အသက္၀င္ေနတဲ့ အိမ္ကေလး အပိုင္း (18)
အသက္၀င္ေနတဲ့ အိမ္ကေလးအသက္၀င္ေနတဲ့ အိမ္ကေလး
အပိုင္း (18)
စ၀္ခြန္ပိုင္သည္ ၿခံေရွ႕တြင္ ေညာင္ေညာင္ဆရာကို ခ်ေပးလိုက္ၿပီး မိမိက စိုင္းထက္ထံ ဆိုင္ကယ္၀င္ေပးရင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ကို စိတ္ေအးလက္ေအးျပန္လာစဥ္ မိမိအိမ္ေရွ႕ေရာက္ခါနီး ထီးေဆာင္းလာသည့္လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကပ္ၿပီးျဖတ္လာစဥ္ စ၀္ခြန္ပိုင္၏တကုိယ္လံုး ေသြးေၾကာကဖ်င္းခနဲျဖစ္ကာ ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ား ေထာင္ထလာသျဖင့္ အလိုေလ်ာက္သိစိတ္ျဖင့္ ျဖတ္ခနဲၾကည့္လိုက္စဥ္ ပုခံုးေပၚ၀ဲက်ေနသည့္ဆံပင္ရွည္ရွည္က မ်က္ႏွာတျခမ္းကိုကြယ္ထားသည့္ ေမး႐ိုးထင္းထင္းႏွင့္ သံုးဆယ္ေက်ာ္လူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။
႐ွပ္အက်ႌအနက္ေရာင္ေၾကာင့္ အသားအေရက ပိုလို႔ျဖဴေရာ္ေနသလို ထီးကိုကိုင္ထားသည့္ လက္ဆစ္ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ စ၀္ခြန္ပိုင္၏ရင္ထဲ လက္ေအးႀကီးႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္လာသလို ခံစားလိုက္ရစဥ္ မိမိကို ျဖတ္ခနဲၾကည့္လိုက္သည့္အၾကည့္ကို ေတြ႕လိုက္စဥ္ စ၀္ခြန္ပိုင္၏ရင္ထဲ ေလးဆင္းသြားေတာ့သည္။
ထိုသူႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ျဖတ္စဥ္ မိမိထက္ေခါင္းတစ္လံုးစာ ျမင့္သည့္လူက ကိုရီးယားစံုေထာက္ကားထဲက ဂုိဏ္းစတားလိုလို လူရွိန္ေစသည့္ ကိုယ္ဟန္အေနအထားႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ မိမိလည္း ဒီကိုေရာက္တာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဒီၿမိဳ႕သားမဟုတ္မွန္း သိလိုက္သည္။ စ၀္ခြန္ပိုင္သည္ မိမိၿခံတံခါးကိုဖြင့္၀င္ရင္း တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားသည့္လူ၏ ေက်ာျပင္ကိုေငးၾကည့္ကာ သက္ျပင္းကို အမွတ္တမဲ့ခ်လိုက္မိသည္။
“ခြန္ပိုင္… ျမန္ျမန္လုပ္… ငါ ဗိုက္ဆာေနၿပီ… ႏြားႏို႔ေႏႊးေပး..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာက ခြန္ပိုင္အိမ္ထဲ၀င္လာေတာ့ ဧည့္ခန္းကႀကိမ္ထိုင္ခံုေပၚ ေခြေနရာမွ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“အေစာက စားၿပီးမွသြားတာကို ခင္ဗ်ားက ဆာၿပီလား…”
“ဆာၿပီေပါ့… ငါ့ေ၀စုကို ေျမေခြးမေလးကို ေကၽြးလိုက္တာကိုး..”
စ၀္ခြန္ပိုင္က တေန႔တျခား ၀လံုးလာသည့္ ေညာင္ေညာင္ဆရာကို ေပြ႕ကာ မီးဖိုဘက္ကို ေခၚလာရင္းေျပာလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ား ဒီလိုဆက္စားေနရင္ အဆီပိတ္ေတာ့မယ္..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာသည္ စ၀္ခြန္ပိုင္၏ကိုယ္မွ ထူးဆန္းသည့္အနံ႔ကိုရလိုက္သျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
“မင္းကိုယ္က ထူးဆန္းတဲ့ ပရႏွင္တဲ့ေဆးနံ႔ကိုရတယ္။ မင္းဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ခဲ့တာလဲ..”
စ၀္ခြန္ပိုင္သည္ ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏စကားေၾကာင့္ အံ့အားသင့္သြားကာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး..”
