TW! Mention of suicide.

 

 

“Rina?”

 

I jolted out of my daze nang marinig ko ang pangalan ko, only to see Jeno na hawak-hawak ang kanyang tasa na nag lalaman ng mainit na kape.

 

“Yes, J? You were saying?” saglit pa itong tumingin sa kanyang relo bago muling bumaling ang atensyon sa ‘kin.

 

“You look distracted, a penny for your thoughts?“ sambit naman ng kaibigan ko. I released a sigh bago sinilip ang screen ng iPad ni Jeno. Tulog na si Giselle sa kabilang linya.

 

Mahina akong natawa bago umiling.

 

“Hinihintay ko lang update ni Win.” sagot ko sa kanya. Tumango lang naman ang kaibigan ko at bumalik na sa pag-babasa. 

 

Nasa café kasi kaming dalawa— or tatlo? Yung isa, through Facetime sumama.

 

May upcoming exam kasi kami ni Jeno, si Giselle naman may recitation bukas. Pero ayon, tulog na siya sa kabilang linya. Kitang kita sa background na nasa loob pa siya ng library ng University niya. May i-ilan na nga kaming nakitang dumadaan sa likod niya pero hindi pa rin siya nagigising. 

 

“She must be exhausted.” kumento ni Jeno nang mapansing kanina pa ako naka tingin sa screen ng iPad niya.

 

“Mukhang ganoon na nga.” sagot ko naman. Aktuhang babalik na sana ako sa pag-aaral nang may matanggap akong notification galing kay Winter.

 

May sinend siyang photos from Palawan kung saan siya nag volunteer tumulong mag bigay ng bakuna sa mga kids.

 

1st year med-school sudent pa lang si Winter kaya hindi pa siya p’wedeng humawak ng injection pero marami naman siyang natutulong dahil malawak na ang knowledge niya sa medisina.

 

Maingat na tinignan ko lahat ng sinend niya. It was mostly the beach, her pictures with children, and her coworkers. Kitang kita sa mga litrato kung gaano kasaya si Winter sa ginagawa niya. Lalo na’t nakakatulong siya sa marami.

 

Pero one photo caught my attention.

 

Winter’s photo with a coworker with the beach as their backdrop. Naka pasan yung girl sa likod ni Winter, nakapulupot yung isang braso niya sa leeg ni Winter habang naka taas naman sa ere ang isa.

 

Mukhang stolen yung shot dahil parehas silang hindi naka tingin sa camera.

 

I don’t like the vibe I get from the image for no apparent reason.

 

 

Katarina Yu:

Sino yung katabi mo sa pangalawang picture, love? Yung naka pasan sa ‘yo sa isa.

 

 

Winter Kim:

Ah, si Isa?

Orgmate ko, baby! Actually, matagal ko na rin siyang kilala. 😄

Alam mo ba taga Ateneo rin pala siya.

Kinikwento nga kita sa kanya.

 

 

Katarina Yu:

How cute of you.

 

 

Winter Kim:

Actually, isa siya sa roommate ko sa hotel, baby!

Kilala niya ang the 1975. 😆

Baby?

Nandyan ka pa?

Ah, baka nag-aaral ka na ulit.

Bounce na ako, baby ko. I love you so much! I’m missing you na rin. 😭

 

 

Parang nandilim ang paningin ko sa nabasa.

 

“How do you feel about going to Palawan tonight, Jeno?”

 

 

 

 

“Rina, seryoso ba?”

 

Naka ilang tanong na si Jeno sa kabilang linya. Kahit si Giselle ay paulit-ulit lang ang tinanong.

 

Kung seryoso ba ako sa plano ko. Huwag daw akong mag padalos-dalos.

 

“Seryoso nga kasi.” maikli kong sagot habang inaayos ang kaunting gamit na dadalhin ko.

 

“Rina, could you please pause for a moment?” because Giselle asked so nicely, tinigil ko muna ang ginagawa ko.

 

“Okay, what’s up? Bakit sobrang sudden? May nangyari ba sa inyo ni Winter?” sunod-sunod na tanong ng kaibigan ko. 

 

I let out a long sigh bago harapin ang screen ng laptop ko. “I told you it wasn’t Winter-related. May pinapatingin nga si Mama sa branch namin sa Palawan.” tugon ko naman.

 

“Me when I lie.” Jeno chuckled, agad ko siyang sinamaan ng tingin kaya agad din niyang tinikom ang bibig niya. “According to the Revised Penal Code, depending on how or where the act was committed, someone who falsely accuses another of a something may be held accountable for either libel or perjury.” I cited.

 

“G, tulong. Papakulong na yata ako…” he whispered as if hindi ko siya naririnig.

 

“Shut up ka kasi muna…” bulong pabalik ni Giselle.

