Karina Yu is the first person on Winter Kim’s recent phone calls.

Opisyal na nilang natapos ni Ning ang kanilang college programs kaninang tanghali. Bukas pa namin sila makakasamang magcelebrate ni Gi dahil pareho silang may lakad ngayong gabi.

Si Ning nasa Xylo habang si Win naman nasa 20:20.

Katatapos ko lang makuntento sa screentime ko ngayong araw, at kakukulubong ko lang ng kumot sa akin nang tumunog ang phone ko. Pagkaupo ko sa kama’y nagtakip muna ako ng mata at nailing, inasahan ko nang may tatawag ng ganitong oras para magpasundo.

“Hi! Yes, this is Yizhuo’s friend,” diretso kong sagot sa tumawag.

“Oops! Got it wrong Miss Winter,” dinig kong tawa ng bartender sa kabilang linya.

“Winter? Winter Kim? Sa 20:20?” sunod-sunod kong tanong kay kuya. “You know her?” paninigurado niya.

“Yes po.”

“Pakisundo n’yo na po.” Tumayo na ako para damputin ang susi ng sasakyan sa mesa at ang plaid shirt na nakasampay sa desk chair, “Papunta na po. Thank you!”

Nang makalabas ako sa kwarto’y laking pasasalamat ko na makitang nagmi-midnight snack pa si ate, “Going out? Late na, Kars.”

Tumango ako bago kumuha ng tubig sa ref, “Sunduin ko si Winter.”

“Winter?” taas ng isang kilay niya, “Ah, the other Mapúan friend. Saan?” Natatawa akong bumeso sa kanya bago magtungo sa pinto, “20:20, I’ll go na.”

Hinintay ko ang pagsulyap niya sa akin bago ako tuluyang lumabas, “Ingat! If far ‘yung inuuwian niya, better bring her here na lang.”

---

Mabilis natagpuan ng aking mga mata ang kinaroroonan ni Winter. Nakadukdok na siya sa counter; mukhang hindi naman pang bar ang getup nito.

Naabutan ko pang tinutugtog ng She’s Only Sixteen ang kanta nilang Magic sa harapan. May mga pamilyar na mukhang kumakaway sa ‘kin, tinanguan ko na lang sila at mabilis na nagtungo kay Winter.

“Winter,” marahang tapik ko sa kanyang balikat. Lumingon sa ‘min ang isang bartender. Ito siguro ‘yung nakausap ko kanina. Binigyan niya ako ng mabait na ngiti bago iabot ang phone ni Winter.

“Girlfriend mo, ma’am?” Kahit na nagtataka ako sa walang prenong tanong ni kuya ay ‘di ko napigilang matawa, “Po?” Inangat ko na ang ulo ni Winter, at isinandal ang torso niya sa ‘kin. Inayos ko rin ang buhok nitong tumatabing sa kanyang mukha.

“Short-haired kasi siya pero may hair tie sa wrist,” tiningnan niya saglit ang itsura ni Winter, at bahagyang ngumisi. “Wala, wala,” wave nito ng kamay niya.

“Kung hindi pa, mukhang malapit naman na,” makahulugang ngiti nito sa ‘kin. “Need mo ng assistance or kaya na?”

“Kaya ko na po,” hinawakan ko na sa bewang si Winter bago itayo mula sa kinauupuan niya. “Thank you po!”

“May kaheight ka,” rinig kong bulong nito nang makalabas kami sa pinto.

“Oh?” Isinakay ko siya sa shotgun seat ng sasakyan. Nagstretch ako saglit habang bukas ang pinto sa side ni Winter. “Hmm,” nakapikit na sagot niya. Ngayon lang ako nagkaroon nang malinaw na view ng suot niya; pants, white sneakers, black shirt at light blue long sleeves.

“Ang special mo ha. 40-minute drive rin ‘yon,” tapik ko sa kanyang pisngi bago i-fasten ang seatbelt niya, at isara ang pintuan.

Pagkastart ko sa makina ng sasakyan, nilingon kong muli si Winter para i-check kung maayos ba ang lagay niya. “Ah, Karina,” silip ng kaliwang mata niya sa ‘kin. Nginitian ko siya bago pitikin sa noo. “Mahusay ka rin ‘no?” natatawa kong tanong sa kanya.

“Wait lang. Giv