[Third Person POV] 

Minjeong was taking her nap sa balcony, it was almost 6 p.m. and they finished magluto not long ago. 

Pinahinga muna siya ni Tita Yna dahil non-stop ang pagluluto nila since kaninang umaga. 

Naisip ni Minjeong na that was the longest time nakatayo siya much less magluto, it was exhausting pero it brought her an immense feeling of satisfaction. 

Especially kapag nangangamoy ang buong kitchen ng mga niluluto niya at nilalagay ito sa plato. 

Feeling niya nga ay lumaki ang ego niya dahil sa mga compliment nakuha niya sa mga maids at kay Tita Yna. 

Apparently, sabi nila, she was doing incredibly great despite not being an experienced cook. 

May mga putahe nga na siya mismo ang nagluto, though still with the guidance of Tita Yna and the maids. It was still an achievement for Minjeong, nonetheless.

Mas naging excited pa si Minjeong mamaya for dinner, she couldn’t wait for everyone to taste the dishes she cooked at ang reaction nila. 

Lalo na si Ning, hindi siya makahintay magyabang sa kaibigan. Hehe, luluhod ‘yon sa akin para paglutuan ko siya. 

“Minjeong?” agad minulat ni Minjeong ang kanyang mga mata nang narinig niya ang pamilyar na boses. 

There greeted her, Karina, standing not too far away from her. 

Iba na ang damit ng babae. Naka-black strap sundress siya at nagsuot ng white dress shirt over it, naka-sungglasses pa ito na parang madam.

Putting her sunglasses on top of her head, Karina gave her a small smile, “Are you okay? Why were you snickering in your nap?” natatawang tanong ni Karina habang nilapitan si Minjeong na ang ganda ng upo sa rocking chair. 

Ang relaxing nito para kay Minjeong, kaso lang para siyang lola na nags-siesta. 

Ngingiti na sana si Minjeong nang nakita niya si Karina, ngunit naalala niya na late ito dumating. 

Her growing smile faded agad at pinalitan ng irap sa mata. 

Karina knew right away what that meant, kaya umupo siya sa couch malapit kay Minjeong. Ready na maglapag ng reason niya. 

“Hey, I’m sorry, I couldn’t make it to 4 p.m, work was really demanding,” ika niya, “But I still made it sa first promised time,” bawi niya naman. 

Nang hindi pa din siya nilingon ng nagtatampo na Minjeong, nilabas niya ang ‘secret weapon’ niya. 

“Please, accept my peace offering,” sa wakas nilingon siya ni Minjeong, agad naman nagpaawa si Karina. She held the bouquet of flower in front of her along with her pouty face. 

Sabi kasi ni Giselle gamitin daw niya ang mukha niya para patawarin siya. 

“Fine, at least pumunta ka,” ika ni Minjeong at tinanggap ang bulaklak.

A smile danced on her lips, urging to be revealed.

Pasalamat si Karina at nasa good mood si Minjeong at walang makakasira sa araw niya today. 

“I would never miss this day,” defend ni Karina sa sarili.

“You probably missed your siblings, no?” banggit naman ni Minjeong habang pinagmamasdan ang hawak na bouquet.

Tumango ng masigla si Karina, “Definitely, and I’m excited for you to meet them.” 

Minjeong tilted her head in wonder and Karina noticed her curiosity immediately. 

She leaned on the couch, her gaze out on the horizon of tall trees and houses. 

“If Mama and Papa, even the maids here love you, they’ll definitely will too. I think you and you’re baby is going to be spoiled,” ngiting sabi ni Karina habang nakapikit. 

Iniimagine niya na paano magwawala ang mga kapatid niya kapag nalaman nila na magiging uncle at aunty talaga sila. 

Habang si Minjeong ay pinagmamasdan ang matiwasay na mukha ni Karina, isama mo pa ang kanyang magandang ngiti. 

“Ikaw? Ganon–” 

“Hello, friends and family! The one and only, Ningning is here!” malakas at maligayang sigaw ni Ningning, inannounce talaga ang kanyang grand entrance. 

Lumingon ang dalawa sa kanilang likuran kung nasaan naglalakad si Ning papunta sa kanila at may kasama ito. 

