It’s impossible to describe the panic that comes over you as a surgeon when your pager goes off in the middle of the night.

 

I sighed upon waking up dahil sa pamilyar na tunog ng pager ko. Sandali pang dumako sa wall clock ang tingin ko bago tumayo at kinuha ang pager ko sa study table.

 

11 p.m. pa lang.

 

Tatlong oras pa lang ang tulog ko.

 

911? At this hour?

 

Nag bihis na agad ako ng scrubs ko at dali-daling hinablot ang white coat ko sa ibabaw ng table. Binulsa ko na rin ang pager at susi ko bago lumabas na sa kwarto.

 

“Where are you going?” tanong ni Karina. Naka office attire pa siya, mukhang kakauwi lang galing sa trabaho.

 

“Out.” mabilis kong tugon, nag sasapatos na ngayon habang naka upo sa may sofa. 

 

Kita kong kumunot ang noo niya sa narinig, “At this hour?” 

 

I just nodded, hirap na hirap pa akong itali ang sintas ko dahil nanginginig ang mga kamay ko. I huffed out of frustration, I can’t have shaky hands. Huwag ngayon.

 

“Win, let me do that for you.” she insisted, bago pa ako makapag complain ay tinukod na niya ang isang hita sa lapag at sinintas ang sapatos ko.

 

“You’re a lifesaver.” I gratefully said, I even patted her cheeks twice na nginitian niya. At least nawala medyo ang kaba ko sa kung ano man ang bubungad sa ‘kin sa Hospital dahil kay Karina. So yes, she’s a lifesaver.

 

Tumayo rin ako agad at nag sprint na rin ako papunta sa may pintuan at lalabas na sana ngunit napahinto nang tinawag ako ni Karina.

 

“Winter, don’t forget your helmet!”

 

“Right!” sagot ko naman at kinuha sa gilid ng pintuan ang helmet kong muntik ko nang makalimutan. “I’ll be back!” dagdag ko pa pagka-labas ko.

 

Hindi rin naman ako masyadong na traffic mula España papuntang Ermita, hindi naman ganoon kalayo. Buti na lang at maluwag ang daan.

 

Hindi ko maitatanggi na medyo magulo ang pagka-park ko sa motorcycle ko sa parking lot pero mamaya ko na lang ‘yon p-problemahin.

 

“You were paged too?” nilingon ko ang nag salita nang maka baba ako sa motor ko. 

 

Si Yujin.

 

Tinanguan ko ang kaibigan tsaka kami sabay na nag tungo sa ER, kung saan nandoon ang resident naming dalawa.

 

“Dr. Kim, Dr. Bae’s with your patient in Trauma two. Dr. An, come with me.” sumunod agad si Yujin sa sinabi ng resident niya habang ako naman at mabilis na nag tungo na sa Trauma two.

 

Inabot agad ni Dr. Bae ang patient chart sa ‘kin pag pasok na pag pasok ko pa lang sa Trauma two.

 

“Laura Young, 30 weeks pregnant. Car accident, head CT showed a subdural. Dr. Oh’s coming in. Baby’s in distress. OB’s in its way.” isahang bigkas ni Dr. Bae habang inu-ultrasound ang patient.

 

Agad akong nag take over sa ultrasound para maayos na matignan ng resident ko ang screen ng ultrasound. Mas magaling naman siyang bumasa sa ‘kin.

 

“Okay, the baby’s brain is hemorrhaging. She needs a crash-C while Dr. Oh handles the bleed.” Dr. Bae added. Inutusan niya agad akong kumuha ng rail na tinakbo ko agad.

 

Nang malipat namin si Laura, agad namin siyang nilabas sa Trauma two para madala na sa OR. Everything was in a hurry, lahat talaga, and I can’t help but feel overwhelmed sa sobrang bilis ng pace namin ngayon.

 

“All right, get another unit of packed cells and meet me in the OR.” rinig ko from a distance, boses ‘yon ng resident ni Yujin.

 

“Teka, we need the OR!” pakikipag-talo agad ni Dr. Bae sa resident ni Yujin, si Dr. Kang.

 

“Kailangan ko rin, kailangan namin.” 

 

There’s only one OR prepped this time of night, kaya nag tatalo na ang dalawang resident namin kung sino ang gagamit. Kami ni Yujin, walang kibo.

 

“Mine’s got a subdural, Seul.” giit pa ni Dr. Bae, mas binibilisan na ang pag tulak sa rail, ako naman, sinusubukan siyang sabayan.