 

I rolled my eyes habang nilalagay na sa luggage ko ang huling set ng damit na gagamitin ko.

 

“You guys, I really appreciated the whispering, but I can hear you two very clearly.” saad ko sa dalawang kaibigan sa kabilang linya. 

 

“Last na tanong na. And don’t you dare lie to me, Katarina Yu.” Giselle raised her eyebrows solemnly. Medyo nag da-dalawang isip na rin tuloy ako kung sasabihin ko pa sa kanila yung totoong rason.

 

“Why do you want to go there ba?”

 

Our call was met with complete silence. Ako, nag-iisip ng sasabihin, habang sila naman, hinihintay lang ang sagot ko.

 

I debated whether to tell them or not, but it seemed so petty that I finally decided not to tell them pero nag salita na ulit si Giselle bago ko pa mabigay ang sagot ko. 

 

“You can either tell me or I’ll ask Win, your choice.” she nonchalantly said, nag kibit-balikat pa ito. 

 

“You wouldn’t dare.”

 

Kita ko siyang bumuntong-hininga sa end niya bago padabog na kinuha ang telepono sa table niya.

 

“Hey, Win… What’s up with your girlfriend at gusto niyang pumunta sa Palawan ngayon mismo? It’s kinda concerning…” she cited habang may tinatype sa cellphone.

 

“If you press that send button, I will never speak to you again!” sigaw ko.

 

Both of my beat friends snorted as if may sinabing akong something na funny.

 

Napa simangot tuloy ako.

 

“Bakla ka, sabihin mo na kasi.” Giselle urged. I sighed once more bago harapin na ulit ang camera.

 

Kwinento ko sa kanila ang rason ko kahit na medyo nahihiya pa ako sa kababawan ko.

 

“In conclusion, you apparently developed jealousy for this girl who, unfortunately, is also Winter’s roommate?” ulit ni Giselle.

 

Marahan akong tumango at agad din itong binawi. 

 

“I wouldn’t say I was jealous. It’s just... Winter is a stunning young lady. People can be quite touchy with her at times to the point na nakakairita na.” mabilisang pag re-reklamo ko. Hindi ko naman masisisi ang girlfriend ko na daig pa si Miss Congeniality sa dami ng kakilala. Akala mo minsan ay santo siya sa rami ng humahawak sa kanya.

 

“Rina, I understand. Pero kung sasabihin mo naman yang concern mo kay Winter, gagawan niya agad ng action ‘yon. You know her, ayaw niyang uncomfortable ka sa isang bagay lalo na kapag involved siya.” sabi ni Jeno. 

 

“Agreed.” pa-second the motion pa ni Giselle.

 

Alam ko naman ‘yon. 

 

But lately, Winter and I have been spending less and less time together, and I’m beginning to worry na baka maka hanap siya ng iba.

 

I actually feel terrible when I think like this lalo na si Winter ang pinag-uusapan. Alam ko naman sa sarili ko hindi niya gagawin ‘yon pero minsan, when sobrang burnt out ko na, kahit ayaw ko nag kakaroon ako ng doubts tulad nito about my girlfriend.

 

And it’s the worst feeling ever.

 

“I know.” sagot ko sa kaninang sinabi ng mga kaibigan ko. “God, I know…” 

 

Saglit kong tinignan ang luggage ko bago muling binalik ang atensyon ko kay Giselle at Jeno. “Okay, maybe naging padalos-dalos nga ako.” I finally said, plano na sanang mag unpack nang mag salita ulit si Giselle.

 

“Oh, you’ve got to be kidding me.” 

 

Aktuhang tatanungin ko na sana ang kaibigan kung anong nangyari nang may ma-receive akong messages galing sa group chat naming tatlo.

 

Aeri: 

This is ridiculous.

Have you seen Isa’s Instagram story?

 

Jeno: 

I had no idea she had an Instagram account.

 

Winter’s hoe:

How did you even find her Instagram?

And why is my nickname like this?

 

Jeno:

LMAO

 

Aeri:

I have no idea…

Anyway!

Sent a photo.

Get on that plane and go get your girl, Rina.

 

 

 

 

Sa totoo lang, hindi ko alam kung paano ko sasabihin kay Winter na Palawan ako ngayon. At hindi ko rin alam kung paano sasabihin kay Winter na nasa tapat ako ng room niya ngayon.

 

At sa totoo lang din, hindi ko alam kung gising na ba siya!

 

Base kasi sa IG story ni Isa sarap sakalin, natutulog ang girlfriend ko. 

 

Yung IG story niya kasi, naka ngiti siya sa picture habang naka turo sa sleeping figure ng baby ko sa tabi niya.

 

Kapal ng mukha tabihan ang girlfriend ko.

 

Pamilyadong tao ‘yan!

