink niya. She immediately let out a groan. Malakas naman ang pinakawalang tawa ni Ning, malakas to the point na may ibang customers nang tumingin sa gawi namin. 

 

I crumpled up the extra tissue the barista had given me and threw it at Ning’s mouth as if it were muscle memory. I giggled bago ako naupo sa harap nilang dalawa.

 

“Ang squammy, Winter!” she complained at inirapan pa ako bago pagalit na nilagay ang tissue sa table.

 

I immediately took a sip of my Americano, and my entire body is awakened by it. Ang tapang! Bakit ba kasi usual order ni Karina ang nasabi ko? Maybe because she’s been on my mind since I left home. Napanaginipan ko na nga kagabi tapos ayaw pa rin umalis sa utak ko up to this hour.

 

Wala ka talagang patawad, Karina.

 

“Ngiting ngiti amputa.” malisyosang sabi ni Ryujin. Ako, naka ngiti?

 

“Kangiti-ngiti kasi yung ambiance ng Starbucks.” palusot ko na lang na hindi na pinansin ng kaibigan ko.

 

“Huddle up.” natatawang sabi ni Ning. Nagka-tinginan kami ni Ryujin, nagkibit-balikat lang siya at lumapit na kay Ningning. Curious din naman ako sa anong mayroon kaya lumapit din ako sa gawi nila.

 

She displayed the same tissue that I had thrown at her kanina. May naka sulat na number doon.

 

“Sinulat mo ba ‘yan? Kanino mo ibibigay? My God! At least gumamit ka ng different tissue, may laway mo na ‘yan!” sunod sunod kong sabi. 

 

“Gaga! Galing yata ‘to sa barista kanina.” sagot naman nito. “Para sa ‘yo yata ‘to, Win.” dagdag pa ni Ning na kinataas ng kilay ko. 

 

I cast a quick glance at the barista out of curiosity, and to my surprise, she’s already looking at me. Nginitian niya ako, and I smiled back kasi rude naman kung hindi.

 

“Ikaw pala yung Rizz G