 

“Fifty broken bones, Hyun!” si Dr. Kang.

 

“ in the womb!” si Dr. Bae.

 

Para silang mag jowa na nag-aaway ngayon, nakaka-amused lang. Pero walang tatalo sa biglaan nilang pa-race papunta sa OR. Sa huli, si Dr. Bae ang nag wagi, she even blew Dr. Kang a kiss which is unusual.

 

Nagkatitigan tuloy kami ni Yujin na parehong may ngiti sa labi.

 

Ganoon, 50-50 na patients nila parehas pero may pa flying kiss pa.

 

“Girlfriend mo, Dr. Bae?” amused kong tanong, may maliit na ngiti na agad ding nawala nang tignan ako ni Dr. Bae. Talas ng tingin, eh! Nakakatakot.

 

Nag tatanong lang naman!

 

Our patient was clearly in pain nung naka pasok na kami sa surgery wing, hindi na rin sobrang layo ng OR mula sa main nurse station kaya nakarating kami agad.

 

The nurses and Anesthesiologist were already inside. Pati ang OB. Sila na ang nag prepped ng patient sa OR bed, nag simula na ring mag trabaho sa anesthesia ang Anesthesiologist namin habang nag s-scrub in kami ni Dr. Bae.

 

Hindi rin gaano pa katagal na nasa loob kami ng OR ay pumasok na si Dr. Oh, ang head neuro ng Hospital.

 

Tinanong niya agad ang status ng patient namin, ako na ang sumagot dahil may ginagawa si Dr. Bae. Na deliver na kasi agad ang baby at currently tinutulungan ko ang OB habang naka tutok pa rin si Dr. Bae sa Mama ng baby.

 

“Mom’s heart rate, uh, BP has been fluctuating but she’s ready for you, Doctor.” sagot ko naman.

 

Ibang intern ang nag scrub in para sa craniotomy ni Dr. Oh dahil kailangan ako ni Dr. Bae sa service niya ngayon, dinala namin agad ang baby sa NICU— neonatal intensive care unit. Dito dinadala ang mga babies na maagang pinanganak sa due nila.

 

Drain’s in a good position but she’s breathing over the vent.

 

“Maybe we should consider extubate her?” suggestion ko na agad naka kuha ng tango sa resident ko.

 

“Yeah, but watch for apnoeic episodes and keep an eye out for her CBC.” she added.

 

There’s still too much blood draining from the baby’s head.

 

“Ah, what time is it, Dr. Kim?” out of topic na tanong ng resident ko kadahilan upang tignan ko ang wrist watch ko. “Uh, half past eight.” 

 

Bumuntong-hininga ang resident ko at binulsa na ang stethoscope niya.

 

“I’ve already been awake for nine hours and my day hasn’t started yet.” she sighed, again. Bakas na bakas sa boses niya ang pagod. “Rough way to start your morning.” she sarcastically laughed.

 

“A before you’re even born, rough way to start a life.” giit ko naman. Um-agree agad ang resident ko habang inaayos niya ang blanket ng baby. 

 

Nag sabi ang resident ko na mas maigi raw na kumain muna ako ng umagahan habang binabantayan namin ang drain ng baby, hindi na ako nag reklamo dahil kailangan ko rin talaga ng kain. Sinabi ko namang babalik ako agad dahil ako ang inatasan niyang mag bantay.

 

“Win, I brought you some coffee.” bungad ni Ryujin sa ‘kin, kakapasok niya lang.

 

Sana ako rin kumpleto ang 8 hours na tulog. 

 

“Oh, you already have one.” sabi nito tsaka ako tinabihan sa stretcher na lagi naming tinatambayan, yung katapat ng mga vending machine. Dami kasing tao sa Hospital Cafeteria, ayaw ko na maki-dagdag.

 

“I’ll still take it, thank you.” I uttered at kinuha ang cup sa kanya, pinatong ko sa pagitan ng binti ko ang empty cup ko tsaka sumimsim sa bagong bigay ng kaibigan.

 

“Wala ka pang rounds?” tanong ko sakanya nung halos nakalahati ko na yung kape. Umiling ang kaibigan tsaka pinatong ang ulo sa balikat ko.

 

Oo nga pala may ginagawa pa si Dr. Bae sa NICU.

 

Hindi rin nag tagal at napadpad na rin si Soyeon sa gawi namin, pumili muna siya ng snack sa vending machine tsaka tumabi sa kabilang side ko, pinatong din ang ulo sa isa ko pang balikat.