 

Tapos yung caption pa, “My sleeping baby. ❤️” The ing audacity? Bukod sa nilabag na nga niya yung Data Privacy Act, kuhang kuha pa niya ang inis ko.

 

Like, walang sa ‘yo, girl!

 

Minsan talaga, nakakairita yung mga taong tinetake advantage si Winter kagaya na lang niya.

 

I brushed off my thoughts on how to murder after remembering I’m a law student and finally knocked on the door. Twice. Yung mabigat na katok. 

 

Isa opened the door, smiling as she did so. Hindi na ako nagulat na siya ang nag bukas ng pinto pero lalo lang akong nainis sa kanya. 

 

“Hi, can I help you?” tanong niya agad, malawak pa rin ang ngiti.

 

“I’m actually here for Minjeong Kim, is she here?” I asked in the sweetest voice I could muster.

 

She seemed puzzled for a moment. Parang isang buong minuto rin siyang naka titig lang sa ‘kin as if ini-interrogate niya ako.

 

Isang minuto pa ulit ang nakalipas then she finally released a gasp.

 

“Please don’t tell me you’re Karina.” she said, halatang gulat pa rin.

 

Confused man, sumagot pa rin ako. “But I am Karina…?” unsure kong sagot. Naguguluhan na rin sa kung ano man ang kasalukuyang nangyayari.

 

She dashed down into their hotel room in the blink of an eye. Mas lalo lang kumunot ang noo ko.

 

“Minjeong! Si Karina, si Karina!” paulit-ulit niyang banggit, her voice panicking. 

 

Nakaramdam ako ng kaba sa kasalukuyang naririnig kaya wala sa sariling pumasok na ako nang tuluyan sa hotel room nila. Nakita ko agad si Winter na nakahiga sa kama, one arm covering half of her face while her other arm was being dragged by her roommate, Isa.

 

What in the world was going on?

 

“Lee Chaeyoung, get your arms off of me and stop yelling my girlfriend’s name, it’s weird.” Winter murmured, her voice hoarse. 

 

Lee Chaeyoung?

 

Wait.

 

Lee Chaeyoung as in kababata niyang si Lee Chaeyoung? Lee Chaeyoung na first girlfriend ng pinsan niyang si Chaewon?!

 

Damn it, I became extremely jealous of nothing!

 

 

 

 

 

Kanina pa tawa nang tawa si Winter habang kinikwento ko sa kanya kung paano ako napadpad sa Palawan.

 

“Oh, you’re laughing? Winter, baka nakakalimutan mong kalahati sa situation na ‘to ay kasalanan mo.” irap ko sa girlfriend ko na pinag-iinit ako ng s’more sa currently na naka set up na bonfire.

 

“Seryoso ba? Hindi ko na mention na si Chaeyoung si Isa?” she giggled, natutuwa na lang sa kalokohan niya. “But I did tell you na matagal na kaming magkakilala though?” pang j-justify pa niya.

 

“Admit it, you’re wrong o kakasuhan kita?” pang-gagago ko sa kanya na mas kinalakas lang ng tawa niya.

 

“Mali ko naman talaga kasi hindi ko na-clarify sa ‘yo.” she said, sincerely at that. “I’m still sorry dahil nag overthink at lumuwas ka pa papuntang Palawan about this matter.” dagdag pa ni Winter, looking at me with her eyes reflecting the stars.

 

“Your feelings are valid, baby. Pero tandaan mo na no one could ever take your place kahit nasaang lupalop man ako ng mundo mapunta.” she said it as if it weren’t one of the comforting things I’ve ever heard.

 

Winter was still finishing up the s’more she’d been heating up in the bonfire, habang ako, tahimik na naka tingin lang sa kanya. Watching her every move.

 

Hindi rin nag tagal at natapos na siya sa ginagawa niya. Lumapit agad sa gawi ko si Winter at halatang handa nang ibigay ang buong atensyon niya sa ‘kin.

 

“Careful, love.” bilin pa nito nang i-abot sa ‘kin ang stick na puno ng s’mores. 

 

“Win, what would you say to the moon?" I asked her this. Tahimik na naka tingala lang ako sa langit na niyakap na ng kadiliman.

 

Saglit na tinignan ko si Winter, and I saw how the moonlight glistened in her eyes. It’s so beautiful— so bright.

 

Hindi pa nga siya sumasagot, namamangha na ako sa kanya.

 

Kasi naman, how could someone look so pretty while admiring the moon?

 

 

 

 

Winter and I are never able to enjoy Palawan. May Doctor duties ang girlfriend ko, habang ako naman, tutok sa pag-aaral para sa upcoming exam ko this week.

