Bahagyang kumunot ang noo ni Winter habang iniikot ang pen niya sa dalawang daliri. Although there is still plenty of time, nag-aaral na agad para sa NMAT ang girlfriend ko. Dapat nga ay tulog na siya dahil graduation niya na tomorrow.

 

Yes, graduation.

 

Winter’s finally graduating!

 

She finally completed her four years of pre-medical studies in UST, sobrang nakakaproud. Hindi na talaga namin namalayan ang mga araw at bukas, parehas na kaming college graduates, hindi tulad ng isa d’yan.

 

Sa totoo lang, proud is an understatement. I am beyond proud of Winter. Sa buong four years na ‘yon, kasama niya ako. I’ve seen her struggle, cry, and even break down in front of me because Medical Biology is so hard sometimes.

 

And she’s finally graduating, I feel like a proud mom ngayon pero whatever, my girlfriend is finally graduating!

 

“What are you smiling at, babe? Ka ngiti-ngiti ba cases mo ngayon?”

 

Medyo natawa ako sa malokong sinabi ng girlfriend ko bago i-angat ang tingin ko mula sa libro ko.

 

“Why, can’t I smile while my girlfriend and I are out for a study date?” I asked, visibly amused. “Out? Baby ko, nasa kwarto ko lang tayo.”

 

I chuckled at sunod-sunod na tumango. 

 

“Nag paparinig ka ba sa ‘kin?” she looked at me with squinted eyes na kinatawa ko ulit. “No, love. Okay na sa ‘kin basta kasama ka.” sabi ko, medyo naiiling pa ako sa sinabi ko. “Anywhere with you, hindi ba?” I added na kinangiti ni Winter.

 

She bit her bottom lip and appeared slightly flushed as she glanced down at her laptop. Naiiling na bumalik na rin ako sa pag-aaral.

 

Ilang sandali pa lang ang lumilipas at natatawang nag pipipindot si Winter sa keyboard niya.

 

“What are you smiling at, laloves? Ka ngiti-ngiti ba practice exams ngayon?” I giggled dahil sa tanong ko.

 

“Gagi, babe. Nasagot ko pangalan mo sa isang question.” humagikgik si Winter. “Ikaw kasi!” dagdag pa nito bago bumalik sa ginagawa.

 

Winter reached for my hand without saying anything, quickly interlocking her fingers with mine.

 

Tinaasan ko siya ng kilay nang ilapit niya sa labi niya ang likod ng palad ko para lapatan ng halik.

 

I smiled nang mag tama ang tingin namin.

 

“Moral support, baby. Hirap na ng mga questions eh.” she groaned bago bigyan ulit ng halik ang likod ng palad ko.

 

Hinayaan ko lang siyang hawakan ang kamay ko, minsan pa nga ay marahang pipilisin niya ito. Ganoon ang ginagawa niya kapag hindi siya sure sa sagot niya sa isang question. Sa totoo nga lang, kanina pa ako tapos mag basa sa case na pinapaaral ni Attorney sa amin.

 

Lumipat na rin ako sa tabi ni Winter, no one dared to break the skin contact as I rested my head on her shoulders, our hands still interlocked.

 

“Tired na ikaw?” saglit na sinilip niya ako mula sa braso niya, inilingan ko lang naman ang tanong niya.

 

Mukhang patapos na rin naman siya. Parang siya pa nga ang mas pagod kesa sa ‘kin sa aming dalawa.

 

“Mahal, pericarditis, isang letter t lang po.” my eyes went over her laptop para i-double check. Ganoon din ang ginawa ni Winter bago pisilin nang mahina ang kamay ko.

 

“, oo nga.” paninimula ni Winter. “Thank you, baby.” sabi pa nito bago ayusin ang spelling ng sagot niya. She even kissed my brow as she did so.

 

She averted her gaze from me and continued with her practice exam. Tahimik na pinapanood ko lang siyang mag sagot sa laptop niya, ako ang nahihilo sa dami ng hard to read words sa bawat questions ng exam niya.

 

Hindi rin nag tagal at natapos na si Winter sa ginagawa niya. 

 

She turned off her laptop, yawned, and straightened her back. She gently taps my right check twice kaya inangat ko ang ulo ko mula sa balikat niya.

 

Sandaling sumilip siya sa wrist watch niya bago muling ibaling ang atensyon sa ‘kin.

 

“Pagod ka na, babe? I can whip up a quick meal for us.” sabi ni Winter at marahang tumayo na sa kama niya, tinanggal na niya yung foldable laptop table niya sa kama tsaka nilagay ang laptop sa loob ng laptop bag niya.

 

“Hindi mo ni-remind sa ‘kin yung oras, late ka na tuloy makakapag dinner.” she added while fixing her folders sa study table niya. 

