“Hi,” nakangiting bati sa ‘kin ni Winter pagkalabas ko sa ospital. Umalis siya sa pagkakasandal sa pintuan ng shotgun seat para buksan ito bago i-offer ang kamay niya sa ‘kin, “Nice to finally see you.” Nang pagsalikupin ko ang mga kamay namin ay sinuklian ko siya ng matamis na ngiti, “You still get excited to see me even after 8 years?”

Nagkibit-balikat si Winter nang makaupo ako sa sasakyan, “Never magsasawa.” Playfully rolling my eyes, I say, “That sure huh?” Hinila niya ang seatbelt, locking it in place. “Uh-huh, because it’s you,” tango niya bago tuluyang isara ang pinto. Tanaw ko ang pasimpleng sayaw ni Winter sa harap ng kotse.

“Where are you taking us? Parang ang hyper mo yata tonight?” tanong ko nang magsimulang magmaneho si Winter. “Aren’t you supposed to be tired, baby?” stretching my arm para haplusin ang batok niya. Saglit niya akong nilingon, “The equation’s simple, love. Seeing Karina means Winter gets recharged.”

Unang intersection. Red light.

“How do you destress, Rina?” tanong ni Winter habang pinaglalaruan ang mga daliri ng kaliwang kamay ko. Tinanggal ko ang titig ko sa mga taong naglalakad, “I stare at you. Whatever you’re doing, I’ll simply watch you.” Bumaling ako sa kanya, “Then I write words that come into my mind.”

“This makes me think na you’ve already written your vows,” tawa ni Winter.

“No. I won’t write any,” ibinaba ko ang tingin ko sa mga kamay namin. Ipinatong ko ang kanang kamay ko sa mga ito, locking Winter’s right in between my hands. Pagbalik ng mga mata ko sa mukha niya, siya’y nakatitig na, “Why do you love me?” Nginitian ko siya, rubbing my thumb along the skin of the back of her palm, “Not your smile. Not your laugh. Not your eyes. Definitely not your lips.”

Humalakhak ako nang irapan ako ni Winter. May natitira pang sixty seconds bago kami muling umusad. I leaned closer, my elbow atop the center console. Ibinaba ko ang ulo ko sa balikat niya, “It’s the days we spend together. And the days we don’t. The times we miss each other. Moments that you cross my mind for no reason at all. And when I walk along the path of our memories, awaiting the future for more. But I know I love you best when words seem to fail me.”

“Winter, I love you just because,” halik ko sa leeg niya bago muling umayos ng upo.

Green light. Bumitaw siya sa pagkakahawak sa ‘kin.

Ngumiti si Winter bago i-adjust ang gear. “I learn new things from you, new things about you every day,” resting her hand on my thigh.

Habang nasa biyahe, napansin ko na kung saan kami patungo. Mukhang nahalata na rin ni Winter na alam ko na, “No questions muna. Ask me once we get there.”

---

Iniwan ni Winter ang sasakyan niya malapit sa guardhouse. Nais niya raw kasing sulitin ang gabi, “You may ask na.” Walang masyadong sasakyan sa kalsada ng village; maayos rin ang street lamps na kaakibat namin sa night walk na ito. “Since when did you start saving up for this house, baby?”

“Nung may work na ako. Wala naman akong pagkakagastusan eh, so I budgeted my s’weldo na lang for our future.” Hinawakan kong muli ang kamay niya, “What if you didn’t end up with me pala?”

Huminto sa paglalakad si Winter dahilan para mapatingin ako sa kanya, “Hindi p’wede ‘yon.” Natawa ako sa nakakunot niyang noo, “What if lang eh.”

Nakatingin lang ako sa kanya habang siya’y nagsasalita, “Ah ako may question, hindi ka ba nabore sa ‘kin?” pagdismiss niya sa tanong ko. Nakangiti kong hinigpitan ang hawak ko sa kamay niya bago ito bawiin para ikapit sa kanyang braso. “You’re not that of an open book, Win. So, sometimes I must decipher you on my own. I like it, I love figuring you out.”

“’Di mo naman sinagot eh,” pagtingala niya sa ‘kin. Tinanggal ko na ang pagkakakapit ko kay Winter at ipinatong na lamang ang braso ko sa balikat niya, “You make me laugh a lot so no, I never got bored. If I ever sighed in our relationship, I know it’s a sigh of relief kasi you are who I ended up with.”

Sinundot ko ang tagiliran ni Winter nang hindi siya umimik, “Yi