Irene’s POV

“Hello Irene, I think you need to go to ER now, don’t ask me why. I have no time to explain, I have a patient to operate. Bye.”

At binaba ni ate Taeyeon ang telepono na hindi hinintay ang sasabihin ko.

Di ko alam kung ano ang kailangan kong puntahan sa ER, I have an scheduled meeting in 10 minutes. Ano ang gustong iparating ni ate Taeyeon na naman sa akin? Do I need to deal with conflicting clinical departments again? Pinagpapasa pasahan nila ang consultation ng pasyente? I sighed for the umpth time.

I am about to scan the whole premises of ER pero I heard a familiar voice from a conversation sa may admission office. Kumabog ang dibdib ko sa di ko malaman na dahilan, habang papalapit at papalapit ako sa kinaroroonan ng nag-uusap, lalong nagiging clear ang mga boses. Binilisan ko ang pace ng lakad ko.

Could it be you? Tama ba ang narinig kong boses?

Seulgi…

Hindi ako nakareact agad pagkakita ko sayo, kinontento ko muna ang sarili ko na tignan ka mula sa kalayuan.

 Nagflashback lahat sa alaala ko. From the first day I laid my eyes on you hanggang sa araw na tuluyan kang nagpaalam sa akin. Mahigit isang taon na, mahigit isang taon ko nang inaasam na masilayan ka muli.

I did not let go of my feelings for you. I cannot un-love you Seulgi.

I choose not to move on…… because I just can’t.

I panicked nang nakita kong tumalikod ka, aalis ka na? Di ka talaga magpapakita man lang sa akin? You are so unfair.

Wala na akong pakialam sa mga matang makakakita sa akin sa lobby ng hospital, you can all judge me for all I care.

Tumakbo ako papalapit sayo at walang kaabog abog na yinakap ang likod mo.

“You hated me that much , that you can’t even look at me?” may halong galit ang boses ko

“Please Seul, let’s talk, I really missed you.

No reaction. Did you not miss me at all, kahit konti? Ako lang ba ang nagnanais na makita natin ang isa’t isa?

“Seul, can you at least look at me.” Bulong ko. Naglaho ang lahat ng hiya or pride ko sa sarili. Nakikita ko sa peripheral vision ko ang mga matang nakamatyag sa atin. At WALA AKONG PAKIALAM.

“Irene.. please let go.” Mahinang tugon mo habang dahan dahan mong tinatanggal ang mga kamay ko sa pagkakayakap sayo.

Why does it hurt so much?

“Seul, anong nangyare…”

“Lalabz, yung driver naghihintay sa atin, tara na daw, baka gabihin tayo sa daan.”

Who is this woman? What did that girl call Seulgi?

“You can go ahead, I’ll drive her back.”

Medyo hindi naging maganda yata ang tono ng pagbitaw ko mga salitang binigkas ko. Part of me is jealous from  that jologs term of endearment.

“I am talking to her, not to you.” Tumingin sya sayo sabay balik ng tingin sa akin with a raised eyebrow.

Hinawakan mo ang kamay nya at tinignan sa mata. You whispered in her ear, and tumango sya at ngumiti as an answer.

Parang kinurot ang puso sa nawitness kong interaction between the both of you. Siya na ba? Huli na ba ang lahat para sa ating dalawa?

“Let’s talk somewhere private Dra. Bae, I have few minutes only, kailangan ko nang bumalik.”

Dinala kita sa office ko.

“Dra. Bae, ano pong gusto nyo.... mfttttth”

At bago mo pa tapusin ang sinasabi mo, sinunggaban na kita ng halik. Mahigit isang taon Seulgi.. napakatagal ng panahon kong kinimkim ang nararamdaman ko sayo.

Hinawakan ko ang mukha mo at siniil kita ng halik. I nibbled your lower lip and I tasted the sweetness of your hot breath again. I sloppily continued attacking your luscious lips.

You dare not to respond

 I should be hurt kasi wala kang reaksyon sa advances ko. Pero I am beyond frustrated and desperate. Please kiss me back Seulgi

“Irene!”

You resisted my kiss. And you harshly removed my hands from holding you

Now I am hurt.

Pero wala ng mas sasakit pa sa labing-apat na buwan na pangungulila ko sayo. Wala ito compared sa gabi gabing iniiyakan ko ang pang iiwan mo sa akin

I looked into your eyes

“I lo….ve you Kang Seulgi. Mahal na mahal kita…” Nagcrack ang boses ko sa pagsambit ko ng mga salitang matagal ko nang gustong sabihin sayo

Silence

“That’s too late Irene. We have separate lives now. May sarili na akong buhay. And I know you have yours too.”

“Look at me in the eye and tell me that you don’t love me and I will accept that.” Hindi ko alam kung saan ko hinuhugot ang natitirang lakas ko para magsalita pa. Dahil any moment, hindi ko na kayang kontrolin pa ang mga luhang kanina pa gustong kumawala. I have to commend myself for this talent of