“Jury is thanked. Court is adjourned.” the judge declared, cue ko na ‘yon para ayusin ang gamit ko at mga naka kalat na files sa lamesa ng prosecution.

 

I pushed open the courtroom’s thick and heavy doors. Pag labas ko ng courtroom, nakita ko agad na naka tayo sa hindi kalayuan ang superior ko.

 

“Wow, you really stood there for hours.” kumento ko agad nang maka lapit ako sa kanya, he’s flashing his signature smile, highlighting his dimples.

 

“What can I say? I’m a man of my words.” my boss chirped happily, though I noticed he was less enthused today. Siguro dahil pagod na rin, ang sabi niya sa ‘kin kaninang umaga wala pa siyang tulog dahil sa pinagkakaabalan niya. Hindi ko lang sigurado kung bagong case niya or bagong hobby. Ang unpredictable rin kasi niya, kung anu-ano na lang ang ginagawa sa free time.

 

Kaya siya ang nag hatid sa ‘kin sa courtroom dahil daw hihiramin niya ako after ng prosecution meeting ko. Tatlong oras din mahigit akong nasa loob ng courtroom habang nag d-discuss ng gagawin ng prosecution ang judge, pati na rin yung iba pa naming kailangan para sa trial by the end of the week.

 

“You could literally walk in and sit at our table since you’re the boss.” I stated the obvious, since superior ko siya at ng dalawa pang kasama ko sa prosecution, p’wedeng p’wede siya mag sit in doon at mag observe.

 

“Huwag na, tatanungin mo lang ako nang tatanungin eh.” he immediately replied, tinaas ko naman ang dalawang kilay ko in acknowledgment dahil hindi naman siya nagkakamali.

 

“Office na tayo? Saglit lang naman, may meeting din ako ng noon eh.” he smiled as we proceeded into the building’s quiet, and dim lighted hallway.

 

Tumango naman ako.

 

Habang tinatahak namin ang daan papunta sa kotse niya, kwinento ko na rin sa kanya ang mga ganap sa kaninang meeting.

 

Medyo high profile yung case, mid-November nang binigay ‘to sa team namin. Upon discussing the case sa meeting kanina, nag sabi ang chief prosecutor namin na ako ang prosecutor at co-prosecutor ko si Atty. Jeon, si Kuya Wonwoo. 

 

He works for the same law firm as I do. Close kaming dalawa dahil pangatlong case na ‘to na katrabaho ko siya, that’s undoubtedly the main reason our chief prosecutor ordered us to work together again.

 

Magaling na Lawyer si Kuya Wonwoo, pero kanina sa meeting, parang medyo wala siya sa sarili. Mukha siyang bothered by something buong meeting namin, most of the time naka tulala lang siya sa papers niya kahit naka baliktad naman kanina.

 

Pero he’ll be fine, hindi naman ako worried masyado sa case dahil may laban naman kami. Worried lang ako kay Kuya Wonwoo, tatanungin ko na lang siguro siya kapag nag kita kami sa firm.

 

The case includes theft, and it is a high-profile case because the plaintiff owns a car manufacturing company. Shareholder yung accused, controversial issue siya ngayon sa internet.

 

My team and I have previously met with the client. May proofs naman na nag p-point out nga sa accused, kaya gaya ng sabi ko kanina, may laban kami.

 

“Kailan hearing?” tanong ni Jaehyun sa ‘kin nang matapos ako mag kwento. 

 

“December 14, sa sabado na.”

 

He only responded with a hum bago naramdaman ko siyang nag handbrake.

 

Nandito na pala kami sa carpark ng firm, hindi ko agad napansin.

 

Marami pa siyang binati sa mga nadaanan naming workmates papunta sa office niyang located the top floor. 

 

He quickly opened the door to his office, and his usual coffee was there waiting for him on his desk. Hinayaan niya lang na bukas ang glass door niya kaya pumasok na rin ako at sinara ito for some privacy.

 

He took a seat sa office chair niya bago nilagay sa table ang brown briefcase niya na kanina pa niya dala-dala.

 

I sat just in front of his table. Pinatong ko na muna ang dala kong office bag bago inayos ang naka tabingi niyang nameplate sa desk niya.

 

Hinihintay ko lang naman matapos mag set up ng folders ang superior ko, I noticed the bags beneath his eyes when I examined his face. Siguro ganoon ka-troublesome ’tong pag-uusapan namin.

