Like what I'm used to, andito na naman ako sa grandstand ng university. When I am sad kasi, I always come here kasi tahimik dito. I like this place so much kasi this is where I can properly breathe and cry if needed. Wala kasing gaanong natambay ditong mga estudyante dahil malayo to sa mga colleges. Usually may tao lang dito pag Sabado, pag may klase yung mga may NSTP. 

I am quietly sitting here habang dinarama yung sariwa at preskong simoy ng hangin nang may biglang nag ingay sa may bandang likuran ko. Sa pagkakaalam ko ako na lang yung estudyanteng nandito ngayon kaya agad na iminulat ko ang mga mata ko to see kung sinong pontio pilato ang naglakas loob na sirain ang katahimikan ko. Nilingon yung may sala at agad naman akong napasimangot at napatayo sa nakita ko. 

"What are you doing here?"

Out of all people, hindi ko ineexpect na siya yung makikita ko. Yung taong pinakaayaw kong makita ko sa ngayon, si Lisa. She's carrying a lot of paper bags pero hindi ko na pinansin pa yun. 

"I'm looking for you" 

Hinahanap niya ko? Para ano? Para awayin at pagsalitaan na naman ng kung ano ano? 

"And why are you looking for me at pano mo nalamang nandito ako?" taas kilay kong tanong sa kanya. 

Her lips parted but she didn't speak. Parang gusto niyang magsalita pero di siya makapagsimula. Teka pano ba nito nalamang andito ako? Wala naman akong sinabihin bukod kay Chaeng. Unless... 

Tinignan ko siya ng masama and she seems nervous now dahil hindi siya makatingin sakin ng diresto. 

"Ikaw yung nagtext sakin?" tanong ko. 

She nodded her head and I sarcastically laugh and rolled my eyes on her. The audacity of her to lie and used my bestfriend's name! At pano niya naman kaya nalaman ang number ko?

"Ano ba kasing kailangan mo ha?" pagtataray ko. 

I can clearly see how she swallowed a lump in . Is she really nervous? I just stared at her waiting for her to answer. 

She wet her lips by running her tongue on it before she speaks. ! I'm mad at her but what she did was really hot! I internally slapped myself for thinking about that. Galit ka Jennie. Galit ka. Inilipat ko ang tingin ko mula sa labi niya patungo sa mga mata niya. 

"I... I came here kasi... I brought you food" sagot niya while lifting the paper bags na dala dala niya. 

I scoffed. 

"Seriously?" pagtataray ko ulit. 

And again napatahimik na naman siya na mas lalong ikinainis ko. I gritted my teeth before I speak. 

"Alam mo you just ruined my precious moment here. Kung wala kang sasabihin pwede ba umalis ka na lang? Just leave me leave me alone here!" 

Hindi pa rin siya kumilos kaya tinalikuran ko na siya para ako na lang ang lilipat ng pwesto na malayo sa kanya ng bigla naman siyang nagsalita.

"I'm sorry" mabilis na sabi niya bago pa ko makalayo. 

Is this for real? So, she came here to say sorry? Hindi ko naman maiwasang mapangiti pero agad ko rin yung itinago at muling nagseryoso. Hinarap ko siya at tinaasan ng isang kilay. 

"What did you say?" tanong ko na kunwari ay hindi ko narinig pero ang totoo, gusto ko lang talagang marinig ulit yun mula sa mga labi niya habang nakaharap siya sakin.

I looked straight into her eyes and she did the same. I gave her a 'what' look. I watched as she heave a deep sigh. Kabado talaga siya. Halata ko. I didn't know I can really make The Great Manoban nervous. 

"I said... I came here to say sorry. I know, I'm an for telling you those words and I sincerely apologize for it. Pati na rin sa nangyari kanina. I'm... I'm really really sorry Jennie" sabi niya bago siya yumuko. 

This is the first time she called my by my name coz she always call me Kim. I swear sobrang sarap palang pakinggan pag sa bibig niya nanggaling yung pangalan ko. Kaya eto, di ko maiwasang mapangiti. 

Bigla niya namang iniangat ang ulo niya kaya bigla ulit akong napapoker face. Kunwari hindi ako natutuwa. 

"Buti alam mong you're an !" 

She nodded her head at kunwari inirapan ko pa siya. 

"Alam ko kaya nga andito ako ngayon umaamin sayo na mali ako. Sobrang nag- alala lang ako sayo nung hindi ka na bumalik. I know I hurt your feeling so I'm really sorry" sabi niya wearing a weak smile on her face. 

"Totoo ba?"  

Napatingin ulit siya sakin. 

"Ang alin?" 

"Na nag aalala ka sakin?" 

"Oo" 

Hindi ko na napigilang mapangiti. This time hindi ko na tinago yun sa kanya. Nakita ko rin na bahagya siyang ngumiti na para bang nabunutan siya ng tinik sa dibdib. Iniabot niya sakin yung mga paper bags na dala niya. 

"Ano yan?" malditang tanong ko. 

"Lunch. Naisip ko kasi na baka hindi ka pa naglalunch kaya bumili na ko if ever" 

Sinamaan ko siya ng tingin. Yung tingin na parang nagsasabing hindi mo ko madadaan sa pagkain na mukhang nagets niya naman agad. 

"I know this wont change a thing. May kasalanan pa rin ako sayo. Pero I really bought this as a peace offering. Patawarin mo na ko Jen, please?" she said.