“မဟုတ္ဘူး။ မင္းအိမ္ေရွ႕မွာ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ခဲ့သလဲ.. ငါ… ဒီအန႔ံကို ေသခ်ာသိတယ္..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏စကားကိုၾကားေတာ့မွ စ၀္ခြန္ပိုင္ သတိရလာသည္။
“ေၾသာ္… ခုနက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ခဲ့တာ..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာ ထိုစကားကုိၾကားသည္ႏွင့္ အိမ္အျပင္ကိုေျပးထြက္ကာ ဟိုဟိုသည္သည္ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသျဖင့္ စ၀္ခြန္ပိုင္ အေနာက္မွေျပးလိုက္ကာ ေမးလိုက္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေညာင္ေညာင္ဆရာ.. ဘယ္သြားမလို႔လဲ..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာက ၿခံေရွ႕ထိထြက္ကာ အသည္းအသန္ေျပးၾကည့္သျဖင့္ စ၀္ခြန္ပိုင္က သာမန္ကိစၥမဟုတ္သည္ကို ရိပ္မိကာ ခ်က္ခ်င္းေျပးလိုက္ခဲ့သည္။
“ဟိုေကာင့္ကိုရွာမလို႔…”
ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏စကားေၾကာင့္ စ၀္ခြန္ပိုင္လည္း အေနာက္မွေျပးလိုက္ခဲ့ရေတာ့သည္။ စိုင္းထက္တို႔အိမ္ေရွ႕ကိုျဖတ္ၿပီး သံုးအိမ္အကြာ လမ္းအေကြ႕တြင္ ေညာင္ေညာင္ဆရာ ရပ္သြားၿပီး ေက်ာကိုခုန္းကာ တကိုယ္လံုးအေမႊးမ်ား ေထာင္ထလာေတာ့သည္။
“မင္း ဘယ္သူလဲ… ဒီနယ္ကို ဘာလာလုပ္တာလဲ..”
“ခင္ဗ်ားလည္း လူေတြၾကား ဘာလို႔လာေနတာလဲ..”
ထီးေဆာင္းထားသည့္လူရြယ္က ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏စကားေၾကာင့္ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။ စ၀္ခြန္ပိုင္သည္ ေညာင္ေညာင္ဆရာကိုမွီလာၿပီး ယခုမွ ထိုလူရြယ္၏မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။
ႏွာတံစင္းစင္း၊ သြယ္တန္းသည့္မ်က္ခံုး၊ ျဖဴေဖြးၿပီး ေနမထိသည့္အသားအေရ၊ ရွည္သြယ္ေသာအရပ္၊ တကိုယ္လံုးၿခံဳၾကည့္လွ်င္ လူေခ်ာတစ္ေယာက္ဟု ေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း ေသြးေအးကာ ရက္စက္ဟန္ရွိသည့္ မ်က္လံုးႏွင့္ ပိရိသည့္ႏႈတ္ခမ္းတို႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ေသြးေအးလူသတ္သမားတစ္ေယာက္ပံုရိပ္ ထြက္ေနသလိုပင္။
ထိုလူက စ၀္ခြန္ပိုင္ကိုေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မုန္းတီးရိပ္ သိသိသာသာထြက္ေပၚလာသလို ထင္လိုက္မိၿပီး စိတ္ထဲထင့္သြားေတာ့သည္။
“မင္းက မင္းအဖြားနဲ႔ အေတာ္တူတာပဲ… သရဲျမင္ႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္ကိုပါ လက္ခံရထားၿပီး အသံုးခ်ေနၿပီကိုး။ မဆိုင္တဲ့ကိစၥ၀င္႐ႈပ္ရင္ မင္းအဖြားလိုပဲ ေစာေစာေသရလိမ့္မယ္ စ၀္ခြန္ပိုင္..”
စ၀္ခြန္ပိုင္ ထိုစကားကိုၾကားလိုက္ရၿပီး ထိုသူလက္တစ္ခ်က္ယမ္းလိုက္သည္ႏွင့္ မည္းမည္းအရိပ္ႀကီး မိမိဘက္ကို ထိုးစိုက္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ မိမိအဖြား၏ ပါရမီအစြမ္းကို ထုတ္ေျပာလိုက္သံကိုၾကားရၿပီးေနာက္ စ၀္ခြန္ပိုင္ ၾကက္ေသေသၿပီး ေရွာင္ဖို႔ေမ့ကာ ေၾကာင္ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္ ေညာင္ေညာင္ဆရာက ၀ံပုေလြအသြင္ေျပာင္းကာ မိမိထံ ထိုးဆင္းလာသည့္ အရိပ္မည္းကို ခုန္အုပ္လိုက္စဥ္ ထိုအရိပ္မည္းက ေပါက္ကြဲၿပီး ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မီးခိုးေငြ႕တို႔ ဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့သည္။
“ခြန္ပိုင္… ငါ့နားကမခြာနဲ႔.. ဒီေကာင္က.. မင္းကို ဒုကၡေပးဖို႔ႀကံေနတာ..”