 

“Now,” he started at nag lagay ng pictures sa harap ko. I winced when I saw the pictures. Pictures ‘yon sa crime scene.

 

“What exactly are these?” lost kong tanong. Is this a murder investigation? The killer’s brutality is unfathomable.

 

“Pictures from a friend of mine, I’m helping him in resolving a case.” maikling sagot naman siya sa kanina kong tanong.

 

I analyzed each photos and discovered that each victim has the identical letter W carved on their wrist. May apat na confirmed victims.

 

“May suspects na ba?” I asked as as I selected a picture from the four at nilapit ito sa ‘kin. Hm, that’s odd.

 

“My friend initially believed the killing was random. Not until nagkaroon ng second and third victim. Tapos ang only connection ng tatlong victims ay schoolmates sila nung college.” he explained briefly. Salubong na ngayon ang kilay ko.

 

“They aren’t even in the same programs, and the university is rather large, not to mention they graduated two decades ago. Ang hirap mag halungkat ng files, wala pa silang prime suspects.” dagdag impormasyo pa niya.

 

“Yung fourth victim?”

 

“What about him?”

 

“What’s his connection to the other three?” I asked, kanina ko pa kasi na notice na ang odd ng naka engrave sa W sa wrist niya.

 

“Huh, the files contain no information. He has no ties to the prior three victims, and he’s a few years younger too.” kumunot ang noo ng superior ko sa nabasa.

 

“Is there a chance that you’re thinking the same thing I’m thinking?” he chuckled bago ko inabot sa kanya ang pang apat sa picture.

 

The only theory we have is that the fourth murder was staged, the killer attempted to frame the murder on the killer of the other three victims, which explains why the fourth victim has no relation to the other three.

 

As for the prospective suspects of the three victims, it is unclear if it’s a professor or a student, but we did discover another link between the three: they all had the same professor. Pero wala kaming makitang motive para sa pag patay.

 

Hey, at least we discovered something.

 

My superiors dismissed me ng saktong lunch time, pupunta muna raw siya sa kaibigan niya para mag report sa mga informations na nasagap namin ngayon.

 

Parang wala naman akong ganang kumain ng lunch ngayon kaya nag tungo na lang ako sa office ko. 

 

I emptied my office bag as soon as I sat down. Nag simula na ulit akong mag basa para sa paparating kong hearing sa sabado.

 

I’ve only been alone for barely 20 minutes when Giselle walked into my office without even knocking. She is dressed in a black blazer with a white shirt underneath.

 

“Isn’t it lunchtime?” she asked, kahit naman sobrang obvious na ng sagot, may bitbit pa nga siyang iced coffee eh.

 

“Really? Joy.” I said sarcastically, subtly gesturing to the heaps of paper in front of me.

 

“Oh.” she noted bago ngumiti, “I think someone woke up on the wrong side of the bed.” karagdagang sabi pa ng kaibigan ko na may malokong ngiti sa labi.

 

I looked up at her, taking my gaze away from my job for a brief minute to gaze at my best friend before returning to my paperworks. 

 

“That someone is not me.”

 

“Eh? I never said it was you.” malokong sabi ni Giselle that made my already severe frown worse.

 

“Please stop talking.” I pleaded bago tuluyan nang binalik ang buong atensyon ko sa paperworks ko, ang dami ko pa palang aaralin ulit. Narinig ko pa siyang humagikgik pero sumunod naman din.

 

Naka tayo lang naman sa doorway si Giselle, hindi pa nga niya sinasara ang glass wall ko so I figured na baka gusto niya lang ako bwisitin at hindi naman siya mag tatagal dito. 

 

Not barely a minute had passed when another head suddenly appeared in my doorway.

 

“Guys, subway?” I heard Jeno offered.

 

“No, thank you—”

 

“No. Hindi ko kayo niyayaya, I already bought two, here.” I looked up to see him eating his own subway while handing one to Giselle. Nang tanggapin ‘to ni Giselle, tumingin naman siya sa ‘kin at inalok ito.

 

“K, you want some?”

 

I shook my head, no. Pero he’s insisting. Pero kasi, ayaw ko kumain! 

 

“What I want is peace and quiet.” I deadpanned at bumalik na ulit sa trabaho ko. Nakalimutan ko tuloy saang parte na ako sa binabasa ko, I had to reread the entire paragraph with creased brows.

