‘Seulgi, sino si Rain?’

Lumaki si Seulgi na kalkulado ang bawat galaw. Nakaplano na ang mga mangyayari sa darating na araw. Sa madaling salita hindi siya pumapasok sa isang sitwasyon na hindi niya kayang lusutan. Isang parte ng pagkatao niyang nahubog dahil sa paraan ng pagpapalaki sa kaniya ng tatay-tayan.

Kaya ngayong ibinato na sa kaniya yung tanong na hindi pa niya lubusang napaghandaan, natigilan siya. 

Isang linggo pa lang silang magkakilala. Akala niya may oras pa siyang planuhin kung paano niya ikukwento yung istorya sa likod ng pangalang iyon.

Wala naman siyang balak itago ng matagal ito kay Irene pero hindi rin niya inakalang ganito kaaga niya bubuksan ang isang parte ng nakaraan niya. 

“That’s my name. I am Rain.” sagot niya habang nakatitig sa daang tinatahak nila. Para lang hindi niya makita ang mga mata ng kausap. Hindi kasi siya sigurado kung paano tatanggapin ni Irene yung paliwanag niya. Takot siyang matawag na sinungaling kaya napalunok na lang siya nang magsalita na ang katabi.

“So nickname mo yung Seulgi? Ang layo naman nun sa Rain.” pabirong sagot ni Irene.

Gusto niyang matawa. Gusto niyang humalakhak dahil sa hinaba-haba ng madramang litanya sa utak niya pagkarinig ng tanong na iyon, heto naman si Irene na para bang hindi ininda ang bigat ng hindi niya pagsasabi ng totoo noong umpisa pa lang.

Napakunot-noo na lang si Seulgi dahil kasinungalingan nga bang matatawag yun eh siya pa rin naman yun. 

Si Rain ay si Seulgi, si Seulgi ay si Rain. Pero bakit ramdam na ramdam niya yung gumuguhit na guilt sa dibdib niya dahil somehow, feeling niya sisirain niya yung tiwalang unti-unti pa lang niyang pinaghihirapang makuha.

“Uy masyado bang personal yung tanong ko? Di ka na nagsalita diyan.” tanong ni Irene.

“No, Irene. It’s just that I really don’t know what to say right now.”

“If you’re uncomfortable okay lang namang hindi ka mag-explain. Na-curious lang ako kasi nakita ko sa card mo kanina yung Rain Madrigal na nakasulat." papalapit na sila sa gate ng bahay kaya nagsalita ulit si Irene. "Diyan na lang Seulgi sa may itim na gate.”

Pagkahinto ng sasakyan ay agad na nagtanggal ng seatbelt si Irene para makalabas. “Thank you sa paghatid ah. Madilim na ingat sa pag-drive." sabi ni Irene at akmang bubuksan na ang pinto ng passenger seat.

“Irene, teka lang." pagpigil ni Seulging makababa ang kasama. “Sabi mo okay lang na wag mag-explain but I want to. Hindi ko lang alam where to start." mahinang sabi ni Seulgi.

Humarap si Irene sa katabi at tsaka nginitian ang kasama. “Kung ano lang yung kaya mong ikwento. Makikinig ako."

“Thank you. it’s not that I am uncomfortable to explain. I just feel like na baka nago-overshare ako.”

“Seulgi, handa akong makinig.” Paga-assure ni Irene.

Tumango lang si Seulgi and it took her a few more seconds bago nagsalita.

“Birth name ko yung Seulgi. Was born and raised in Korea until middle school. One day, mom told me we’re flying back here. Akala ko it was just for vacation pero babalik na pala kami for good...without my father. Sobrang bilis ng mga pangyayari kasi after a few months my mom was suddenly getting married to my step-father.” kwento ni Seulgi. Hanggang sa parte ng istorya niyang ito hindi pa rin siya sigurado kung tamang desisyon bang ikwento niya agad ang drama niya sa buhay. Hindi nga niya alam kung interesado ba si Irene sa lahat ng sasabihin niya. Nabawasan lang ang pagaalala niya nang hawakan ni Irene ang kamay niya at dahan-dahang tinapik-tapik ito. Tila ba iniingganyo siyang magpatuloy.

“I barely spoke to him kapag nakakasama namin siya on a few occasions back then. Paano? Di pa ako marunong mag-tagalog noon, I wasn’t confident with my english either. So, I just stayed silent while absorbing everything. When they got married, wala akong nagawa but to accept the changes. A new father, huge house, drivers and house helps, iba-ibang cars parked outside. It was a lot to take in para sa isang teenager na gaya ko noon. Sabi ko na lang sa sarili ko ‘ah it might as well enjoy the luxury.’ Kaso bigla na lang nilang sinabi ni mom na inadopt na ako ng step-father ko legally. And from that moment kalimutan ko na raw si Kang Seulgi dahil kasabay ng adoption process, they also changed my name to Rain.” dugtong niya.

“The adjustment must have been hard for you." komento ni Irene.

Pinilit na lang ni Seulgi ngumiti.

“It was a lot harder than that. They took away my identity. Ang hirap na bigla ka na lang magising isang araw ibang iba na yung pagkatao mo. It took me months just to get used to that name. Kahit si mom she never called me Seulgi again."

“May I ask why? I mean you could have used it as nickname na lang sa bahay tapos sa mga legal documents Rain pa rin amg gamitin mo." curious na tanong ni Irene.

"Kasi si dad...my step-father didn’t want any trace of mom’s past. Ayaw niyang makakarinig ng anything about my real father and our life in Korea so hearing the name Seulgi reminded him of those things.”

"Di ko alam anong reason ng step-father mo pero mukhang ganoon siya ka-affected na pati pangalan mo pinagbawal.” 

“Ganun siya eh. He gets more than what he wants. Kahit friends ko, sila Lisa, bawal nila akong tawaging Seulgi.  Dad would have a fit if he heard my name. Sobrang laki at bilis ng changes sa buhay ko noon. I was enrolled to an English class right away para ma-correct yung pronunciation ko. I learned Filipino by myself as a form of rebellion siguro? Kasi I was not allowed to speak my mother tongue na kaya when he talked to me in English sinasagot ko siya in tagalog.” nakangising sagot ni Seulgi.

“May pagka-sutil ka rin pala, no?” natatawang sagot ni Irene.

“Yun lang yung kaya kong gawin that time to somehow appease my anger sa lahat ng nangyayari.” 

Hinigpitan pa ni Irene ang hawak sa kamay ni Seulgi and this time, hawak na niya ito gamit ang dalawang kamay. Kita sa mga mata ni Seulgi na na-appreciate niya ang gesture na ito ni Irene dahi