“Hi, there, lovely people!” dagdag ni Giselle sa energetic atmosphere na dala ni Ning. 

Tumayo ang dalawa para batiin ang bagong dating. A joyful expression morphed on Minjeong’s face when she saw her best friend. 

“Ning! Buti nakapunta ka!” Minjeong exclaimed, meeting her best friend halfway para yakapin ito. 

“Miss na miss mo ba ako? Don’t worry same!” their hug lasted for seconds, malala din minsan ang separation anxiety ng magbest friend na ‘to. 

“Aww, Rina, won’t you give me a hug too?” tukso ni Giselle sa kaibigan at irap lang ang nakuha niya. 

“Oh, please, we arrived here together.” 

Nanghumiwalay si Minjeong kay Ning ay binaling niya ang tingin kay Karina tsaka sa dalawa, “Magkasama pala kayo?” 

“Oo, ‘te. Nauna lang ‘to si Karina sayo, atat ni girl makita ka eh. Akala mo siya best friend,” tinaasan ni Ning ng kilay si Karina habang umiling lang si Karina pabalik. 

Ayaw pa din siya tigilan ng nakababatang kaibigan sa balak kuno ni Karina agawain si Minjeong from her. 

“Anyway!” Giselle clasped her hands together, “Minjeong! Allow me to introduce myself again. Giselle Uchinaga, feel free to call me Gi or Gigi, nice to meet you again.” 

Minjeong accepted the handshake from Giselle with excitement, “Minjeong Reyes, nice to meet you po ulit.” 

“Please, drop the ‘po’ I’m as old as Rina, younger looking even,” nakatanggap agad ng sampal sa braso si Giselle. 

Napunta ang kanilang introduction eme sa biruan, kwentuhan, at mga ginawa ni Ning from the past few days. Galit na galit si bakla magrant sa hell week niya at mga kung ano-ano pa. 

Hindi nagtagal ay may dumating na kasambahay para ipababa sila, pinatawag sila ni Tita para tumulong sa pagset-up ng dinner nila sa backyard. 

Nauna bumababa sila Ning at Giselle habang papunta pa lang sila Minjeong at Karina, bago sila umabot sa hagdanan ay tinawag ni Minjeong ang atensyon ni Karina. 

“Do you need anything, Minjeong?” lingon ni Karina sa kanya. 

“May nakakalimutan ka ata.” 

Karina’s forehead crumpled, inaalala kung ano ang nakalimutan niyang gawin. 

“What is it? I’m sorry, hindi ko maremember– oh.” 

Hinarap ni Karina ng maayos si Minjeong nang makita niya ito nakabukas ang mga bisig, hawak ang bulaklak na binigay niya sa isang kamay. 

Agad siya pinulupot ni Minjeong sa kanyang baywang.

“Nakalimutan mo pa talaga,” sulky na sambit ni Minjeong habang nakapatong ang baba sa balikat ni Karina. 

Karina relaxed and chuckled, “I’m sorry about that,” her arms gradually wrapped around Minjeong’s shoulders. 

“Wag mo kalimutan next time.”

“I won’t.” 

// later

6 p.m. na nang dumating ang mag kapatid ni Karina, lahat sila ay fresh pa sa biyahe. 

The family were having their moment of reunion sa patio, at naki-sama din si Giselle sa kanila. 

Samantala si Ning at Minjeong ay nasa sulok, nagtatago sa mga bagong dayo. 

Mostly si Minjeong lang talaga at pinilit niya si Ning sumama sa kanya, kahit kating-kati na ito mamuraot ng pasalubong. 

“Jeong, tara na kaya?” kulit ni Ning sa kaibigan, para silang timang nagtatago sa likod ng puno na may hammock. 

“Eh, nakakahiya!” daing ni Minjeong, sumilip siya at nakita ang masayang pagk-kwentohan nila at naintimidate siya kahit wala naman silang ginagawa intimidating. 

Pero intimidation aside, hindi mapigilan ni Minjeong mamangha sa itsura ng mga kapatid ni Karina. 

Ngayon na magkasama ang pamilya, masasabi ni Minjeong na baka nga may paborito si Papa Lord. Parang sinalo nila lahat ang kagandahan at kagwapuhan sa mundo. 

