[Minjeong’s]

Maingay sa labas ng kwarto ko, dahil doon ay naalipungatan ako. 

Kaya I decided na bumangon nalang, kasi ano pa ba ang choice ko? 

Sinilip ko ang bedside clock ko. Tanghali na pala, late na naman ako nagising. 

Lately, grabe ‘yung fatigue ko. Isa ito sa mga symptoms na sinabi sa akin ni Dr. Mendez.

Minsan napapagod ako kahit wala akong masyadong ginagawa, kung dati halos hindi ako makatulog ngayon naman grabe ang pagtulog ko.

I did my morning routine bago lumabas. As I opened the door, mas lalo lumakas ang chikahan sa baba. 

Sinilip ko sila mula sa railings at nakita ko na kompleto sila Tita Yna, Tito Gab at Karina sa sala.

Anong meron? 

Si Tita Yna ang una naka-kita sa akin, kaya naman tumayo siya at sinundo ako sa may hagdanan. Taray, may pasundo. 

“Good morning, hija,” bati niya sa akin at nagbeso. 

“Good morning po,” sumonod naman si Tita Gab, hindi kami nagbebeso pero ano ginagawa niya? 

He pats my head… hindi ko alam bakit, hindi ko alam kung gusto ko malaman.

Feeling ko mababadtrip ako sa rason, hindi ko alam ano pero mababadtrip ako. Nakatakda na kumbaga.

“Good morning, hija,” pagbati niya sabay pat sa ulo ko. 

Tumango lang ako in return at naglakad kami papunta sa living room kung saan naka-upo si Karina sa couch at hindi man lang ako binati. 

Ano ba ginagawa niya? Mas mahalaga ba ‘yan sa good morning ko?

Nakita ko may hawak siyang envelope. 

She lifted her head nang nafeel niya ang holy presence ko, nginitian niya ako at tsaka tumayo. 

“Good morning, though 12 p.m na,” bati niya sa akin and I did my thing. 

Hugging her. 

A week and a half na ata ang stay ko dito sa condo niya, naabotan ko na siya sa umaga at maaga na din siya umuuwi, sakto lang for dinner. 

Kaya I get my hug more often na. 

Ang huggable kasi ni Karina, ang soft at sobrang bago niya. Hindi ko maiwasan matunaw sa yakap niya. 

“Morning,” bulong ko, hindi ko pa siya pinapakawalan, “anong meron?” I asked, my chin on top of her shoulder. 

“The DNA results arrived,” maikling sagot niya, and not bothering to return my hug.

Hindi naman ako tinatakwil ni Karina kapag niyayakap ko siya. Though, napapansin ko sa mga first few seconds or even minutes para siyang nagiging statwa pero nanlalambot naman siya after.

Minsan niyayakap niya ako pabalik, kadalasan hindi at hinahayaan niya lang ako yakapin siya.

Bakit kaya? 

“Hindi mo ako ginising,” humiwalay ako ng konti sa kanya, my arms still on her waist. 

“We didn’t want to disturb your sleep kasi,” sagot niya naman at hindi na naman naka-tingin sa akin. 

Nasa kitchen ba ang mukha ko, Karina? Bakit doon ka naka-tingin?

Humiwalay na ako ng tuloyan sa kanya. She offered me to sit doon sa single couch na inipuan niya pero hindi ko siya pinansin.  

Umupo ako sa tabi nila Tita Yna at Tita Gab. Si Karina, ayon, umupo ulit sa upuan niya sa may kanan namin. 

Naiinis ako, bakit kasi ayaw niya ako tignan?

After namin nagsettle, nagsalita si Tita, “Open it na, anak,” tumango si Karina tsaka sinimulan buksan ang envelope. 

Inaantok pa talaga ako, pwede matulog na lang?

Hindi naman ako kinakabahan sa magiging result. I’m confident na si moko ang ama ng anak ko. 

Kasi kung hindi, jusmio nalang, sino kaya?

I’m not the type of person makipag-one night stand, Gabin is my first and definitely last sa "category" na ‘yan.

Tapos single din ako for many years, meaning wala akong dilig for many years. 

So, kung hindi si Gabin ang ama, aba baka Mama Mary era ko na. 

Tinginan ko si Karina na ang bagal mag-open ng envelope. Ang pasuspense niya, kitang inaantok pa ‘yung tao eh. 

Pansin ko nga na kinakabahan sila, bakit? Sila ba ang buntis? 

Sila ba ang magkakaproblema kung hindi si Gabin ang ama? 

I sighed at sumandal sa couch. Bilisan niyo na, inaantok pa ako. 

Nailabas na din ni Karina sa wakas ang papel at sinumulan basahin ito. 

“Based on the analysis of genetic markers and DNA profiles, the probability of paternity for Gabriel Yu is 99.99%. This result confirms, with an extremely high degree of certainty, that Gabriel Yu is the biological father of the child Minjeong Reyes is carrying.”

