Minutes before the long hand finally reaches the 12th number of the clock, Karina and Winter starts a conversation—something that they haven’t talked about. ‘How do you make it last?’ they ask.

“Why come here two nights before your grad?” tanong ni Winter sa ‘kin habang isinasara niya ang pinto ng unit. “Kasi it’s not yet the night before,” nakangisi kong tapik sa pisngi niya. “Buti pinayagan ka nina tita?” pagkasandal niya sa sofa ay inabot niya ang kamay ko para imbitahang umupo sa tabi niya.

“Right? Nashock din ako kasi,” tiningnan ko ang oras sa phone, “almost midnight na pero I think it’s because sa ‘yo ako pupunta.”

“At ihahatid ka ng ate mo,” tawa ni Winter bago irest ang noo sa aking balikat.

“May ginagawa ka ba?” Natawa siya, “’Wag mo muna akong pabalikin do’n.” Hinila ko ang mga kamay niya payakap sa ‘kin, “Who told you na makakabalik ka pa ro’n now that I’m here?”

Nag-angat na ng ulo si Winter. And with her dreamy eyes, she captured my lips. “This shoulder is definitely my resting place,” pagpatong niya ng kanyang baba sa aking balikat. “Tired?”

“No.”

“Your hooded eyes say otherwise,” bahagya akong pumihit para hapusin ang buhok niya. Umiling si Winter bago ibahin ang paksa, “Ano talagang pakay mo tonight, love?”  Napangiti ako nang maalala ko ang dahilan nang biglaan kong pagpunta sa kanya. Inilabas kong muli ang aking phone, dumiretso sa photos app.

“Remember the night we celebrated the result of your licensure exam, baby?”

“Naman.”

Pinakita ko sa kanya ang litrato sa phone ko, “Natatandaan mo ‘tong photo na ‘to?” Kinuha niya sa kamay ko ang phone para maaninag nang mabuti. Nakangiting lumingon sa ‘kin si Winter, “Kanino mo nakuha ‘to, Rina? I’ve been asking around for this photo!”

Excited na tumayo si Winter para kunin ang phone niya sa wooden plank beneath the mounted TV.

It was a photo of us in a bar kasama ‘yung batchmates niya who took the exam with her. Gi and Ning were there; hindi same month ‘yung sched ng exams nila. Ning will take the Sanitary Licensure Exam pa lang sa October of that year.

Natatandaan ko, biglaan lang ‘yung shot kasi kinalabit lang ako ng friend niya for a picture. Winter was sitting on a bar stool tapos I s one arm sa shoulders niya then the other naman sa waist niya. Nakayakap rin sa ‘kin si Winter no’n pero may hawak siyang beer bottle at bottle opener.

I was smiling with my teeth shown, eyes almost closed. Si Winter naman tight lipped pero good thing nakaharap siya sa camera. The photo turned out great. Naka-red denim jacket siya habang naka-black dress naman ako.

“You were tagged by Ryu din ah? Didn’t you receive the notif?” Muli siyang umupo sa tabi ko, “Kanina lang? I was playing.” Oo nga, nakalapag pa ang controller sa center table.

“Uh-huh. Apparently, this was shot on film, baby. Ryu forgot about it na raw tapos nagligpit siya kaya nakita niya,” hinawi ko ang kamay ni Winter para makahiga ako sa lap niya, stretching my legs sa sofa.

Hindi na ako kinibo ni Winter habang busy siyang pumipindot sa phone niya. “Porque you have long arms ha,” ngisi sa ‘kin ni Winter nang paulit-ulit kong tinap ang ilong niya.

“What’s taking you long?” sundot ko sa tummy niya.

“I’m asking Ryu for the processed negative.”

“For what? Digital naman na ‘yung photo?”

Ibinababa na ni Winter ang phone niya, sumandal nang muli sa sofa habang nilalaro ko ang kaliwang kamay niya, “Napansin mo na ‘yung phones ng students sa UST?”

Nag-isip ako saglit, “Why?”

“You don’t observe the back of their phones?”

“I do. Some has polaroids tapos there are those na mukhang cards with faces,” natawa si Winter sa sinabi ko. “Ikaw ‘yung exposed sa teens, hindi mo alam ‘yung tawag. Tapos ako na always with the adults, alam ko ‘yung tawa