[Minjeong's]

Pagmulat ko sa mga mata ko, gulong-gulo ako pinagmasdan ang paligid ko. 

Muntik ko na isipin na nakidnap ako e, kaso sino naman ang k-kidnappin tapos ikukulong sa napaka-gandang kwarto at super comfy na higaan. 

So I headed to the bathroom muna, still half-asleep. I woke up myself by washing up with cold water.  

When I regain my full consciousness, naalala ko lahat nangyari kahapon at paano ako napadpad dito. 

Tsaka yung ngiti ni Karina.

Bigla naman nagring ang phone ko sa nightstand, nataranta ako bigla kasi si Ning ang tumatawag, nakalimutan ko sabihin sa kanya na hindi ako umuwi. 

“Girl, akala ko napano ka na, wala ka dito eh!” sabi ni Ning after ko magexplain sa kanya. 

“Hehe, sorry, grabe talaga hilo ko kahapon.” 

“Buti nga pinagstay ka na nila dyan.” 

“Oo nga, mabait naman sila sa akin so far. Ngayon daw namin paguusapan anong mangyayari.” 

“Mabuti naman, ‘te, wag ka umiyak ha?” napa-irap ako sa tukso niya. 

“Iiyak ako pag 'di ako binigyan pera." 

“Mag-ingat ka sinasabi mo! Baka isipin nila ginagamit mo ang bata para maka-pera ka, hindi ka makalabas ng buhay dyan,” tinakpan ko ang bibig ko, oo nga ‘no? Humour ko lang naman kasi ‘yon pero wala po akong laban sa mayayaman. Huhu.

“Tinatakot mo naman ako e!” 

“Aba bahala ka dyan, hindi kita sasagipin, sorry not sorry.” 

Sasagutin ko sana siya ng may biglang kumatok, “Pasok po!” 

Bumukas ang pinto at binati ako ng maid, “Magandang umaga ho, pinapababa na ho kayo para kumain,” sabi ng maid at yumoko. 

“Magandang umaga rin po, susunod po ako, mag-aayos lang po ako,” tumango lang ang maid bago ito umalis at isarado ang pintuan. 

“Ano yun, ‘te?” rinig ko na tanong ni Ning. 

“Pinapababa na daw ako, sige usap na lang tayo ulit pag-uwi ko.” 

“Ay ang shala, senorita ka na dyan?” 

“Sira ka, bye na nga! Kumain ka na rin!’

“Pafall ka?”

“Edi wag ka kumain, bwiset ka,” tawa siya ng tawa kaya binaba ko na ang call tsaka nag-ayos ng sarili. 

May nakita kasi akong bagong set ng damit sa footboard ng higaan. 

Kay Karina kaya ulit 'to? 

Sinuot ko 'yon at ginawang presentable ang sarili.

Paglabas ko sa kwarto, napalunok ako sa kaba. Hindi ko alam saan ako pupunta. 

“I think sa kanan kami nang-galing…” bulong ko sa sarili ko, trust in my instincts na lang siguro. 

“Tapos lumiko ata kami dito… dapat may hagdanan… ay, wait, paano ako napadpad sa balcony?” inikot ko ang tingin ko, paano ako napunta sa labas e nasa loob lang ako kanina? 

I took a peek sa baba, nasa second floor pa naman ata ako. May tatlong floor lang kasi yung bahay pero grabe yung lawak. Bumalik ako sa loob, hoping na mahanap ko saan ako nanggaling. 

“I’ve never been here…” Ang tangi masabi ko sa sarili, para kasing nasa living room ako, sa second floor nga lang. 

“Ma’am, bakit nandito po kayo?” tanong ng isang maid na nakita ko naglilinis. 

“Ah, ano po, nasaan po ang dining room?” nahihiya kong tanong, nakita ko ang pagpigil tawa niya.

Please po, wag po kayong ganyan hiyang-hiya na ako. 

“Dito po,” tahimik lang ako sumunod, apparently, mas lumayo daw ako sa hagdan pababa. 

