“Rounds, people.” sumilip saglit si Dr. Bae sa locker room. Pinasahadan ko lang ng tingin ang resident namin habang inaayos ko ang collar ng white coat ko.

 

Dumapo rin ang tingin ko kay Yujin na sinusuot pa lang ang white coat niya.

 

Si Dr. Bae kasi ang may hawak sa kanya for 1 week, I guess? Nasa vacation leave kasi ang resident niya.

 

“Dr. Kim?” Dr. Bae motioned for me to present nang nakapasok kami sa kwarto ng first patient namin ngayong umaga. I gave a small nod at lumapit na sa bed ng patient.

 

“Henry Lamott, age 42, is scheduled with Dr. Lee for a spinal implant to control the pain of his herniated disc, is allergic to all pain medication.” I recited habang hinahabol ng tingin ang bawat galaw ng patient namin.

 

Kinuha niya ang remote to turn on his TV. “Is that..?” nanlaki ang mata ko sa narinig. Grabe, bungad eh.

 

“.” sagot ng asawa niya.

 

Bigla tuloy napataas ang tingin ni Dr. Bae mula sa charts ni Mr. Lamott. “?” tanong niya pa. “As in ?” mas malakas ang boses ni Dr. Bae kumpara kanina.

 

“Oh, what are we watching?” naka ngiting tanong ni Jaemin, isa pang intern na kasamahan ni Yujin. Si Dr. Bae rin ang may hawak sa kanya ngayon hanggang hindi pa nakakabalik ang resident nila galing vacation leave.

 

He tilted his head habang naka tingin sa TV na kinatawa ko. Kita ko pang siniko siya ni Yujin na humahagikgik na rin. 

 

“Dr. Na, do me a favor and go stand in the hall.” irap ni Dr. Bae. Naiiling na lumabas si Jaemin habang naka habol pa rin ng tingin sa TV.

 

“Uh, Mr. and Mrs. Lamott. I’m sure you two are really nice people, and what you do in the privacy of your own—” natigil ang sinasabi ni Dr. Bae when the woman on the screen moaned, loudly at that. 

 

Sabay sabay tuloy kaming tumawa nina Soyeon at Ryujin kaya sinamaan kami ng tingin ng resident namin. 

 

“Look, we can’t have in here. This is a hospital.” dagdag ni Dr. Bae.

 

“It’s for my pain. Dr. Lee says it releases endorphins in the brain, and it helps keep my pain at a manageable level.” agad na sagot ni Mr. Lamott, ramdam kong siniko ako ni Soyeon when I snorted.

 

“Grabe, ang unprofessional mo naman, Dr. Kim.” asar pa nito sa ‘kin as if hindi tumawa kanina. Inirapan ko na lang ang kaibigan ko. 

 

Tinapunan ko ulit ng tingin ang TV.

 

My mouth slightly open dahil sa nakita. 

 

“That does not look comfortable… at all.” giit ko habang naka tingin pa rin sa screen. “Trust me, it’s not.” saad ni Soyeon kaya sabay kaming napa tingin sa kanya nina Ryujin.

 

“Get in the hall!” utos ng resident namin sa aming apat. Agad nagpakawala ng tawa si Ryujin nang makalabas kami sa kwarto ng pasyente. 

 

Hindi rin nag tagal at lumabas din ng kwarto si Dr. Bae. She looked at us all bago tumingin ulit sa charts ni patient.

 

Sa pit kami na assign ni Jaemin habang may cardiac patient naman daw si Yujin sa trauma 2, hindi ko na narinig ang naatas sa iba dahil umalis na rin kami ng lobby patungo sa pit. 

 

May patient agad sa pit nang maka rating kami ni Jaemin. 

 

Pete Willoughby, 25 years old G.S.W to the chest. Immediate return to 860 C.C.S of blood.

 

“He’s put out more than 200 C.C.S over the past hour, Doctor.” dagdag pa ng nurse bago kami binigyan ng gloves. Marahan ko itong nilagay sa dalawang kamay ko’t lumapit sa pasyente. 

 

“Push morphine, 2 milligrams. Winter, this is my case.” sabi ni Jaemin habang sinusuot niya ang stethoscope niya sa tenga.

 

“Morphine, 5 milligrams. You didn’t even call him, Jaemin.” I argued.

 

“I don’t have to call him, nauna ako dito.” 

 

“Nauna ka dito because I let you.” sarcastic kong saad sa kanya, hawak-hawak ang chest film sa isang kamay. 

 

“Please page Dr. Park, the cardiologist, alright? Let her know I’m bringing up a G.S.W.” sambit ko sa nurse habang tinitignan ang chest film ng pasyente.

 

“That we are bringing up a G.S.W.” Jaemin corrected me na inirapan ko lang. 

 

Sa huli tuloy, kasama ko si Jaemin paakyat sa head cardiologist namin.