“ဟား.. ဟား.. ဟား.. ေတာင္ေစာင့္နတ္ မင္းကို ဘယ္ေလာက္ကာကြယ္ေပးႏိုင္မလဲ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာက စ၀္ခြန္ပိုင္ေရွ႕တြင္ ကာၿပီး လွမ္းေျပာလိုက္မွ သတိ၀င္လာသည္။ မီးခိုးေငြ႕ၾကားမွ ထိုလူ၏ ေအးစက္စက္ရယ္သံကို ၾကားလိုက္ရၿပီး တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားသည့္စကားေၾကာင့္ ထုိလူထြက္သြားသည္ကို ရိပ္မိကာ ေနာက္မွေျပးလိုက္မည္အျပဳ ေညာင္ေညာင္ဆရာက ဇြတ္တားထားလိုက္သည္။
“ေနဦး.. ခင္ဗ်ား…”
“မလိုက္နဲ႔ ခြန္ပိုင္.. သူ႔ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္..”
ထိုစဥ္ မိမိတို႔အေနာက္မွ ေျပးလာသည့္အသံကို ၾကားသျဖင့္ ေညာင္ေညာင္ဆရာက ေၾကာင္ပံုစံျပန္ေျပာင္းလိုက္သည္။ မီးခိုးေငြ႕လည္းပ်ယ္ေတာ့ စိုင္းထက္အေနာက္တြင္ ေရာက္လာၿပီး ေမးလိုက္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခြန္ပိုင္.. သူခိုးလား..”
“မ.. မဟုတ္ပါဘူး.. ငါ့ေၾကာင္ ထြက္ေျပးသြားလို႔ လိုက္ဖမ္းေနတာ..”
“ေတာ္ေသးတာေပါ့.. ငါက မင္းအိမ္ သူခိုး၀င္လို႔ ေျပးလိုက္ေနတယ္ထင္ၿပီး ၀ါးရင္းတုတ္ေတာင္ ဆြဲလာတာ..”
စိုင္းထက္က ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ စ၀္ခြန္ပိုင္သည္ သူငယ္ခ်င္းေလး၏ စိတ္ရင္းေကာင္းကိုသိလုိက္ရၿပီး ရင္ထဲေႏြးသြားသည္။ ‘သူငယ္ခ်င္း’ ဆိုတာ မိမိအတြက္ ရွားပါးလြန္းေသာအရာမဟုတ္လား။ စ၀္ခြန္ပိုင္သည္ ေျခရာလည္းေပ်ာက္၊ ေရလည္းေနာက္သြားေသာလူေနာက္ကို မလိုက္ရဘဲ ေညာင္ေညာင္ဆရာကို ေပြ႕ခ်ီကာ စိုင္းထက္ႏွင့္စကားေျပာရင္း အိမ္ကိုျပန္လာရေတာ့သည္။
စိုင္းထက္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး မိမိအိမ္ကိုျပန္ေရာက္မွ ေညာင္ေညာင္ဆရာအတြက္ ႏြားႏို႔ခြက္ခ်ေပးရင္း ေမးလိုက္သည္။
“သူ.. ခင္ဗ်ားရဲ့ပင္ကိုယ္႐ုပ္ကို သိေနတယ္။ ခင္ဗ်ားကို ျမင္လည္းျမင္ရတယ္..”
“ဟုတ္တယ္.. ဒီေကာင္က သရဲႏွင္တဲ့ အစြန္းေရာက္ဂုိဏ္းထဲကပဲ။ ရာထူးႀကီးပိုင္းျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ မင္းကို တိုက္ခိုက္ဖို႔ စကၠဴအင္း႐ုပ္ကိုေတာင္ စီမံႏုိင္တဲ့အဆင့္ဆိုေတာ့ အမႈေဆာင္အဆင့္ေတာင္ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ..”
စ၀္ခြန္ပိုင္ ငိုင္ကာစဥ္းစားေနၿပီး ေမးလိုက္သည္။
“ေညာင္ေညာင္ဆရာ.. သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဖြားဖြားကိုသိဖို႔ ငယ္မေနဘူးလား။ သူ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သိစရာအေၾကာင္းမရွိႏိုင္ဘူး။ အခု သူက ဖြားဖြားကိုသိေနတဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း မုန္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်ိဳး႐ိုးနဲ႔ တခုခုပတ္သက္မႈရွိမယ္လို႔ ထင္တယ္..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာသည္ စ၀္ခြန္ပိုင္၏စကားကိုၾကားေသာ္ ႏြားႏို႔ေသာက္ေနရာမွ ေခါင္းေထာင္လာၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
“ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မင္း ဒီအိမ္ထဲက မိသားစုမ်ိဳး႐ိုးစာအုပ္လိုဟာကို လိုက္ရွာၾကည့္လိုက္..”