 

“Babe?” tawag niya nang hindi pa rin ako sumagot.

 

“Laloves, lambing mo lang ikabubusog ko na.” Winter was obviously taken aback by what I had just said. She chuckled bago nag tungo sa kama at tabihan ako. “Sure ka ayaw mo kumain? Kahit midnight snack lang?” tanong ulit niya bago ipulupot ang mga braso sa waist ko.

 

“Hindi pa naman midnight.” pilosopong sagot ko na kinatawa ni Winter.

 

Ilang segundong katahimikan ang bumalot sa kwarto ni Winter, akala ko nga ay naka tulog na siya dahil patay na ang mga ilaw.

 

“Are you absolutely certain you don’t want anything?” she asked, again.

 

“Just you.” I answered nang maayos this time.

 

“Okay, okay…” she softly said habang marahang hinahaplos ang likod ko.

 

Alam ko namang pagod na si Winter para mag luto pa ng dinner for the both of us. Dapat nga ay kanina pa siya tulog dahil graduation niya na bukas. And to think na hindi naman forte ni Winter ang pag luluto pero she wants to cook for me makes me weak.

 

Pero totoo, hindi naman ako gutom dahil nag meryenda kami kanina ng girlfriend ko bago kami tumutok sa mga sari-sariling laptop.

 

After cuddling my girlfriend for a short while, a loud noise reverberated throughout the room, startling us both.

 

“Sorry, akin ‘yon.” maikling sabi ni Winter bago abutin ang cellphone niya sa side table.

 

”Not available, Karina time, please call again tomorrow morning.” maikling tugon niya sa tumawag sa kanya at bahagyang binaba ang telepono. Ni hindi nga yata niya sinilip ang caller.

 

“Don’t you think that’s a little rude, Minjeong Kim?” I scolded.

 

“Was my tone too flat?” she questioned, naka kunot na ang noo. “What’s rude is yung tumatawag sila ng ganitong oras habang kalambingan ko girlfriend ko.” dagdag pa nito habang naka ngiti.

 

“Ewan sa ‘yo.” natatawa kong banggit dahil halatang kinakabahan si Winter sa demeanor ko. 

 

“Sorry na baby… Tatawag naman ulit yung caller if it’s important, Winrina time na…” she whined habang ine-extend ang mga kamay niya. Dahan-dahan akong lumapit sa mga bisig ni Winter bago ako ulit nito ikulong sa yakap.

 

Pero really? Karina time? Winrina time? Saan kaya niya nakukuha ‘yang mga term na ‘yan? Natatawa na lang ako kapag naiisip eh.

 

Finally, it’s bedtime with Winter.

 

I shut my eyes and gave my body some rest. Tahimik na sinuksok naman ni Winter ang ulo niya sa leeg ko. I her head one last time bago sinubukan nang matulog.

 

Pero ayaw yata ako patulugin ni Winter dahil para siyang bulateng binudburan ng asin sa sobrang likot niya sa kama. 

 

“Could you please practice your new dance step tomorrow? Not now kasi kailangan mo nang matulog.” I groaned as she shifted under my grasp. 

 

“Anong dance step?” she meekly said, kinakamot na ang mga mata niya. “Para kang worm na tinapunan ng asin, love, what’s keeping you awake?” 

 

She giggled bago tinukod ang siko niya at ipinatong ang ulo sa kanyang palad. 

 

Hindi niya ako sinagot kaya tinaasan ko siya ng kilay. “What’s up?” I tried again. “Having cold feet already?” biro ko sa kanya.

 

“No, just a little nervous is all.” she snorted.

 

Winter placed her free hand on the side of my head to play with my hair, placing stray strands behind my ears as she did so.

 

“Do you want to practice your speech with me, Miss Magna Laude?” 

 

She shook her head quickly, halatang ayaw pa rin iparinig sa ‘kin yung speech niya. “I told you, you’d only hear it once, and it’ll be tomorrow and tomorrow only!” she whined.

 

“Gusto mo watch tayo para kumalma ka?” suhestyon ko sa girlfriend ko na halatang kinakabahan pa rin for tomorrow. 

 

Kanina pa siya tanong nang tanong.

 

Babe, what if mahulog cap ko habang nag ma-march ako?

 

Babe, what if matapilok ako sa red carpet?

 

Babe, what if mahulog ako ng stage?

 

Babe, what if mag stutter ako while saying my speech? 

 

Marami pa, actually. Kada tanong niya, isa lang ang sagot ko.

 

“Para kang tanga.” sabi ko ulit for who knows how many times already. Grabe ang mga what ifs ni Winter. Kahit ako tuloy ay nag o-overthink na.