 

“I’m afraid my money won’t be able to buy that.” biro pa niya na for sure ay tatawanan ko on regular basis pero hindi ngayon, silang dalawa na lang tuloy ang tumawa sa joke niya habang masarap ang kain sa subway nila.

 

“What caused you to be this grumpy? Woke up on the wrong side of the bed?” he asked the same thing na sinabi ni Giselle sa kanina.

 

“I said that!” Giselle stated. Nag apir pa sila ni Jeno, parang high schoolers lang.

 

“Aeri, nasaan na yung— uy, subway.” si Yunjin.

 

Binigay naman ni Jeno sa kanya yung natitirang subway sandwich na hawak-hawak niya. Ngayon, tatlo na silang naka tambay sa doorway ko. At wala pa rin silang planong umupo o isara man lang yung glass door.

 

I sighed.

 

“Ba’t na naman naka simangot yung isa?” I heard Yunjin whisper. Seryoso ba? She calls that whispering? Rinig na rinig kaya dito! “She looks like she woke up on the wrong side of the bed.” 

 

Giselle gasped as Jeno giggled.

 

“We said that!” sabay nilang sabi.

 

Finally, sumagi rin sa utak nilang tatlo na may extra upuan pala sa office ko, at finally, sinarado na nila ang kanina pang naka bukas na pintuan.

 

“Ay, magkikita pala kami ngayon ni Atty. Kim. Kilala niyo ‘yon diba? Chaewon Kim?”

 

“Pinsan ni Winter?” Jeno asked, my ears immediately perked up when I heard her name.

 

Dalawang araw ko na pala siyang hindi nakikita. 2 days, nearly 2 nights, and 36 minutes ago na nung huli naming kita sa unit. Tumira na yata sa Hospital ‘yon. Para saan pa na may bago silang Hospital policy kung hindi niya ako uuwian?

 

Tapos hindi siya nag u-update sa ‘kin. Hindi ba niya alam na nag a-alala ako sa kanya? Ano ‘yon, hindi magawang mag update sa ‘kin pero nakakapag IG story ng ibang babae?

 

Sino ba si @for_everyone01?

 

Ano naman kung nag lunch date sila sa Kenny Rogers, bakit, kaya ba niya pag lutuan ng breakfast, lunch, at dinner si Winter? Kaya ba niya mag play ng Rush E sa piano? Marunong ba siyang lumangoy ng freestyle, backstroke, stroke, at butterfly? Magna Laude ba siya nung college? Grumaduate sa Law School with Latin Honors? Nag Topnotcher sa Bar Exam?

 

Oh, diba hindi?

 

“What about Winter?” I asked nang hindi nila tinuloy yung topic. Three heads turned toward me. Lahat sila may malokong ngiti.

 

“Ay ganoon, kapag si Winter ang usapan, enthusiastic ka?”

 

I rolled my eyes, edi ‘wag.

 

“Whatever, Yunjin.”

 

She laughed at humampas pa sa katabi niyang si Jeno. “Dami mong echos, bakla ka.”

 

Binalik ko na lang muli ang tingin ko sa papers. Wala akong makukuhang matino sa mga kaibigan ko. 

 

Nakita ko pang Yunjin straightened her back sa sandalan ng upuan bago nag kwento.

 

“Anyway! May meeting nga kami ni Atty. Kim sa España. Para ‘to doon sa titulo sa pinaasikaso niyang case tungkol sa Real Estate.” sabi naman niya. Ah, ayon pala. Nakwento na nga ni Yunjin sa amin ‘yan. 

 

“Yung gumiba?” asked Giselle.

 

“Yeah, that’s the one.” tango naman ni Yunjin bago tinuloy ang kwento niya doon sa case nga. Tinawag pa nga siyang traydor ni Jeno dahil gumawa ng favor para sa kalaban daw.

 

“Saan kayo? Malayo layo España mula rito ah.” kumento naman ni Giselle. Agreed, roughly 30-40 minute drive ako papunta pati pauwi. Tapos minsan pa kapag traffic, inaabot ako ng isang oras o mas higit pa.

 

“Mukhang sa condo nga kami magkikita, address ng condo binigay niya eh.” sagot naman ni Yunjin. 

 

Bombastic side eye.

 

Condo para sa meeting?

 

Criminal offensive side eye.

 

“Girl, ibabahay ka agad?” si Giselle.

 

“Ano ba ‘yan, G, that’s so mahalay of you!” si Jeno.

 

“Gaga kayo, alam ko namang crush ako