“အဲ့လိုစာအုပ္ ရွိတယ္တဲ့လား..”
“ေအး… မင္းအဖြား ငါ့ကို တခါေျပာဖူးသလုိပဲ.. အဲ့တုန္းက ငါက ပ်င္းလို႔ ဆက္နားမေထာင္ဘဲ ထသြားလို႔ မသိတာ..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏စကားေၾကာင့္ ခြန္ပိုင္ အိမ္အေပၚထပ္ကိုတက္လာၿပီး စာၾကည့္ဗီ႐ိုကို ေမႊေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ သားေရဖံုးႏွင့္ စာအုပ္ထူတစ္အုပ္တြင္ ေရးထိုးထားသည့္အမည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ စိတ္၀င္စားၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
'ေဟာ္နန္းေဒ၀ီ အဆက္ႏြယ္မ်ား'
စ၀္ခြန္ပိုင္ ထိုစာအုပ္ကို ဆုပ္ကိုင္မိစဥ္ ကိုယ္ထဲ လွ်ပ္စီးတစ္ခု စီး၀င္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ဓားရွည္တစ္လက္က ၾကမ္းေပၚျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။
ခြန္ပိုင္ စာအုပ္ကိုပိုက္ရင္း ဓားကိုေကာက္ကိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ မိုက္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေခြက်သြားေတာ့သည္။
“စုန္းမ.. သခင္ႀကီး ဒီစုန္းမကို ေဟာ္နန္းက ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါ.. ဒီစုန္းမက သခင္ႀကီးကို မက်န္းမမာျဖစ္ေအာင္ ျပဳစားေနတာ..”
လွပသည့္အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ဦးက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ စူးရွစြာေအာ္ဟစ္ေနသည္။ ေစာ္ဘြားအ၀တ္ႏွင့္လူက စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာႏွင့္ သူ႔ေရွ႕ကအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို ၾကည့္ကာ ေတာင္းပန္ေနသည္။
“ဒီ အင္းေတြေရးျခယ္ထားတဲ့စာအုပ္နဲ႔ ဒီအ႐ုပ္ေတြက ဘာေတြဆိုတာ ေမာင္ေတာ့္ကိုရွင္းျပပါလား ေစာကလ်ာေရႊစင္ ႏွမရယ္..”
မဟာဆန္ဆန္ႏွင့္ အထက္တန္းက်သည့္အမ်ိဳးသမီးက ထိုစာအုပ္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ျပတ္သားစြာေျပာလိုက္သည္။
“ဒီစာအုပ္က ကၽြန္မတို႔ဘိုးဘြားေတြဆီက လက္ဆင့္ကမ္းရလာတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေရးထားတာက တိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ စာေရးသားနည္းတစ္ခု။ ပါတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက မိသားစုေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္အေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတာ။ ဒီအ႐ုပ္ေတြက ကၽြန္မလက္ေဆာင္ရထားတဲ့အ႐ုပ္။ လူကို ဘာအႏၱရာယ္မွမေပးဘူး”
ထိုစကားကိုၾကားေသာ္ လွပသည့္အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးက မ်က္ရည္က်ကာ ထိုအမ်ိဳးသား၏ေျခရင္းထိုင္ခ်ၿပီး ငို႐ိႈက္ကာေျပာသည္။
“သခင္ႀကီး.. သခင္ႀကီးဘုရား.. ဒီစုန္းမစကားကို ယံုမွာလား။ ကၽြန္မရဲ့သားေတာ္ေလး မက်န္းမမာျဖစ္တာ ဒီစုန္းမေၾကာင့္။ ကၽြန္မရဲ့ေဖေဖက နတ္ဆရာဆီေမးေပးထားတာ။ ဒီစုန္းမက သခင္ႀကီးရဲ့မ်ိဳးဆက္ သားေတာ္ေလးကို မ႐ႈစိမ့္လို႔၊ မုန္းတီးလို႔ ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႔ က်ိန္စာတိုက္ထားတာ… သူ႔ကို က်ိန္စာျပန္ျဖည္ေအာင္ ေျပာေပးပါ။ ျပီးရင္ ကၽြန္မနဲ႔သားေတာ္ေလး ဒီေဟာ္နန္းက ထြက္သြားပါေတာ့မယ္..”
