I coughed once as I jumped off my motorcycle, carefully yanking the helmet from my head.

 

I stood in the almost empty parking lot, looking up at the yellowish sky with a hint of blue. Napabuntong-hininga ako bago ako naubo ulit.

 

Hindi rin nag tagal ang pag mumuni-muni ko at naka rinig ako ng dalawang busina mula sa gilid, agad kong hinabol ng tingin ang pamilyar na kotse ni Ryujin habang pinapark niya sa tabi ng motorcycle ko ito.

 

Mercedes-Benz SL-Class na kulay silver.

 

I chuckled.

 

Bida bida talaga ‘tong kaibigan ko.

 

“What a show off.” bungad ko nang makababa siya. Aba, naka shades pa si tanga. Who would go to work dressed like that? Si Ryujin Shin lang naman.

 

“I’m that rich, hot doctor that everyone fantasizes about.” she winked after tanggalin ang shades niya. “Not me though.” giit ko pa na kinatawa niya naman. May pa hampas pa nga sa braso ko, ginantihan ko tuloy siya.

 

“A run? You run?” gulat na tanong ko kay Soyeon na tumatakbo patungo sa amin. Does she even live in this area? I mean, hindi ba siya napapagod? On-call siya kahapon. Buong 24-hour siyang takbo nang takbo tapos pati pag pasok sa hospital, natakbo pa rin siya? 

 

Lumapit siya sa ‘kin, wearing the signature smirk she has on her arrogant little face that I want to punch every time I catch a glimpse of. Joke! Mag kaibigan kami!

 

“Every day, babe, every day.” sambit niya, panting slightly. Inirapan ko siya bago naki sali si Ryujin sa usapan naming dalawa.

 

“Not suffering enough?” natatawang banggit ni Ryujin habang may kinukuha siya sa trunk ng kotse niya.

 

“What doesn’t kill you, makes you stronger.” pa quote pa ni Soyeon. I gave her a hard look bago kunin ang kapeng binibigay ni Yujin sa ‘kin. When did she get here? Hindi ko man lang namalayan na nandito na siya eh ang ingay ingay kaya ng kotse niya. Isa pang bida bida.

 

I quietly thanked her and followed them papuntang entrance ng hospital.

 

“Don’t go acting all indefatigable.” giit ko nang maka habol kay Soyeon. I sipped my coffee for the first time as another cough escaped my mouth. Grabe lang maka layo si Soyeon sa ‘kin, akala mo naman nakakamatay ang ubo ko.

 

“Oh, what is that? Professional weakness, Dr. Kim?” sagot niya bago ako lagpasan, agad ko naman siyang sinamaan ng tingin dahil sa sinabi niya.

 

“It’s called the flu!” I yelled bago siya makapasok sa loob ng hospital. 

 

“You’re sick?” tanong ni Ryujin, nilapad niya pa ang kamay niya sa noo ko, ginaya rin siya ni Yujin at nilagay ang likod ng palad niya sa leeg ko. 

 

I let out a small laugh. “Y-Yujin… May kiliti ako d’yan.” I tried to restrain my laughter as she took my temperature. Ang likot likot ng kamay niya.

 

“Okay… Hindi ka naman mamamatay sa flu. You’re fine.” she said, agad akong nagpakawala ng hininga when their hands set me free.

 

We greeted a few residents sa lobby nang nakasalubong namin sila bago kami nag tungo sa locker room.

 

 

I was told to do the charting after morning rounds. Walang reklamo ko namang ginawa ang trabaho ko sa nurse station. Kasama ko si Soyeon na ganoon din ang ginagawa sa same station. Seriously, hindi na nahiwalay sa ‘kin ‘to.

 

“Digby. Digby Owens, I have an appointment.” I overheard a guy in a leather jacket say. Tinapunan ko siya ng tingin bago bumalik sa ginagawa ko. 

 

Ramdam kong tinapik ni Soyeon ang braso ko bago siya nag simulang mag lakad paalis ng nurse station, tumango lang naman ako sa gesture niya.