 

Tahimik lang naman kaming tatlo, mukhang mga pagod pa sila, pero kasi mas pagod ako.

 

“Mga pre, kung hindi kaya kayo Doktor ngayon anong profession niyo?” basag ni Soyeon sa katahimikan. Ang out of nowhere naman ng tanong niya.

 

Sandaling inangat ni RJ ang ulo niya sa balikat ko, mukhang nag-iisip. Sobrang lalim naman niya mag-isip, akala mo ay job interview ang sasagutan.

 

“Siguro magiging kagaya ako ni Jacob Elordi. Papogi lang sa Euphoria tapos tutuhugin ang mag best friend, ganoon.” malokong sabi ng kaibigan namin na kinatawa naming dalawa ni Soyeon. Akala ko naman seryoso ang sagot niya.

 

“Lugi ka naman doon, pre. 6 feet tall and super strong ‘yon.” Soyeon said teasingly, naka kuha tuloy siya ng kurot galing kay Ryujin.

 

“Bumoboses ka ba, Soyeon? Pang artista rin naman height ko ah!” 

 

Tumango naman ako, nakikinig hanggang sa maubos ko na yung kape ko.

 

“Oo nga.” I said, agreeing with her. 

 

“Hoy, talaga?” tanong ni RJ, parang gulat na gulat sa pag agree ko sa kanya. “Pang going bulilit, tol.” I giggled.

 

Minura tuloy ako ni RJ at naka tanggap ng hampas kay Soyeon kakatawa.

 

“Hindi ba’t Real Estate Developers ang parents mo, RJ? Bakit hindi ka nag take ng business?” Soyeon asked, then I cast a glance at RJ. Sa totoo lang, curious din ako kung bakit. Or baka parehas lang kami ng rason.

 

Nagkibit-balikat lang ang kaibigan namin.

 

“Hindi naman ako required sumunod sa yapak nila. Actually, gusto talaga ni Mama na mag architecture na lang ako since business major na si Kuya Dong.” she answered. 

 

Ah, oo nga. Si Kuya Dong ang tumulong sa parents ni Ryujin in terms of managing business, magaling ang Kuya niya sa ganoon. Nakitaan daw talaga ng talent ng parents niya noong bata pa lang sila.

 

“Ba’t hindi ka nag arki?” I asked this time.

 

Ryujin her lips before responding. “Kasi si Yuna ang gustong mag arki, hindi naman ako pang ganoon.” maikli niyang tugon.

 

Technically, halos parehas kami ng ganap sa pamilya.

 

Mga pasaway at hindi sumunod sa gusto ng magulang. And look where it got us, I saved a baby kanina lang.

 

Hindi na ako sumagot sa tanong ni Yujin, alam naman niya ang isasagot ko doon eh. If I hadn’t spoken up about my intended career, I might have ended up studying law. Gaya ng gusto ni Mama.

 

Alam ko kung gaano ako mag sisisi at magiging miserable kung nangyari man ‘yon.

 

Kasi hindi naman ayon ang gusto ko, and there’s nothing more depressing than not being able to dream at all. Yung feeling na ina-achieve mo yung something para sa sake ng iba, parang ang pakla sa pakiramdam nun.

 

I’m glad I never had to experience that. Kahit na nagkaroon ng kaunting tampuhan between my mother and I, thankful pa rin ako kasi as time passed, natanggap rin niya na ito talaga yung gusto ko.

 

After ng (medyo) heart-to-heart talk naming tatlo, naka tanggap na kami ng page galing sa resident namin. Pinapatawag na silang dalawa para sa rounds, ako naman, pinabalik na sa NICU.

 

“Cap refill’s five seconds, push one of epi.” sumunod naman ang intern na kasama ko sa sinabi ko. 

 

“It’s not working, heart rate’s down to the 60s.” giit naman niya, napa pikit na lang ako sa pagod. 

 

“Starting compressions.” sabi ko as I started doing what I’m supposed to do. Iniwan na rin ako ng kasama ko para i-check ang ibang babies sa NICU. 

 

Malungkot man sabihin, I don’t think the baby’s gonna last more than an hour. Sobrang putla na niya dahil sa drain, and she’s only 30 weeks, pretty young to survive.

 

Hindi pa siya nabubuhat ng Mama niya, let alone ng kahit sino.

