[Regalo ko sa inyo eme kasi may 50+ upvotes and 800+ subscribers na MLT.]

[from Chapter -10.5]

[Third Person POV] 

Kulang nalang siguro lumuhod si Karina at baka gawin na niya ‘yan soon kasi hindi pa din siya pinapansin ni Minjeong. 

Nakatayo siya sa labas ng kwarto ni Minjeong, naka-sarado ito at kanina niya pa kinakausap ang pintuan. 

“Minjeong…” she murmured habang nakasandal ang noo sa pintuan. 

At muntik niya na halikan ang sahig nang bigla ito bumukas, buti nalang naka-hawak agad siya sa doorframe. 

“Hi,” Karina greeted the scowling Minjeong with a sheepish smile. 

“Umalis ka dito.”

“But, Minjeong…” with her slumped shoulders, nagpout si Karina. 

“Ano?” Minjeong spat, glaring at Karina.

Ang sakit talaga kasi ng dila niya, dumugo ito kanina, ang lakas ng pagtama ni Karina sa baba niya. Akala niya nga mapuputol ang dila niya.

“You’re mad… I don’t want that…” nakatingin lang sa baba si Karina habang nagsasalita akala mo batang pinapagalitan. 

Hindi naman bato si Minjeong para hindi macute-an sa sight sa harap niya, medyo, medyo, nanlambot siya. 

Minjeong sighed, “Fine, hindi na ako galit sayo.” 

Agad naman tumingala si Karina sa kanya, eyes shimmering, glimmering, gliterring with joy, “Talaga?!” 

“Pero maghanap ka muna ng one-hundred na tinik before kita fully forgiven,” sabi ni Minjeong habang nakahalukipkip. 

Napakurap si Karina ng ilang beses, “O-One-hundred?” 

“May angal ka?” 

“No, madam.” 

Ang ginawa ni Karina halos buong araw ay mangolecta ng isang daan na tinik galing sa bangus, gumamit na din siya ng tweezers at nilagay ang lahat ng tinik nakuha niya sa parchment paper. 

Habang si Minjeong ang ganda ng buhay sa living room, tamang binge-watch lang ng K-drama at kain ng snacks na hinanda ni Karina para sa kanya beforehan. 

“Tapos ka na ba?” tanong ni Minjeong kay Karina from the living room. 

“Almost! 87… 88… tsk, I lost 89, argh," napakamot ng ulo si Karina.

“Bilisan mo, please.”

“Yes, yes, wait for a bit muna po.” 

Lumipas ang ilang minuto at natapos na si Karina. With a proud smile on her lips she carried the parchment paper sa living room kung nasaan si Minjeong. 

“Here! One-hundred tinik!” masayang presenta ni Karina kay Minjeong, may tumutulong pawis na sa noo niya. 

Sinilip lang ng saglit ni Minjeong ang parchment paper at tumango, “Okay, you’re forgiven. Itapon mo na ‘yan.” 

But Karina looked at her in disbelief, “What?! Itatapon lang? I worked hard for this!” 

“Ano pa gagawin mo dyan…?” 

“Should I have it frame?” It was Minjeong’s turn to look at Karina weirdly. (Akala mo hindi niya inutusan maghanap ng 100 tinik si Karina.)

“Kung gusto mo?” Minjeong replied, hindi siya sure kung tama ba na payagan si Karina gawin ‘yon. 

“I sh