 

“Excuse me, sir? Uh, you’re bleeding. You mind if I..?” napa angat mula sa white folder na hawak-hawak ko ang mata ko patungo sa lalaking naka leather jacket. Marahan akong lumapit sa kanilang dalawa ni Soyeon. 

 

“Sure, Doctor! Have a look.” giit ng lalaki at marahang tinanggal ang leather jacket niya. Now he’s standing in front of us, half … And is that a gunshot wound?

 

“We got a gunshot wound, dadalhin na namin sa pit.” sambit ni Soyeon sa nurse at inutusan akong kumuha ng wheelchair. Agad din naman akong sumunod at bumalik kaagad nang maka kuha ako. 

 

“Sit, Mr…?” alanganin kong banggit, umupo rin naman ito bago humarap sa ‘kin. “Digby. All right, hindi naman ‘to emergency, Docs!”napakunot ang noo ko sa sinabi niya.

 

“I scheduled it.”

 

“What, the gunshot?” gulat kong tanong. “Yeah! My buddy shot me.” he responded enthusiastically.

 

“So, attempted murder? Homicide?” subok ko ulit habang marahan siyang tinutulak sa wheelchair. 

 

“No, it’s just a favor.” patuloy pa niya. “What? On purpose? He shot you on purpose?” sunod sunod kong tanong. Gulong gulo na ako sa mga naririnig ko.

 

“Hell yeah! He wasn’t trying to hurt me, I just… I like the scars.” taas noo niyang banggit like it’s the best thing in the world. Nagkatinginan kami ni Soyeon before she grinned. Mukhang amazed na amazed siya sa pasyente namin.

 

We arrived in the pit not long after. Agad namin siyang nilipat sa kama para ma-check agad ang gunshot wound niya. Ang dami na kasi niyang nawalang dugo. I don’t know how can he still talk with all that.

 

“So, this is your art, huh?” Soyeon chuckled habang tinitignan yung gunshot wound sa braso ni Mr. Digby. 

 

“Damn straight.” agad na sagot ni Mr. Digby.

 

“Damn stupid. The bullet went all the way through.” saad ko.

 

Hinayaan ko lang makipag-usap si Soyeon sa kanya. I don’t get along with men like him. I don’t get along with people like him in general. Yung mga taong hindi iniisip yung consequences ng action nila. Minsan kasi naaabuso na nila ang katawan nila without them knowing, and it’s ed up. Ano bang tingin nila sa mga katawan nila? P’wedeng palitan kapag bugbog na bugbog na? Akala nila kayang ayusin ng Doktor lahat? Well, better fix that mindset because that is not how things work.

 

When they started talking about wrestling, I had no choice but to in.

 

“Excuse me, but the thought of you two in tights makes me want to… puke.” sabi ko bago ako umubo ulit. Kinuha ko na rin ang charts ni Mr. Digby para ibigay sa resident ko. 

 

Lahat na yata dinaldal ni Soyeon kay Mr. Digby, pati nga ang pagkakaroon ko ng flu, sinabi na niya rin.

 

I run his labs, and the X-ray clearly showed that he still had the bullet from his previous gunshot. There’s no reason to take it out because ayaw niya and the guy likes pain. To put it simply, he’s a masochist.

 

I mentally rolled my eyes at the thought.

 

“Well then, let’s go tell him what he gets to do today, Dr. Kim.” lumingon ang attending ko na si Dr. Park sa gawi ko, agad ko naman siyang tinanguan at sumunod sa kanya.

 

“Doc!” naka ngiting bati ni Mr. Owens kay Dr. Park. It turns out that his first name is Digby.

 

Pinatong ni Dr. Park ang X-ray results ni Mr. Owens sa light table bago nag tungo sa pasyente. “I prefer we stop meeting like this, Mr. Owens.” sambit ng attending ko bago siya nakipag kamay. Tinapik pa ni Dr. Park ang braso ni Mr. Owens.

 

“Digby.” tugon ng pasyente. 

 

Mr. Owens was made to sit up so that Dr. Park could check his pulse mula sa likod niya. Tahimik na nakamasid lang naman ako, hinihintay ang utos ng attending ko.

 

“So, how’s the piano