[Third Person POV]

Sa wakas ay dumating na sila sa condo ni Karina. Halos 10 p.m na din nang dumating sila, nagdrive thru nalang din sila ng pagkain kasi grabe na ang kulo ng tiyan nila.

Napagdesisyonan din ni Ning na magsleepover nalang sa condo ni Karina. Akala nila makakapahinga agad sila pag-uwi nila pero nilalamok na si Ning at hindi pa din sila nakakaalis sa parking lot.

“Buhatin mo na kasi,” naka-hawak sa bewang na sabi ni Ning.

Hawak na ni Ning ang dalawang lugagge ni Minjeong habang si Karina naman nakatayo sa harap ng naka-open na backseat. 

“You know I can’t lift anything to save my life, Ning,” reply naman ni Karina, naka-tingin silang dalawa sa mahimbing natutulog na Minjeong. 

“Aba bahala ka diyan, mauna na ako sa taas. Nasa akin naman extra key mo, bye!” paalam ni Ning, “Tsaka, ingat ka pala kung gigisingin mo ‘yan, nanampal ‘yan!” she was dragging the two luggage away with her. 

Once again, Karina was left dumbfounded with having no idea of what to do. 

Sampal? Lumunok si Karina habang tinitignan si Minjeong. I don’t think so? She looks so serene sleeping kaya. 

Pero ingat na ingat niya nilapitan si Minjeong, hinawakan niya pa ang kamay nito at ginamit ang isang kamay niya pangtapik sa shoulder ni Minjeong. 

“M-Minjeong, wake up na,” mahinang sambit ni Karina, “Hey, wake up,” nakapikit ang mata niya at nilayo ang mukha. 

It doesn’t hurt to be safe. 

Tinatapik-tapik niya lang ang balikat ni Minjeong at paulit-ulit sinasabi ang “Minjeong, wake up.” pero halos tatlong minuto niya na ‘yon ginagawa at walang siyang nakuhang response. 

Kaya minulat na niya ang mata niya at sa gulat niya gising at tinitignan na pala siya ni Minjeong.

Out of surprise she took an unsteady step back at nauntog ang ulo niya sa ibabaw ng kotse. 

“Ouch!” Karina cursed habang hawak ang ulo niya. 

“Okay ka lang?” tinanggal naman ni Minjeong ang seatbelt niya at nilapitan ang babae na nakaluhod sa sahig.  

“Y-Yeah, I’m fine, I’m fine,” inayos agad ni Karina ang tayo niya, “you’re awake na pala,” add niya nonchalantly as if hindi nagiinit ang tenga niya sa hiya.

That was embarrassing, oh my gosh. 

“Oo… I’m a light sleeper… tapos… anong ginagawa mo?” Kahit inaantok pa obvious sa pagmumukha ni Minjeong ang confusement kaya mas lalo umiinit ang tenga ni Karina at bumababa na ‘to sa leeg niya. 

Ning Zhuo! Mamaya ka sa akin! Nagpilit ngiti si Karina, her poor attempt to save her face. 

“Nothing, tara na? Nauna na si Ning sa taas,” Karina chose to not dig her grave further at tinulongan lumabas si Minjeong sa kotse.

Hinawakan niya ang kamay ng babae habang sinasarado ang pintuan ng kotse. Minjeong was swaying pa nung tumayo siya kaya naman inalalayan siya agad ni Karina. 

“Hold onto me,” bulong ni Karina.

Minjeong’s hand rested on top of her palm while her other arm stayed behind Minjeong within a distance, in case the woman lost her balance. 

They were quiet hanggang sa elevator at pagdating sa condo ni Karina. Pagpasok nila bumati ang naka-upo na Ning Zhuo sa living room, in her comfortable clothes at kumakain na.

“Ang tagal niyo ha,” reklamo pa niya, Karina glared at her bago tiningnan si Minjeong. 

“Do you want to rest or eat muna?” she asked, sinirado muna niya ang pintuan bago sila naglakad papunta sa living room. 

“Gusto ko lugaw,” sagot naman ni Minjeong.

Nagkatinginan si Karina at Ning, nag-aargue ano ang gagawin ng palihim gamit ang mga mata nila. 

“Sige, pahinga ka muna, Jeong. Tawagin ka nalang namin pagnaluto na,” ang reply nalang ni Ning. 

“Yeah, let’s go to your room,” dagdag ni Karina bago hinatid si Minjeong sa kwarto. 

Pagbalik ni Karina sa living room, nagkatitigan ulit sila ni Ning. 

“Can you cook?” tanong ni Karina. 

“Alam mo naman na hindi eh.” 

“Me neither.”

They both pondered their next step.  

“Edi mag-order, problema ba ‘yan.” 

“But it’s almost midnight, Ning…”

“Edi magdasal ka na hindi natin masunog ang condo mo.” 

Naluto na sa wakas ang lugaw after many tries and many sunog na kanin -- kahit sila hindi nila alam paano 'yon nangyari -- pero nakatulog ulit si Minjeong at nung sinubukan nila ito gisingin; nasampal lang sa mukha si Ning. 

// next day 

Umaga na at nakapag-almusal na si Karina, kasama niya kanina si Ning na umalis na dahil may pasok pa siya.

However, ang sarap pa ng tulog ni Minjeong kaya ito na naman ulit si Karina, hindi alam anong gagawin. Kanina pa siya nakatayo sa harap ng pintuan ng babae-- halos kahalating oras na. 

Do I just knock? But what do I say after? What do I mean ‘what’? Don’t I just say, “Hello, good morning, go eat breakfast.” Ugh, but it sounds so bland and demanding? I mean, she probably doesn’t want to eat breakfast, but she has to! What if she doesn’t like the breakfast we bought… oh my gosh, what if she asks me to cook something else… I can’t cook. What do I do–

“Karina?” the called woman straightened her spine, eyes wide nakatingin sa bagong gising na Minjeong. 

“H-Hi,” nangangati ang kamay ni Karina sampalin ang sarili sa pagkautal niya.  

"Anong ginagawa mo?"

“Oh, um, I was about to wake you up and call you for breakfast,” sagot ni Karina, mga mata kung saan-saan napapadpad. 

“Ah, ganon ba? Sorry, medyo late ako nagising,” when Karina decided to look at Minjeong nagtiming naman na ngumiti ang babae, “tara na?”