I heard sighs of relief nang natapos ni Karina basahin ang papel and the next thing I knew, yinayakap na ako ni Tita Yna. 

“Welcome to the family, hija and the baby, officially this time,” bulong niya at nagising ako sa sinabi niya. 

Her hug was warm, “Salamat po,” I said, genuinely. 

Ang sarap kasi sa pakiradmam marinig ‘yon, she sounded sincere. Relief pa nga, diba?

It seemed to me na she came to like me, not only as someone who'll carry her apo but also as a person.

Pinipigilan ko lang humagulgol kasi hindi ko pa trip, ang aga pa, mamaya nalang. 

Si Tito Gab, tinapik ulit ‘yung ulo ko with a soft smile. Nanlalambot na ‘to sa akin o. 

Even with his subtle gestures though, I could tell same sila ni Tita.

“How about we celebrate this? Dapat iannounce natin, no?” humiwalay na sa akin si Tita, a wide smile on her face.

Announce? Celebrate? Para saan?

“Tama, tama, pauwiin na din natin ang tatlo. Pwede na natin gaawin family day,” sabi naman ni Tito Gab. Tumatango pa siya habang naka-tingin sa phone niya, parang may inaasikaso na agad.

Ano pinagsasabi nila? Nahihilo ako, bwiset.

“How about we discuss this later, Ma, Pa?” pag-intervene ni Karina sa kanila, “I know you’re thrilled with the news but Minjeong just woke up, you know.”

Agad naman ako tiningnan ng parents niya, “Oh, we apologize, hija, masyado kami na-excite. Jimin is right, let’s talk about this mamaya nalang.” 

Nag-agree naman si Tito Gab, “Mag-dinner tayo mamaya sa labas, may alam akong restaurant na masarap ang pagkain,” naka-ngiti niyang sabi sa akin. 

Nanlalambot na talaga ‘to sa akin. Baka maging mas paborito niya na ako sa mga anak niya. 

We bid our goodbyes muna, may mga trabaho rin pa pala sila at nagstop by lang sila dito nang sinabi sa kanila ni Karina dumating na ang DNA results. 

Tahimik ulit ang condo, kami lang ang natitira ni Karina sa living room pero tumayo din siya. 

“Are you hungry na ba?” tanong niya, at naglalakad papunta sa kitchen. 

"Medyo."

“I reheat the food lang, Mama and Papa brought some food kanina,” tuloy siya sa pagsasalita habang nagaasikaso sa kitchen, pinapanood ko lang siya. 

Nilapitan niya lang ako sa living room nang natapos na siya magset ng food sadining table.

I expected na umupo si Karina sa tabi ko kasi ‘yan na ang nakasanayan ko these past few days pero kumunot ang noo ko nang nagpaalam siya.  

"I'll go change lang muna."

“Saan ka?” I turned my body around, looking at her walking figure. 

“I have work pa eh,” sagot niya at huminto sa paglalakad. 

"Bakit?

"I mean... I need to?"

Hindi siya sure? I frowned while she rubbed the back of her ear. Isa 'yan sa mga mannerism niya na napansin ko, I think ginagawa niya 'yan kapag nahihiya or nalilto?

"Wag na."

"But I have to."

Bumalik siya ng lakad papunta sa harapan ko.

“Mayaman ka naman eh,” rason ko at tumingala sa kanya. 

“Because I work, if I don’t magiging poor ako.” 

“Talaga?”

Sabagay, tama naman siya pero ayoko siya umalis.

"Yeah. Then, we're going to sleep sa streets pag-ganon."

Wait. Ayoko niyan. Ang dumi sa kalsada! Ang daming langaw! Mga insects tsaka basura!

Ayoko niyan...

Naiiyak ako iniisip na matutulog kami sa kalsada, what if tapunan ako ng basura or baka makidnap ako sa kalsada? Tapos si Karina baka kidnappin din nila kasi maganda siya. Paano na ang baby ko…

"Ayoko... matulog sa kalsada..."

Lumuhod siya sa harap ko nang pumatak ang luha ko, at sabay hinawakan ang kamay ko na tinakip ko sa mukha ko, “W-Wait, no I was just joking!" inalis ko ang kamay ko sa mukha ko "I-I'm sorry, it would never happen, so please, don’t cry.”

“Talaga?” I looked at her, teary-eyed.  

Tumango siya, “Yeah, so don’t worry,” she gave me an awkwad smile at hinimas-himas ang tuhod ko. 

“So, hindi mo na kailangan magwork?” ask ko habang pinupunasan ang luha ko gamit likod ng palad ko.

Sumimangot naman siya, “I still have to…”

“Pero sabi mo never tayo mags-sleep sa kalsada?” I mirrored her pouty face. 

“Yeah, pero…” kinigat niya ang labi