 

“You got shot in the line of duty?” tanong ni Jaemin habang tulak tulak namin si Mr. Willoughby. “First month on the job, can you believe my luck?” he chuckled weakly. “Guy pulls a gun and I freeze up. The rookie let himself get shot.” he added. 

 

Dinadaldal siya ni Jaemin habang tumatango lang ako sa kung ano man ang pinag-uusapan nilang dalawa. 

 

Pinindot ko ang button ng elevator at tahimik na nag hintay hanggang maka rating ito sa floor kung nasaan kaming tatlo. 

 

Jaemin and I argued again sa loob ng elevator dahil nakakairita siya. 

 

Aakmang tatahimik na sana ako when we heard a thud and the elevator lights turned off. I also heard the elevator screeches which is weird. Anong nangyari? Bigla na lang huminto ang elevator. Nawalan ba ng power? 

 

Sobrang tahimik, the only thing I could hear was our patient’s monitor.

 

“We’re not moving.” muntik na akong mairap sa sinabi ni Jaemin. “No , Sherlock.” I replied at lumapit sa buttons ng elevator.

 

May note doon in case of emergencies kaya malakas na binasa ko ito. “If elevator should stop, do not become alarmed. Press the button marked ‘alarm’ to summon assistance.”

 

“If they don’t want us to be alarmed, then why call the button ‘alarm’?” frustrated na side comment ni Jaemin habang hinahampas ang elevator doors. 

 

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya at handa na ulit siyang awayin pero I heard our patient groaned kaya dali dali akong pumunta sa gilid ng stretcher niya. 

 

“His pressure is falling.” I announced pag tapos kong i-check ang palapulsuhan ng pasyente. 

 

I leaned in palapit kay Jaemin para bulungan siya. “Jaemin, there’s a lot more of his blood in the pleurovac.” I whispered, ayaw ko kasing mag panic ang pasyente. 

 

“We need to get him to the OR, Winter.” bulong pabalik ni Jaemin. 

 

“Okay, you’re whispering. Don’t whisper.” 

 

Agad akong tumayo ulit sa gilid ng stretcher habang naka tingin sa monitor. “I mean, I don’t wanna complain here but I got a bullet in my chest, and whispering isn’t a sign that I’m okay, you know?” saad niya sa ‘kin na tinanguan ko. 

 

“Sir, someone’s gonna get us out of here, don’t worry.” I assured him habang chinicheck ulit ang heart rate niya. 

 

Hindi rin nag tagal at bumukas ang taas ng elevator, sabi nila ay this is as wide as it goes. Pero parang isang kamay lang ang kasya dito. Hindi kami kayang kunin lalo na’t dapat hindi kami magalaw.

 

Tumingala ako at nakita si Dr. Bae sa bungad ng elevator. 

 

“What did you two do?” tanong niya agad.

 

“Nothing!” Jaemin and I shouted in unison.

 

Nawala na sa maliit na nakikita naming frame si Dr. Bae at pumalit si Dr. Park, isa sa attending namin. 

 

“How’s the patient?” kalmado niyang tanong. 

 

“He’s not looking so good, Doctor.” sagot ko agad habang naka tingala sa kanya. 

 

Halatang nahihirapan nang huminga si Mr. Willoughby dahil pilit niyang tinatanggal ang oxygen mask niya. 

 

“Kamusta blood pressure niya?” tanong ulit ni Dr. Park. “It’s not reading, he’s too agitated.” 

 

“His pulse?”

 

“It’s thready but it’s still there.” sagot naman ni Jaemin habang sinusuot pabalik ang oxygen mask ng pasyente. 

 

Wala kaming gamit sa loob bukod sa code box at iilang gloves. Kahit open chest tray ay wala dahil hindi ko naman naisip na mas-stuck kami sa elevator. Also, I can’t hear a systolic over 50.

 

Oh, my God. He’s gonna die. 

 

“Intubate him, babalik agad ako, okay?” utos ni Dr. Park, kita ko pang tinanguan siya ni Jaemin. “Saan ka pupunta?” nag pa-panic na tanong ko sa attending namin.

 

“Kukuha ng instrument tray, you guys are gonna have to open up his chest.” ayon ang huling sinabi niya bago siya nawala sa sight namin. 

 

Jaemin and I started intubating the patient habang hinihintay si Dr. Park. I’ve been anxiously looking up, hoping she’s already back. Ilang minuto na ba ang lumipas?

 

Finally, naka balik na si Dr. Park hawak-hawak ang ibang instruments na gagamitin namin. Marahan niya itong inabot sa amin ni Jaemin na kanina pa tahimik. 

 

Agad kaming nag suot ng surgical scrubs at scrub caps, pati na rin face mask at bagong gloves. 

 

Marahan kong tinanggal ang bandage ng gunshot wound niya habang patuloy na nag i-intubate si Jaemin. 

 

He’s a