“နန္းယမံု.. ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ဘာကိစၥနဲ႔ ယမံုနဲ႔သားက ဒီေဟာ္က ထြက္သြားရမွာလဲ။ ဒါေတြက အထင္လြဲတာပါ..”
ေစာ္ဘြားႀကီးက မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ ဟန္႔တားစဥ္ လူတစ္စု အခန္းထဲ၀င္လာခဲ့သည္။ သူတို႔လက္ထဲတြင္ ပါလာသည့္ပစၥည္းက နယ္စားႀကီးအ၀တ္အစား၀တ္ထားသည့္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ႏွင့္ အင္းစာရြက္တစ္ရြက္ကို ဆံပင္ခ်ည္ႏွင့္ခ်ည္ကာ အပ္စိုက္ထားသည္ကိုေတြ႕ေသာ္ ေစာ္ဘြားႀကီးစ၀္ၾကာဟုန္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားေတာ့သည္။
“ဒီဟာေတြကို မဟာေဒ၀ီရဲ့ ေသတၱာထဲက ေတြ႕တာပါ ေစာ္ဘြားႀကီး..”
အေစာင့္အေရွာက္မ်ား၏စကားေၾကာင့္ မဟာေဒ၀ီက ထူးဆန္းစြာရယ္ေမာကာ ေျပာလိုက္သည္။
“ကၽြန္မကို ဧည့္ခန္းေဆာင္ကို ေခၚစကားေျပာၿပီး ကၽြန္မအခန္းထဲက ေသတၱာထဲမွာ ဒီဟာေတြကိုေတြ႕ပါတယ္ဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္… သခင္ႀကီး.. ဒါ.. ဘာသေဘာဆိုတာ ဆင္ျခင္ေပးပါ..”
“ေစာ္ဘြားႀကီး.. အမွန္တရားေပၚေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေတာ္မူပါ.. ကၽြန္ေတာ့္သမီးနဲ႔ ေျမးကို ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႔လုပ္ႀကံသူ မဟာေဒ၀ီကို တရားသျဖင့္ စီရင္ေပးေတာ္မူပါ..”
၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ခန္းမေဆာင္ထဲ၀င္ေရာက္လာၿပီး ေစာ္ဘြားႀကီးကို ဦးတိုက္ေလွ်ာက္ထားေတာ့သည္။ ေစာ္ဘြားႀကီးသည္ လူအမ်ားစုကိုတလွည့္၊ တစ္ေယာက္တည္းရပ္ေနသည့္ မဟာေဒ၀ီကိုတလွည့္ ၾကည့္ကာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဟန္ ေပၚေနသည္။
ထို႔ေနာက္ မဟာေဒ၀ီဘက္ကိုလွည့္ကာ ျပတ္သားစြာေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
“မဟာေဒ၀ီအရာကခ်ၿပီး ေဟာ္နန္းမွ ႏွင္ထုတ္ေစ..”
မဟာေဒ၀ီသည္ ထိုစကားကို ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးဟန္ျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားျခင္းမရွိ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ေစာ္ဘြားႀကီးကိုၾကည့္ကာ တစ္ခြန္းတည္းေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားသည္။
“အမွန္အမွားကို ကိုယ္ေစာင့္နတ္က အသိဆံုးပါ.. ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္လံုရင္ ၿပီးတာပါပဲ..”
မဟာေဒ၀ီက စာအုပ္ႏွင့္အ႐ုပ္ကေလးမ်ားကိုယူကာ ေဟာ္နန္းထဲမွ မုန္းတီးစြာ၊ အားရစြာၾကည့္ေနေသာ လူတစ္စုကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။
ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး စ၀္ခြန္ပိုင္၏ရင္ထဲ နာက်င္လာသည္။ မဟာေဒ၀ီ မတရားေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ခံေနရသည္ကို သိလ်က္ ေစာ္ဘြားႀကီး ၾကည့္ေနရက္သည္။
“မတရားဘူး.. မတရားဘူး..”
“ေဟ့.. ခြန္ပိုင္.. သတိထားစမ္း..”
စ၀္ခြန္ပိုင္၏ႏႈတ္မွ ေယာင္ယမ္းေအာ္ဟစ္စဥ္ မိမိပါးကို ပုတ္လိုက္သည့္အထိေတြ႕ေၾကာင့္ ႏိုးလာေတာ့ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ လန္႔သြားသည္။ ဘယ္ကမိန္းကေလး မိမိအိမ္ေပၚေရာက္ေနတာလဲ။
“မင္း.. ဘယ္သူလဲ.. ဘာေၾကာင့္ ငါ့အိမ္ထဲ ေရာက္ေနတာလဲ..”
အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ မိန္းကေလးက ဆံပင္ရွည္ကို ေက်ာဘက္စုသိမ္းကာ ထရပ္ရင္းေျပာလိုက္သည္။
“ငါ.. ေညာင္ေညာင္ဆရာေလ.. မင္းၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်ေနလို႔ ဆြဲထူဖုိ႔ လူေယာင္ဖန္ဆင္းထားတာ..”
“ခင္.. ခင္ဗ်ား.. တကယ္ ေညာင္ေညာင္ဆရာလား..”
စ၀္ခြန္ပိုင္ မယံုႏိုင္စြာ ေမးလိုက္စဥ္ ႐ုတ္တရက္ မိန္းကေလးက ေၾကာင္ပံုျဖစ္သြားေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ နဖူးေပၚက ေခၽြးမ်ားကိုသုတ္ကာ မိမိျမင္ခဲ့သည္ကို အေလာတႀကီးေျပာျပလိုက္သည္။ ေညာင္ေညာင္ဆရာသည္ စ၀္ခြန္ပုိင္၏ေဘး ခုန္တက္လာၿပီးေနာက္ ေျပာလိုက္သည္။
“အင္း.. ၾကည့္ရတာ ေစာေမသီရိက ေစာကလ်ာေရႊစင္ရဲ့ အဆက္ႏြယ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္.. ဒီစာအုပ္က မိသားစုသမိုင္းေၾကာင္းစာအုပ္လား.. ဖြင့္ၾကည့္စမ္း..”
စ၀္ခြန္ပိုင္လည္း ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏စကားေၾကာင့္ စာအုပ္ကိုဖြင့္လိုက္စဥ္ ပဲပင္ေပါက္ပံုစံ တြန္႔လိမ္ေနေသာ စာသားမ်ားကိုသာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေညာင္ေညာင္ဆရာက ထိုစာလံုးမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
“မင္းတို႔မိသားစု အဆက္ႏြယ္အေၾကာင္း ေရးထားတာပဲ။ လူသားေတြရဲ့ဘာသာစကားမဟုတ္ဘူး။ ပရေလာကသားေတြပဲ နားလည္တဲ့ဘာသာစကားနဲ႔”
“ခင္ဗ်ား ဖတ္တတ္လား..”
“ဒါေပါ့ကြ..”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး..”
“ေအာက္ကို အရင္သြားရေအာင္.. ဒီအေပၚက ဖုန္ထူတယ္..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏စကားေၾကာင့္ ခြန္ပိုင္ စာအုပ္ကိုပိုက္ကာ ေအာက္ကိုဆင္းလာခဲ့သည္။ ေအာက္ကိုေရာက္ေသာ္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ မထင္မွတ္ထားသည့္ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး စ၀္ခြန္ပိုင္ shock ရသြားၿပီး ေက်ာက္႐ုပ္လို မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။
“မေတြ႕တာၾကာၿပီေနာ္.. ညီ..”
ေတာက္ပစြာၿပံဳးလ်က္ ထိုလူက ေႏြးေထြးစြာႏႈတ္ဆက္လာခဲ့သည္ကို စ၀္ခြန္ပိုင္ ေၾကာင္ေငးကာ ၾကည့္ေနမိသည္။
ေညာင္ေညာင္ဆရာသည္ ၿခံထဲ၀င္လာ႐ံုမက အိမ္ထဲထိေရာက္ေနသည့္ လူစိမ္းကိုေတြ႕သည္ႏွင့္ တကုိယ္လံုး ေလျပင္းမိသည့္သစ္ပင္ႏွယ္ ယိမ္းယိုင္သြားေသာ စ၀္ခြန္ပိုင္ကိုေတြ႕ေသာ္ ေလွကားေပၚမွ လႊားခနဲခုန္အုပ္လိုက္စဥ္ ႀကီးမားေသာ၀ံပုေလြပံု ေျပာင္းသြားေတာ့သည္။
“မလုပ္နဲ႔…”
စ၀္ခြန္ပိုင္ လွမ္းတားေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားေလၿပီ။ ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏ ၀ံပုေလြလက္ႀကီးက အကို႔ကိုယ္ေပၚ အရွိန္ႏွင့္ဖိမိေတာ့မည္။ စ၀္ခြန္ပိုင္ မ်က္လံုးကိုမွိတ္လိုက္စဥ္ ေပါက္ကြဲသံခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရၿပီး ေအာ္ဟစ္သံမ်ားထြက္ေနသျဖင့္ မ်က္္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္စဥ္ သရဲမႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ေညာင္ေညာင္ဆရာ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တခဏတြင္းႏွင့္ သရဲမႏွစ္ေကာင္ အိမ္ျပင္ကိုလြင္စဥ္သြားစဥ္ အကိုက အင္းစာရြက္ကိုထုတ္ကာ ေညာင္ေညာင္ဆရာကို လွမ္းပစ္လိုက္သျဖင့္ စ၀္ခြန္ပုိင္ ေရွ႕မွ၀င္တားလိုက္စဥ္ ျပင္းထန္သည့္အရွိန္ႏွင့္ လြင့္စဥ္ၿပီး နံရံကို တိုက္မိမွရပ္ေတာ့သည္။
“ခြန္ပိုင္… မင္းဘာျဖစ္သြားေသးလဲ..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာက ခ်က္ခ်င္း စ၀္ခြန္ပိုင္နား ခုန္၀င္လာၿပီး စိုးရိမ္တႀကီးေမးကာ ေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး မာန္ဖီဟိန္းေဟာက္လိုက္စဥ္ စ၀္ခြန္ပုိင္က ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏ကိုယ္မွ အေမႊးကို လွမ္းဆြဲကာ ေျပာလိုက္သည္။
“သူက ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ..”