 

“Baby kasi! Nung Baccalaureate Mass, nadulas ako pag takbo palabas ng Arch of the Centuries!” 

 

Malakas ang pinaka wala kong tawa nang maalala ang sinabi niya. May video pa ako nun!

 

“Iba naman ‘yon, lalove, basa yung ground sa UST Arch kaya ka nadulas.” I snickered, kinurot tuloy ako ng girlfriend ko.

 

Sa huli, wala rin pala kaming choice kundi mag luto ng dinner dahil plano nga naming manood. Dahil si Winter naman ang may graduation bukas, siya na ang pinapili ko ng panonoorin.

 

Oh, I just know her choice is something surgery-related.

 

Kada mag t-take yata ng examinations si Winter, mapa prelims, midterms, o finals pa ‘yan lagi siyang nanonood ng long surgeries.

 

It makes her feel better daw, nawawala yung kaba niya.

 

Pag baba namin sa ground floor ng bahay nila, wala nang tao dahil nga quarter to midnight na rin.

 

“Ano gusto mong kainin, babe? Ikaw na pumili sa food, ako na sa panonoorin eh.” she cheekily said.

 

“Hotdogs? I don’t know, chicken nuggets? Parang gusto ko bigla.” 

 

Tumango lang si Winter, marahang pumunta sa refrigerator nila para kumuha ng hotdogs at chicken nuggets.

 

“Ako na mag luluto, set up mo na lang laptop mo sa taas, love.” suhestyon ko. Mahal ko si Winter, alam ko ‘yon at alam din niya ‘yon.

 

Pero kasi, hindi siya marunong mag luto!

 

Mag saing, p’wede pa.

 

Sinubukan ko naman siyang turuan pero sorry naman, tao lang din ako at may mga bagay na hindi kayang gawin!

 

“Tulong na ako, babe.” she insisted. “Back hug kita para slay.” dagdag pa niya na kinatawa ko.

 

Slay daw.

 

Hindi na rin ako nakipag talo dahil saglit lang naman mag set up ng laptop. Almost midnight na kasi kaya sobrang clingy na naman ni Winter. 

 

Kung may Karina time at Winrina time, ganitong oras naman ang Winter time. It’s her downtime.

 

Mas malambing at mas emotional siya sa ganitong oras. Baka nga iyakan niya yung panonoorin naman mamaya kahit na it’s surgery-related.

 

Nag simula na rin akong mag luto, gaya ng sabi ni Winter, naka back hug nga siya sa ‘kin ngayon. Pero imbes na naka patong ang ulo niya sa balikat ko, naka tago siya sa likod.

 

Baka tumalsik yung oil, ika niya.

 

Sabi ko pa, kung ako matalsikan okay lang?

 

Kiss na lang daw niya, parang ewan talaga girlfriend ko minsan. 

 

Ilang minutes lang naman at natapos na ako mag luto. Si Winter ang nag lipat ng niluto ko mula sa frypan papuntang plato. Siya na rin nag prepare ng kanin, hindi na kami nag saing dahil may leftovers pa mula sa sinaing kanina.

 

I had help from Winter to bring our dinner upstairs, ako na nag ayos ng foods sa table niya habang sineset up na ni Winter ang laptop niya. 

 

Habang nasa kalagitnaan ako ng pag aayos, saglit kong sinilip ang laptop niya. 

 

Tama nga ako at surgery-related.

 

“Baby, okay lang ba ‘to or medyo kadiri kasi kakain tayo?” she carefully asked, naka pause lang yung gusto niya panoorin habang sinasandukan ko siya ng kanin.

 

“Okay lang kahit ano, laloves.” sagot ko naman bago i-abot ang plato niya sa kanya. She whispered a thank you to me. Humabol pa siya ng halik sa noo ko na kinangiti ko lang lalo. 

 

Winter started playing it shortly after I sat down beside her.

 

I winced nang hatiin ng cardiologist gamit ang 10 blade scalpel ang patient na nakahiga sa table.

 

Parang never ako masasanay manood ng ganito kahit ilang beses ko nang nasamahan si Winter.

 

Ako yung nasasaktan para sa kanila kahit na may anesthesia naman.

 

Halatang sobrang invested si Winter sa pinapanood dahil ang bilis niya natapos kumain, saglit na kinuha ko ang plato niya sa lap niya upang ilipat sa study table niya.

 

Mamayang pag gising ko na siguro ‘yon ibababa.

 

Sobrang stable ng kamay ng mga surgeons, lalo na mga brain surgeons. Sabi ni Winter, mga neurosurgeon daw ang may pinaka stable na kamay sa medical field. 

 

Nakaka-amazed din t