Wings | Phum Viphurit, So!YoON!
 

December’s getting too cold. Halos lahat ng makasalubong naming tao, mapa-estudyante man o labor force, may additional layer ng damit. Nasa Highstreet kami ngayon dahil biglang nagyaya si Gi ng dinner.

S’yempre, ako ang dakilang tagatanong kung bakit. Ang lagi lang naman niyang sagot sa akin ay, “Isa pa, Winter,” masama na ang tingin ni Giselle sa akin by that time. “Do I need to prepare a list of reasons pa ba para sumama ka?” may irap pang kasama ‘yan.

Parang bulkang naghihimutok lang.

“Tinatanong ko lang naman. Malay mo may need palang icelebrate; nilibre na sana kita,” Gi would eventually huff bago niya kami ilead sa kung saan man niya matipuhang kumain.

Si Karina ang madalas kong kasabay maglakad habang nasa unahan ang dalawa. Natanong ko na rin siya kung ano ang arrangement ng paglalakad nila noong hindi pa nila ako inaampon. “We walk na nakalink ang arms. Why?” nakangiti niyang balik-tanong. “Okay lang naman ako rito sa likod,” kabisado ko na ang memory na ‘to. Isa pa nga yata ito sa mga core memory ko.

Biglaang aakbay ‘yan, “I want you to feel included, okay?” Tapos unti-unting sisimangot, “O baka you don’t like walking beside me?” Maglilihis ako ng tingin habang tumatawa, at kapag naibalik ko na ang tingin ko sa kanya, “Oo, Karina. Ang lawak mo humakbang; ang hirap magcatch up.”

Tapos hahalakhak na ‘yan nang nakatakip ang kamay sa bibig. Lilingon pa sina Ning at Gi para tingnan kung anong ikinakatawa ni Karina. Pero iba na ang tingin ni Ning sa akin; masyadong makahulugan.

Are you making a move?

Hindi. Ituturo ko ang sarili ko bago magmouth ng, Funny lang talaga ako.

Minsan, winiwish ko na sana hindi ko na lang hiningi ang opinion ni Ning. Mas marami pa siyang binigay na pointers sa akin, eh:

Karina’s naturally caring kaya ‘wag kang umasa-asa kapag inasikaso ka niya.

She considers her friends a lot. Never assume na she’s putting you first dahil may feelings siya for you.

She’s kind. Kind. Kind. Kaya don’t abuse it kahit na hinahayaan ka niya. Makikita mo naman ‘yon or mararamdaman? Masyado kang invested kay Rina kaya I know you’ll notice.

Ang hirap tuloy kiligin.

–

This night isn’t different from the others. After eating, naglibot-libot kami para mabilis matunawan. ‘Yung conversations namin, on going pa rin naman as we pass by different kinds of people.

Tuwing may madaraanan kaming buskers, the four of us would automatically halt to listen. Sa totoo lang, nang magsimula akong magsasasama sa kanilang tatlo ay para bang nagkaroon ako ng panibagong pagtingin sa mga siyudad na ginagalawan namin.

Suddenly, the cities’ noise becomes music na rin sa pandinig ko.

O dahil I’m in a good company kapag kasama ko sila? These are questions na would flood my mind kapag mag-isa na lang ako sa unit.

“Ang lalim naman n’yan,” komento ni Karina. Naglalakad pa rin kami ngayon; she has her arms crossed habang ako naman ay nakabulsa ang mga kamay. “Ha?” kunot-noo kong tanong sa kanya. “Whatever it is you’re thinking. Ang layo kasi ng tingin mo, eh. You’d usually look around kaya,” if I didn’t know better, iisipin kong isa na ‘to sa mga tell-tale signs na Karina somehow finds me interesting.

Hindi naman niya mapapansin ‘yon kung hindi niya ako inoobserbahan, ‘no!

“Hindi naman. May pumasok lang na tanong sa isip ko.”

“Engineering related?” Natawa ako sa biglaang pagkaasiwa niya, “Oo, kaya ‘wag mo nang usisain.”

“Usisain?”

Napabuntong hininga na lang ako bago iangkla ang braso ko sa kanya, “Interrogate? Pero mas higher level?” alangan kong sagot