“Gagi… Ning, grabe ng genes nila…” astonish na bulong ni Minjeong sa kaibigan. 

“Ning ang lahi nila… grabe…” 

“Oo nga! Kanina ka pa, ‘te, inanakan ka na nga eh.”  

Sampal sa bibig ang agad nakuha ni Ningning sa kabigan, “Lecheng bibig ‘yan.” 

“E kasi naman, kanina ka pa! Gusto ko na singgilin si Kuya Taeyong ng Givenchy ko!” kamot ulo na reklamo ni Ning. 

Pagbaling ni Minjeong ng tingin sa harap, nakita niya si Karina na halos mabalian na ng mahaba niyang leeg kakaikot ng ulo niya. 

At nang nagtugma ang tingin nila, Karina furrowed her eyebrows, nagsquint pa para lang masigurado kung si Minjeong at Ningning ba talaga ang nakikita niya sa likod ng punuan at hindi dalawang duwende. 

Nilapitan niya ang dalawa, “What are you two doing here?” she asked and smiled after remembering how cute they looked from afar. 

Parang dwarfs na nakikichismis.

“Ay, ako, hindi ko alam. Gusto ko na umalis dito, ewan ko sa isa dyan,” Ning left without hesitation, kailangan niya makuha ang Givenchy bag na ‘yan. 

Ngumuso si Minjeong nang iwanan siya ng kaibigan, umalis siya sa likod ng puno at lumapit kay Karina. 

“Nahihiya ako.” 

Karina softened at the sight. Minjeong was fidgety, stealing short peeks at the people behind Karina. 

The shorter woman had changed into a buttoned dark grey shirt dress and flat shoes, Karina admired Minjeong’s ability to make a simple outfit to the utmost beauty.

“Don’t worry, I’ll be with you. My siblings don’t bite,” Karina tried to joke, her poor attempt to make Minjeong feel better sana. 

But Minjeong deadpanned, “Malamang?? Ang weird naman kung ganon??” 

Karina didn’t even bother explaining her side and only snorted, “Should we go?” she asked instead, lending her arm for Minjeong to hook her hand on. 

Nagbreathing exercise muna si Minjeong na akala mo nagliliyab siya pagdilat niya, kulang nalang sumigaw ito ng title move. 

“Okay! Ready na!” 

They walked together sa patio and became the centre of attention.

“Oh, here you are, hija! We’ve been wondering where you’ve been,” Tita Yna was the first to acknowledge Minjeong’s presence. 

“Halika kayo dito, Jimin, ipakilala mo ang mga kapatid mo,” sabi naman ni Tito Gab.

Karina brought the shy and nervous Minjeong in front of her two older brothers.

“Minjeong, meet my two err— kuya.”

“Jimin, ayusin mo kaya?” sabat ng isang matangkad na may glasses. 

“Fine, nerdy,” tukso ulit ni Karina, “Again, here’s my brothers. The one with glasses is Soobin, and the one Ning is making kulit is Kuya Taeyong.” 

The mentioned guys focused their attention on Minjeong, “Hi, Minjeong. Just call me Taeyong or anything you prefer, just not anything to make me feel old, and nice to meet you.” 

“Di naman ako choosy, so call me Soobin or gwapo— aray, bantot, inaano kita?!” hinamashimas ni Soobin ang batok after siya tamaan ni Karina dito.

“Stop saying nonsense kasi!” 

Parang naging aso’t pusa ang dalawa sa gilid ni Minjeong kaya naman kinuha ni Taeyong ang kanyang attention.

“I hope you don’t mind them, they’re like that ever since diapers. The chaos if Gabin— oh, shoot, are you okay with me mentioning his name?” 

Umiling naman agad si Minjeong, wala siyang slightest pake sa lalaking ‘yon.

“Hindi naman po, okay lang,” Minjeong added a smile on her face to prove her words. 

Taeyong returned the smile, “I heard about what happened,” he said, “I apologize on behalf of his actions, and thank you as well.” 

Ngiti lang ang kayang masukli ni Minjeong, hindi niya naman kasi alam paano ito replyan. 

“I can’t wait to meet my niece or nephew, have you chec