Around 9:30 pm, nakalabas na rin sila. Nagpaiwan si Giselle, Ning at ang iba nilang kaibigan. Nag iinuman ang mga ito nang umalis sila. Si Giselle at Wendy lang yata ang hindi magpapakalasing dahil ito ang mag-uuwi sa mga friends nilang decided magpakalango since free lahat ng drinks at pagkain. Malapit lang naman ang hotel na tinutuluyan ng mga ito. Ganun din ang apartment building na tinitirhan ni Karina. Doon din ang tuluyan ni Giselle at Ning. Ibang unit nga lang.

Hindi rin mapigilang mag-usisa ng  manager ni Minjeong nang magpaalam siya. Kinausap siya nito saglit. Aware naman na ito sa kung sino si Karina sa buhay niya base sa mga kilos nila.

Pinaalalahanan siya nito at sinabing mag-ingat. Ayaw nitong malagot sila sa management once na may lumabas sa media or internet. Nag offer pa nga ito na samahan na lang sila, but Minjeong refused. 

She doesn't want Karina to feel uncomfortable. 

It's one thing she learned about dating as a celebrity. 

She wants to feel normal as much as possible when she's around people she keeps in her private life. Kaya minsan nagsho-shopping siya or nakikipag meet up sa mga kaibigan or pamilya nang mag isa. Or si Seunghee lang,her manager, ang kasama niya pag gusto niya lumabas.

Naiintindihan naman ito ng manager. Kaya naman pumayag ito eventually. Pero siyempre without leaving out the rules she has to follow. Importante rin naman ang mga yun to take care of her public image. Minjeong avoids messing up as much as possible. Lalo lang kasi siyang hihigpitan ng management once they find out.

At heto nga nakatambay sila ngayon sa loob ng sasakyan ni Karina. Mahangin at malamig sa labas. Wala na ring taong namamasyal.Tanaw nila ang dagat sa harap at tanging hampas ng alon sa mga malalaking bato ang maririnig sa background. 

Binaba ni Karina ang bintana ng sasakyan. Sobrang comforting ng hangin na nagmumula sa dagat. Napapikit si Minjeong. Ito yung isa sa mga pinaka namimiss niya about Busan. Ibang-iba ang hangin dito kompara sa Seoul. Nakangiting nakamasid lang naman sa kanya ang katabi.

"How's living here? Okay naman ba?" 

"Yeah. Chill lang lahat dito. I'm starting to like it."

Tumango-tango lang si Minjeong.

"We planned on living here before,remember?" Karina adds.

Napatingin siya dito. "Naalala mo pa."

Karina chuckles. "Of course. I remember every single thing. "

Napangiti siya. "Ang dami nga nating gustong tirahan noon. Andami nating gustong puntahan."

"We planned on doing many things. Sabi mo pag marami na tayong pera." Natawa nang mahina si Karina. "Do you think we could've done those kung hindi tayo naghiwalay?"

Minjeong heaves a deep breath. Napaisip siya. "Not all of them siguro. I would have a job as an office worker or I would be a cafe owner, but my money wouldn't still be enough siguro para bilhan ka nang ilang bahay or ilibot ka sa buong mundo."

Karina laughs with the statement. She likes the way Minjeong thinks. "We dreamed so big back then."

"Well, feel ko lang naman I could do anything for you at that time. I was too optimistic."

Karina smiles sadly with the memories.

Bago pa man kainin muli ito ng guilt ay hinawakan ni Minjeong ang kamay nito.

"Pero ngayon lahat ng yan posible na." Minjeong looks at her with so much affection. "Do you think all of these are possible kung hindi tayo naghiwalay?"

She agrees. Life has a really funny way of redirecting you to people, things or circumstances.

"Maybe not. But well, here we are." She chuckles.

Minjeong nods. 

"Karina.." 

"Hm?"

"I know na nag-usap na tayo pero I kept thinking about us after that."

Karina stays quiet.

"Feeling ko pagsisihan ko kung paiiralin ko yung logic this time. Baka mawala ka na naman." Minjeong gulps. 

Diretso siyang tumingin sa kawalan. Baka kasi mawala lahat nang sasabihin niya pag tumingin siya nang diretso sa katabi.

Ka