Nagbubeautiful eyes pa siya at naka pout habang niaabot niya pa rin sa akin yung mga paper bags ng pagkain na dala dala niya. And did she just called me Jen? Pinipilit kong magtimpi at magpa hard to get pa pero ang hirap! 

Shet! Ang cute niya kasi! So, now tell me, how can I even say no to that?

"Lunch?" tanong niya sabay abot ulit sakin nung paper bags. 

Kinuha ko yung paper bag na iniaabot niya sakin na nagpalapad naman ng ngiti niya. Pasalamat ka talaga Manoban! Naku! 

"Hindi ako naglunch kaya tatanggapin ko na to" sabi ko nang may pagmamaldita pa rin na sinagot niya naman ng tawa at pagtango. 

Pinapanood niya naman ako habang inilalabas ko yung mga pagkain. 

"So, peace? Bati na tayo?" nakangiting tanong niya. 

I rolled my eyes on her. 

"Oo na. Pero pag inulit mo pa yun---" hindi niya naman ako pinatapos ng magsalita siya ulit. 

"Hindi na. Hindi ko na uulitin" sabi niya habang nakataas pa ang kanang kamay na parang nanunumpa. 

"Dapat lang" sabi ko sabay irap ulit. 

Ibinalik ko ang atensyon ko sa paglalabas nung mga pagkaing binili niya. Pwede namang magsorry na lang siya, di naman na kailangan pa nito, pero I really appreciate the effort.

"Sorry ha. Hindi ko kasi alam kung anong paborito mong food kaya yung paborito ko na lang yung binili ko para sayo" sabi niya habang nakahawak sa batok niya at nakangiti ng bahagya na para bang nahihiya. 

"Mahilig ka pala sa pasta?" tanong ko. 

Tumango naman siya at ganun na rin ako. Akalain mo nga namang pareho pa talaga kami ng paboritong pagkain.

Inilabas ko yung mga nakalagay sa isa pang paper bag at lumapad ang ngiti ko sa nakita ko. She bought me fries and milk flavored ice cream. Napatingin ako sa kanya ng nakakunot ang noo. Pano niya nalamang paborito ko to. 

"How did you---" 

"I stalked your twitter account. I saw you always craved for that and you always asked Chaeng to buy you, kaya naisipan kong bumili na rin. I hope you don't mind" 

This time mas lalong lumaki yung ngiti sa mga labi ko. Talagang nag effort pa talaga siyang iistalk ako para malaman lang to? I feel special! 

"Don't worry, I don't mind. And by the way... Thank you. It's my favorite" nakangiting sabi ko. 

"I'm glad you liked it"

Grrrrrrrr.....

Nanlaki ang mga mata ko at napatingin ako bigla kay Lisa ng mag ingay ang tiyan ko. I can also feel my face heated up dahil sa sobrang hiya. Tapos nung mapatingin ako sa kanya, I saw her biting her lower lip habang pinipigilan niya na matawa siya. My gosh! Nakakahiya! Bat kailangang ngayon ka pa talaga mag ingay ng ganyan? 

I glared at her pero walang epekto. 

"Hahahaha!!!" tawa niya ng malakas pagkasabi ko nun. 

"Che! Hindi ako nag lunch kaya wag kang ano dyan! Kasalanan mo to eh!" sabi ko sabay irap pero ang loko tuloy tuloy pa rin sa pagtawa. 

"Hahahaha!! I'm sorry! I'm sorry! Sige na kain ka na" sabi niya habang pigil na pigil pa rin sa pagtawa. 

Nagsimula akong kumain habang siya naman pinapanood lang ako. 

"You want?" alok ko sa kanya. 

"No, I'm good thanks" 

Nagpatuloy lang ako sa pagkain at hinayaan ko na lang siya na panoorin ako. Hanggang sa may naalala ako. 

"Pano mo nga pala nalaman number ko?" 

Curious pa rin talaga ko. 

"Binigay ni Jisoo sakin" 

"Ha? And how did she know my number?" kunot noong tanong ko sa kanya but she just shrugged her shoulders. 

"Hindi ko din alam eh. Hindi ko pa siya nakakausap about dun kasi mas inuna kong itext ka. Mas importante ka kasi" 

Nagulat ako sa sinabi niya. My heart beats wildly nung marinig ko yun and when I lifted my head up, I saw her looking straight into her eyes. Dahil sa kaba bigla kong nilunok yung kakasubo ko lang na pagkain sa bibig ko. Nakalimutan kong hindi ko pa pala yun nangunguya kaya ang ending nabilaukan ako at napa- ubo ng malala.

Agad namang binuksan ni Lisa ang isang bote ng mineral water at iniabot niya sakin saka niya hinagod hagod ang likod ko. Dali dali ko yung ininom and a tear formed in the corner of my eyes dahil sa kakaubo. 

"Are you okay?" alalang alalang tanong niya. 

I drunk more water at tumango ako nung nalunok ko na lahat ng pagkaing nastuck sa lalamunan ko. 

"Yeah, I'm fine"

"Careful. Nguyain mo muna kasi bago mo lunukin" seryosong sabi niya habang hinahagod parin ang likod ko, which I just responded by a nod. 

Oh my God! Why do I keep embarassing myself infront of her!

------- 

Thoughts?