Parang magic na biglang lumitaw sa isang sulok ng kusina iyong kanina pang hinanap na kutsara’t tinidor ni Irene. Dahil dito naging maayos na ang pagkain ng katabi niya. She made a mental note to teach Seulgi how to eat with her bare hands pero sa ibang pagkakataon na lang kasi may mas importanteng bagay silang dapat pag-usapan.

Pagkatapos ng naudlot na pag-uusap nila kanina sa kwarto ay hindi na mapaghiwalay ang dalawa. Palaging nakabuntot si Seulgi saan man magpunta si Irene.

“Ate Rain, para kang ewan lagi kang nakasunod kay Ate Irene.” Saway ni Yeri nang maabutan niya itong nakaupo mag-isa sa labas ng kwarto nila.

“Eh I’m avoiding Tito kasi I can’t get drunk tonight. Ubos na nila yung mga alak na dala nila pati yung Tequila. I heard Kuya Henry, bibili pa raw.”

“Sus, excuses. Gusto mo lang talaga nakabuntot kay Ate Irene. Tignan mo nga papalit lang ng damit pang-swim nakabantay ka pa dito sa labas.”

“Alangan sa loob ako magbantay?” Pagtatanggol ni Seulgi sa sarili.

“Yuck! Bastos mo naman Ate!”

Tumayo si Seulgi habang natatawang ginulo-gulo ang buhok ng pinsan. “I didn’t say anything bastos ah. Ikaw nag-isip niyan.”

Natigil lang ang kulitan ng dalawa ng lumabas na si Irene, naka-bikini. Itim na bikini.

“W-wow.” Di napigilan ni Seulgi.

“Oh oh sara mo bibig mo, Ate! Ito kisses oh kainin mo na lang kesa kay Ate Irene ka mag-laway!” Inangat ni Yeri ang baba ng pinsan.

“Huy, Miss Madrigal sa mata ko ang tingin wag diyan.” Lumapit si Irene at inakay papunta sa pool ang natulalang singkit.

“S-sabi mo wag mag-two piece! Tapos naka-two piece ka? How am I supposed to look away?” Bulong ni Seulgi.

“Sabi ko wag kang mag-dala ng two piece, wala akong sinabing pati ako hindi magdadala.” Sabay kindat ni Irene.

“Ufair! Huhubarin ko ‘tong rash guard ko.” Nakasimangot na tugon ni Seulgi.

“Subukan mo.” Bulong ni Irene. She made sure her lips grazed against Seulgi’s left ear. 

Kitang-kita ni Irene kung paano natameme yung isa at wala nang nagawa kundi ang mapalunok na lang.

Irene - 1
Seulgi - nanginig

Sa hinaba-haba man ng prusisyon sa…

…sa pag-uusap din ang tuloy. Nang masigurado nang dalawa na tulog na ang mga kasama, nagpasya na silang lumabas ng kwarto para makapag-usap.

“So…? What do you want to talk about po? It really intrigues me kasi sabi mo you need a sober Seulgi. I guess this is very serious?”

Tumango si Irene at hinawakan ang kamay ng katabi. Kasalukuyan silang nakaupo sa labas ng kwarto nila.

“Alam mo curious din ako eh. Bakit never kang nagtanong sa’kin about my past kahit na naikwento mo na yung sa’yo?”

Umusog si Seulgi at mas niliitan ang distansya nilang dalawa, hands still intertwined. “Kasi I know how hard it is to open up, lalo na kung it’s something you hid for so long.” Inilapit niya ang mukha kay Irene and made sure that their eyes met. “It’s not that I’m not interested sa past mo, in fact I really want to know what happened sa’yo. The first time kasi I mentioned New York, there was something in your gaze na I can’t explain but it felt like I touched a sensitive topic. Kaya I am waiting for you to talk about it.”

 A few seconds of silence bago narinig ang malalim na pagbuntong-hininga ni Irene. Inihilig nito ang ang ulo sa balikat ni Seulgi at tsaka binasag ang panandaliang katahimikan. “Five years ago naapprove yung immigrant visa ko pa-US. Madali kasi kailangang kailangan nila ng nurse doon. Sobrang saya ko kasi ang tagal pinangarap makarating sa New York, di lang dahil mas malaki yung kikitain ko dun pero I was so excited kasi finally, may magandang opportunity na ako para maging independent tapos sa America pa.”

Tahimik lang na nakikinig si Seulgi. May mga pagkakataong tumatango siya o pinipisil ang kamay ni Irene para iparamdam na ang buong atensyon niya ay nasa dalaga.

“Sa umpisa mahirap pero later on naka-adjust na rin ako. Nung nag-start ko nang ma-realize na para sa akin talaga ang buhay New York, I met someone…by accident.”

Natigil pansamantala ang paghaplos niya sa kamay ni Irene.

‘Ito na yun.’ Sabi ni Seulgi sa sarili.

“Literal na aksidente yung pagkaka-kilala namin. Kakagaling ko lang sa night shift sa E.R., naging routine ko na kasing magpalipas ng umaga sa Central Park. Ang lapit lang kasi ng ospital namin dun. So ayun, one day nakaupo lang ako sa random bench. Bigla akong may narinig na naghiyawan. Eh dahil mana ko sa nanay kong may pagka-chismosa ayun naki-chismis ako.” Nag-pause saglit si Irene.” I saw an unconscious girl lying on the ground. Bilang walang tumutulong sa kaniya at sa di ko alam na dahilan walang tumawag ng 911. Kaya ako na nag-prisintang mag-check. To cut the story short, I did first aid and I found out na lasing na lasing yung babae. She passed out probably because of alcohol intoxication.”

“A chance encounter, hmm?” Komento ni Seulgi.

“Parang ganun na nga. Kinuha na siya ng ambulance and I thought yun na yung last naming pagkikita.”

“But destiny had other plans?”

“Mismo. Pag-pasok ko that night, I received a call from our VIP ward saying na may gustong kumausap sa’kin. Sobrang busy nung time na yun sa E.R kaya nung nalaman kong hindi naman urgent yung call, I declined.”

“I’m proud of you.”

“Ha? Ba’t naman bigla kang naging proud?” Takang tanong ni Irene.

“Kasi you knew that call was from a VIP patient pero you still declined. Inuna mo yung patients mo sa E.R. kaya I’m proud of you.”

“Aaah. Siyempre dun tayo sa mas may kailangan ng atensyon. So anyway, sobrang busy ko nga nung gabing yun, ilang beses nag-