ထိုစကားကိုၾကားေသာအခါ ေညာင္ေညာင္ဆရာက ပင္ကိုယ္ေၾကာင္႐ုပ္အျဖစ္ ျပန္ေျပာင္းျပီး ေမးလိုက္သည္။
“မင္းရဲ့မိတ္ေဆြက သရဲႏွင္အဖြဲ႕ကပဲ.. မင္းကိုေတာင္ အင္းနဲ႔တိုက္ခိုက္တာပဲလား.. ဒါက မိတ္ေဆြခ်င္းေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ က်ီစားတာလား..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏ ခပ္ေထ့ေထ့စကားေၾကာင့္ စ၀္ခြန္ပုိင္ သူ႔ကို ေမးခြန္းေမးဟန္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ မိမိသိေသာ အကိုက အဆိုေတာ္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မင္းသား တစ္ေယာက္ပါ။ ဘယ္လိုလုပ္ သရဲႏွင္အဖြဲ႕သားျဖစ္ၿပီး အင္းစာရြက္မ်ားကို အသံုးခ်ႏိုင္သည္ကို နားမလည္ေတာ့ေပ။ ၿပီးေတာ့ ေညာင္ေညာင္ဆရာကို တားဆီးလိုက္သည့္ သရဲမႏွစ္ေကာင္လည္း ၿခံျပင္ကိုလြင့္ထြက္သြားရာမွ အိမ္ထဲကို ျပန္ေရာက္လာၿပီး အကို႔ေနာက္တြင္ က်ိဳးႏြံစြာရပ္ေနၾကသည္။ အကိုက မိမိသိသည့္သူမွ ဟုတ္ရဲ့လား။
“အကိုက.. ဘာလဲ??”
ေအာင္ျမင့္ျမတ္သည္ ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္ကာ ဧည့္ခန္းရွိခံုတြင္ သူ႔အိမ္သူ႔ယာလို သက္ေတာင့္သက္သာ၀င္ထိုင္ၿပီး စ၀္ခြန္ပုိင္ကို ၿပံဳးခိ်ဳစြာၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
“ထိုင္ပါဦး.. ေအးေဆးစကားေျပာၾကတာေပါ့.. မေတြ႕ရတဲ့တစ္လနီးပါးအတြင္း အကို႔ညီရဲ့စြမ္းရည္ေတြ ပိုထက္ျမက္လာတာပါလား။ ေရခံ၊ ေျမခံေကာင္းလို႔ ရွိတဲ့အစြမ္းေတြ အားေကာင္းလာတာျဖစ္မယ္..”
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာရွိတာ ဘယ္လိုသိတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ လာေတြ႕တာလဲ..”
ေအာင္ျမင့္ျမတ္သည္ မိမိေရွ႕မွ ဆရာ၀န္လူရြယ္ေလးကို ၿပံဳးၾကည့္ကာ ညင္သာစြာေျပာလိုက္သည္။
“ညီ့ကိုလြမ္းလို႔.. မခြဲႏိုင္လုိ႔ လိုက္လာတာ.. ညီေျပာတာကို ကိုယ္ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးသြားၿပီ။ ကိုယ္ အတၱႀကီးသြားတယ္။ ညီ့ကိုခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္အပိုင္အျဖစ္ လုပ္ခ်င္မိခဲ့တာ။ အဲ့ဒီအတြက္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ… ၿပီးေတာ့ ညီေနခ်င္တဲ့အတိုင္း ကိုယ္တုိ႔အတူလက္တြဲၿပီး ဘ၀အေဖာ္မြန္အျဖစ္ ဆက္သြားၾကမယ္..”