 

Sure, Palawan is absolutely breathtaking. Pero tsaka na siguro naman e-enjoyin kapag pumunta na talaga kami sa lugar na ‘to para mag enjoy. Ngayon kasi, hindi pa kaya ni Winter ibigay ang atensyon niya sa ‘kin lalo na’t hindi naman siya nandito para mag vacation, nandito siya para tumulong.

 

Nangako naman si Winter na dadalhin niya ulit ako dito kapag hindi na kami busy parehas. 

 

Isa kept me company while Winter was away.

 

Maling-mali ako sa hinala ko sa kanya kaya ganoon na lang kasinsin ang pag hingi ko ng paumanhin sa kanya.

 

I kid you not, Isa is great company. And I could tell she genuinely cares about Winter.

 

Ang dami nga niyang tawa nang malamang pinag-seselosan ko siya. Parang kapatid na kasi talaga ang turing niya sa girlfriend ko. 

 

Not to mention that she is still madly in love with Winter’s cousin. Nang tanungin ko nga kung bakit sila nag break, hindi siya sumagot. Ika niya, too personal daw.

 

Ang alam ko, matagal din sila.

 

First girlfriend ba naman siya ni Chaewon. Sa pag-kakaalam ko, simula 14 years old si Chaewon, sila na. Chaewon’s only a year older than Winter. 7 years sila? Wow, I can’t imagine how painful it must be to be separated from someone who has been your other half for so long.

 

Ayon kay Winter, recently lang sila nag break, if I’m not mistaken, ngayong year lang din.

 

Winter has no idea why the two split up either. Ayaw naman din daw siyang kitain ni Chaewon para pag-usapan, ayaw naman niyang pilitin mag kwento ang pinsan.

 

Ang sinabi lang daw sa kanya ni Isa, Chaewon shouldn’t be restrained by her. Kung ano man ang ibig-sabihin noon, hindi namin alam.

 

Pag-uwi namin galing sa Palawan, grabe na lang ang pagiging tutok naming dalawa ng girlfriend ko sa pag-aaral.

 

Kinabukasan agad ang examination ni Winter sa isang major, ang akin naman, sa susunod na bukas pa.

 

“List the cell mediators that are involved chronic inflammation— Plasma cells, B lymphocytes…” she trailed off, she keeps snapping her fingers while looking up at the ceiling habang hawak naman niya sa isa niyang kamay ang napaka kapal niyang reviewer.

 

“T lymphocytes! , how could I miss that?” frustrated na sabi ni Winter bago marahas na humawak sa buhok niya. She yanked her hair back, roughly at that kaya dali-dali kong hinawakan ang palapulsuhan niya.

 

“Sorry, love.” maikling sabi nito bago bumalik na rin sa pag-aaral.

 

Kanina ko pa sinusubukang mag focus sa sarili kong learning materials pero kanina pa rin ako na b-bother kay Winter. 

 

Gusto ko siyang yayaing mag pahinga kahit 30 minutes lang pero nakailang subok na ako, ayaw niyang humiwalay sa reviewers niya.

 

It’s been 5 hours since I arrived here. Only God knows kung gaano na siya katagal nag-aaral.

 

Kung hindi ako nag-kakamali, it is a 250-item examination kaya hindi ko na rin siya masisisi. Kaua nga I’m looking forward to our break so that Winter can take a real break na.

 

Ilang buwan na lang din naman at tapos na ang semester.

 

“It’s past dinnertime, love.” I ventured, naka tingin pa rin sa laptop ko. I feel like crying when I look at the laptop screen. Hindi ko na mabilang kung ilang paragraph na ang nasulat ko sa isang certain case na lalabas sa examination namin.

 

I quickly averted my gaze from the screen para tignan si Winter, hindi kasi siya sumagot sa sinabi ko. 

 

“Winter?” 

 

“Yup, what? You called?” she hissed. Marahang inikot ang office chair niya para harapin ako. 

 

“Ang sabi ko, may gusto ka ba?” tanong ko naman this time, fixing my specs as I did so. 

 

“Kiss.” she almost immediately answered.

 

Nag hihintay ako ng kasunod na tawa o kaya makabuluhang tingin mula sa girlfriend ko, pero wala akong nakuhang iba bukod sa puppy eyes niya.

 

Genuine request pala ‘yon.

 

I quickly acceded to her request, too.

 

I kissed her once, twice— thrice.

 

Hanggang mukhang nabawasan man lang ang pagod niya.

 

“There.” sabi ko bago ilapat sa kanyang labi ang huli kong halik. “Better?” I went on. Marahang tango ang natanggap ko sa girlfriend ko.

 

Pinanood ko siyang bumalik sa ginagawa niya, nang hawak na ulit niya ang reviewer niya tsaka ako bumalik sa kama niya kung saan naka set-up ang laptop ko. 

 

Hindi ko alam kung paano ko natapos basahin ang buong case, pero natapos ko rin finally. After 7 hours of rea