Nakapikit lang ako habang nakikinig kay ateng maid sa sobrang hiya, kasalanan ko ba na parang mala-maze ang bahay na ‘to?

Pagdating ko sa dining room, nakita ko na hindi pa sila nagsisimula kumain. Hala, hinihintay ba nila ako? Nabuhusan naman ulit ako ng hiya. 

“G-Good morning po, sorry for taking long po,” yumoko ako at nanghingi ng tawad, which made them look on my way.

Binigyan ako ng ngiti ng mama ni Karina habang yung papa niya tumango lang sa akin, hindi ko parin pala alam ang mga pangalan nila or paano sila tawagin. 

Si Karina naman... ayon nakatulala sa kawalan. Tulog pa ata 'to eh.

“There’s no problem, hija, take a seat, so we can start eating,” mabilis naman ako sumunod at umupo sa pinakamalapit na upuan and it was tabi ni Karina. 

Nagstart ng prayer yung mama ni Karina, religious pala sila. Sumunod na lang din ako, I don’t come from a very religious family so hindi ako sanay sa ganito pero of course, I respect it. 

Hindi nga ako sanay na hintayin ang iba para sabay kumain, dahil madalas naman ako mag-isa kahit nasa bahay pa ako ng mga magulang ko so nung lumipat ako sa apartment ko mas nasanay ako mag solo, except lang kung kasama ko si Ning. 

“Amen!” nagsimula na kaming apat magalmusal, sa wakas nakaramdam na ako ng gutom so magana ako kumain. 

It’s been a while since nakakain ako ng homemade food so dagdag sarap points sa akin ang food.  

“Hey, slow down,” rinig ko na may nagsabi sa gilid ko, tinangnan ko naman si Karina at tumango lang. 

Ang deep po ng boses niya. Akala ko kung sino yung nagsalita, grabe naman ang morning voice na yan, sarap siguro pakinggan boses niya sa ASMR. 

Not to mention parang hindi pa rin ata siya gising ng maayos, nakatali yung buhok niya in a messy bun tapos nakaspecs lang at nakapang-tulog. 

“You’re staring,” nagulat nanaman ako sa boses niya, “May dumi ba sa mukha ko?” 

“H-Huh? S-Sorry, ano kasi… kinis ng mukha mo. So napaisip ako ano kaya skin-care mo. Ganon.” Shut up ka na self, please, iiyak na ako. 

She kept mum, parang prinoprocess yung sinabi ko tsaka tumango, “I can tell you later,” Gagi, naniwala siya? Half-asleep pa talaga ‘to. 

Tumango na lang din ako bago bumalik sa pagkain, ang dami ko atang kahiyaan for today’s chapter. 

Pagkatapos namin kumain, kinuha na yung mga plato namin. Akala ko tapos na pero hindi sila umalis kaya umopo na lang din muna ako. 

Nagoffer naman ng panghimagas yung mga maids, grabe naman, may desserts pa? Nagcoffee lang naman yung mag-ama tapos yung mama naman ni Karina nag-tea, dahil nga may sarili silang mainomin at inggetera ako nag hot cocoa na lang ako. 

“Hot cocoa is good for the kid, hija,” biglang sabi ng mama ni Karina, nag-smile lang ako as a response, “If you’re drinking any coffee, please cut it off muna, hija, ha?” add on niya. 

“Ah, hindi po ako umiinom ng coffee po, hot cocoa lang talaga,” nasurprise naman ata siya sagot ko, which is understandable since mas maraming tao ata umiinom ng kape. 

“That’s good. Anyway, do you mind, hija, if we can talk about your situation na, what to do and whatnot,” pagsimula ng mama ni Karina ng agenda namin.  

“Yes, po.” 

Kaya ayun, nagsimula na sila magsalita habang nakikinig lang ako sa kanila. 

“Before any of that, isn't it safer na magpa DNA muna?” lumingon ako sa papa ni Karina ng nagsalita siya. His eyes piercing at me. 

Sinabi din 'yan ni Karina nung first meeting namin. Sa kanya na dama ko kasi na genuine 'yung question niy