စ၀္ခြန္ပုိင္သည္ မထင္ထားသည့္အခ်ိန္ေရာက္လာ၊ မထင္ထားသည့္စြမ္းအားကုိထုတ္ျပၿပီး မထင္မွတ္ထားသည့္စကားကို ေျပာေနသည့္သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေပ။
“မင္းနဲ႔သူက ဘာေတြလဲ စ၀္ခြန္ပုိင္..”
ေညာင္ေညာင္ဆရာက ခံုတစ္ခံုေပၚခုန္တက္ကာ ထိုင္ခ်ၿပီး ေအာင္ျမင့္ျမတ္ကိုစိုက္ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။ စ၀္ခြန္ပုိင္သည္ ေညာင္ေညာင္ဆရာ၏ေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္ကာ တည္ၿငိမ္စြာေျပာလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြပါ..”
ထိုစကားကိုၾကားေသာ္ အကို၏မ်က္ခံုးပင့္သြားၿပီး သက္ျပင္းခ်ကာ ေျပာလိုက္သည္။
“အိုေက.. ကိုယ္ အတင္းအက်ပ္ ဖိအားမေပးပါဘူး.. ညီ ေအးေဆးစဥ္းစားပါ.. ကိုယ္ ညီ့ဆီက အေျဖရတဲ့အထိ ေစာင့္ပါ့မယ္..”
“အကို ကၽြန္ေတာ္ေမးထားတာ မေျဖရေသးဘူး..”
စ၀္ခြန္ပုိင္က မိမိသိလိုသည္ကို ထပ္ေမးလိုက္သည္။ ေအာင္ျမင့္ျမတ္သည္ စ၀္ခြန္ပုိင္ကို ၿပံဳးကာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ညင္သာစြာေျပာလိုက္သည္။
“ပရေလာကသားေတြၾကားထဲ ညီရဲ့သတင္းက ဟုိးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ပဲ.. သူတို႔လမ္းညႊန္လို႔ ေရာက္လာတာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က ညီ့လိုပဲ သရဲျမင္ႏိုင္တဲ့ ဘုရားေပးတဲ့လက္ေဆာင္ရွိတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ကိုသံုးၿပီး လူေတြကိုေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးကို လိုက္ၿပီးႏွိမ္နင္းေနတာ..”
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕စကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆိုတာသိလို႔ လာခ်ဥ္းကပ္တာလား..”
“ဟုတ္တယ္။ ညီက ဒီအစြမ္းကိုပိုင္ထားေပမယ့္ အသံုးမခ်တတ္တာကိုသိလို႔ ကိုယ္က ညီ့နားလာၿပီး အကဲခတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး ညီ့ကိုခ်စ္သြားတာ..”
“ခင္ဗ်ားရဲ့အစြမ္း… ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ဖံုးကြယ္ထားတာလဲ..”
“ညီ့လိုပဲေပါ့.. ဒီအစြမ္းရွိတာသိရင္ ညီက ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ပါ့မလား..”
“ခင္ဗ်ားမွာ ဒီလိုအစြမ္းရွိတာသိရင္ အေစာႀကီးကတည္းက ေ၀းေ၀းေျပးသြားမွာ ေသခ်ာတယ္..”
ေအာင္ျမင့္ျမတ္က ေက်နပ္စြာရယ္ေမာၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
“ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတာေပါ့။ ကဲ..ကိုယ္ ညီ့အိမ္မွာတည္းမွာေနာ္။ ကိုယ့္ကို တည္းခြင့္ေပးပါ..”
“မရဘူး.. ဒီၿမိဳ႕ကဟိုတယ္မွာ သြားတည္းပါ..”
ေအာင္ျမင့္ျမတ္သည္ စ၀္ခြန္ပုိင္၏ျပတ္သားေသာစကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ႐ံႈ႕မဲ့သြားသည္။
“ဟာ.. မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ ညီရ။ ဒီတစ္ညေတာ့ ကိုယ့္ကို တည္းခြင့္ျပဳပါ.. မနက္ျဖန္ ဟိုတယ္သြားပါ့မယ္..”
စ၀္ခြန္ပုိင္သည္ မိမိကိုလိမ္ထားသည့္အတြက္ သူ႔ကို လက္မခံခ်င္ေသာ္လည္း တကယ္မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ လက္ခံလိုက္သည္။
“ေကာင္းၿပီ.. တစ္ညပဲ..”
“အား… ညီက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ..”
သူ႔စကားေၾကာင့္ စ၀္ခြန္ပုိင္၏မ်က္ႏွာ နီခနဲျဖစ္သြားေတာ့သည္။
-------------------------------------------------------------
Comments