 

I let out a wary sigh bago dahan-dahan siyang inakay sa mga bisig ko, naka balot pa rin ang blanket dahil baka lamigin siya.

 

“Hi, sweetheart…” I mumbled as I bring her closer. “I got you, yeah?” I softly whispered, kahit na alam kong hindi niya pa ako naiintindihan.

 

“You’re… You’re not alone, it’s okay…” 

 

Paulit-ulit ko lang na sinasabi ‘yon sa baby, dinikit ko na rin siya sa dibdib ko for more warmth.

 

I’m not sure how long it’s been since then. I’m just glad na naririnig ko pa rin ang heartbeat ng baby. 

 

“How’s the preemie?” 

 

Tumingala ako sa pagkakayuko at nakitang papunta sa gawi ko ang girlfriend (yata) ni Dr. Bae. Si Dr. Kang or Seul or kung ano man ang pangalan niya.

 

“I tried everything.” I mumbled. “I just thought maybe somebody should hold her if ever something bad happens.”

 

She slowly nodded tsaka nag tungo sa may heartbeat monitor. “Kangaroo.” Dr. Kang said, eyes wide na para bang may natuklasan siyang importante. 

 

“Ano po?” medyo lost na tanong ko, akay-akay pa rin ang baby sa mga bisig ko.

 

“The way you’re holding the baby, it’s called a Kangaroo hold.” she started, “Uh, there’s been cases where the Kangaroo has helped babies thrive.” she added sa explanation niya. Pero lost pa rin ako. 

 

“Ano…” she trailed off then she snapped her fingers. “Ayon! Look at the numbers, Minjeong.” nabigla naman ako sa pa-first name ni Dr. Kang pero sumunod pa rin ako sa gawi ng tinuturo niya.

 

Huh! The heart rate’s going up.

 

And her temperature is normal.

 

Paano?

 

“Minjeong, you may have just kick-started this baby’s entire system.” tinapik niya ang balikat ko.

 

Not gonna lie, sobrang gulat ako. Long gone na siya kanina, tapos ngayon, nag stable pa siya.

 

“Just by holding her?” I looked at the baby with amused-filled grin.

 

Dr. Kang gasped softly as if a bright idea comes to mind.

 

“Take off your shift.”

 

Anu raw!

 

“Pardon?” tanong ko, medyo gulat pa rin sa utos niya. Dr. Irene Bae our savior our saint, please get your girl!

 

Then suddenly, Dr. Kang’s eyes widened in realization. “I-It’s not what you think it is! Hindi ako manyak, Minjeong!” she stuttered, mapula na ang magkabilang pisngi. “The Kangaroo hold is most effective when there’s skin-on-skin contact.” she added, may pa hand gestures pa siya na I find amusing. 

 

Naka titig lang ako sa kanya, silently asking if she’s serious.

 

“I’m not kidding! Take off your shift!” 

 

Labag sa loob ‘to, pero trabaho lang.

 

I did as I was told. Hindi ko alam kung gaano kalala ang pamumula ng mukha ko pero ramdam na ramdam ko ang pag iinit ng mga pisngi ko.

 

“See, it’s the skin-to-skin contact!” Dr. Kang said as if she just discovered a great discovery. “The baby can feel your warmth better, sense your heartbeat better.” 

 

Pinapanood ko lang ang monitor ng baby habang ni-lelecture ako ni Dr. Kang. Tama naman siya at patuloy nga sa pag lakas ang heartbeat ng baby. From 60s to 90s.

 

“Winter, anong ginagawa mo?” I turned around in the direction of that voice. At akala ko wala nang mas lalala pa sa pamumula ko pero abot na hanggang leeg yung init.

 

Si Yujin.

 

“Dr. An, she’s saving a baby’s life, that’s what she’s doing.” si Dr. Kang na ang sumagot para sa ‘kin. 

 

“Dr. Kang, yung charts— Oh.” 

 

Now, can this situation get any more embarrassing?

 

“No shirt, she’s wearing no shirt.” gulat na sabi ni Jaemin habang yakap yakap ang chart na ibibigay niya dapat kay Dr. Kang.

 

Naka kunot na ang noo ko dahil tumatawa na si Yujin at Jaemin, lumingon naman ako kay Dr. Kang, asking for some help for my sanity pero nginitian lang niya ako.

 

“Is this the room for the calendar shoot? I was told it was downstairs.” 

 

Ngayon, pati si Ryujin nandito na?

 

I gave her a stern look.